Mijn voorliefde gaat uit naar de Britse Korthaar. Een kattenras wat niet alleen mooi is maar vooral ook lief en rustig. Helaas heb ik mijn oude kat moeten laten inslapen en hiervoor in de plaats is nu Juffrouw Haaiepin. Een Egyptische witte korthaar uit Luxor met een zeer eigen karakter. Juffrouw Haaiepin en ik hebben nog zo nu en dan aanvaringen. Waarbij, als ik niet uitkijk of op tijd weg ben, zij haar blinkende maar vlijmscherpe hoektanden in mijn hand of in het voorbijgaan in mijn trui of broek zet. Waarna zij uiteraard heel snel, de voor haar zo wel bekende ranke slanke witte benen neemt, omdat ze "weet" dat er dan wat zwaait. Voordat de lezer een verkeerd beeld krijgt en denkt dat ik mijn dieren sla, wees gerust dat doe ik nooit.
Zo was er een programma op tv over honden en omdat ik niets beters te doen had, bleef ik eens kijken. En wat zien ik!!! Dit soort taferelen.
Accessoires voor de hond (tuurlijk). Wat er zoal verkrijgbaar is: een halsband van 200 euro, een relaxmand van 60 euro, om maar eens wat te noemen en natuurlijk moet het beest op een troon zitten. Een troon! En uiteraard moet het beestje aangekleed worden, anders krijgt 'ie het koud.
Dit is toch om van te gruwelen? Ja, ik weet het, ik maak hier ongetwijfeld geen vrienden mee. Natuurlijk hoor ik oordeel vrij te zijn, maar ja blijkbaar heb ik de staat van verlichting nog niet bereikt.
Mijn moeder had ooit Teckels, leuke beestjes, echt waar, maar ja ik liep toch met mijn 1.mtr 90 toch wel aardig voor joker op straat. Hoge hakken en dan 2 van die worstjes aan een lijntje, had bijna een verrekijker nodig om ze te zien. En luisteren ho maar. Ja dat komt omdat het jachthondjes zijn, zei mijn moeder als excuus voor die 2. Vooral toen ze pup waren kreeg ik van die visioenen van een broodje hotdog, of van zo'n worstje aan het spit op de barbecue. Hier werd door mij veelvuldig mee gedreigd, vooral als die kleine dondersteen weer eens niet luisterde. Maar mocht de lezer denken dat mijn dreigement indruk maakte op madam Teckel, laat ik je snel uit de droom helpen, zelfs niet een klein beetje!
Maar dat is nog niet alles, want tegenwoordig worden er feestjes gegeven ter ere van een nest puppies, een dierentolk wordt geraadpleegd voor een hond met issues. Ooit had ik een kennis, die net als ik dol is op dieren en zij noemde mij ten overstaan van haar honden TANTE. Persoonlijk krijg ik dit soort aanspreektitels niet uit de bek, om maar eens in de dierentaal te blijven.
En zo kom ik op de social media uit, want er kwam een In Memoriam voorbij.
De gedenkwaardige tekst was als volgt:
"together for ever, never apart, maybe in a distance but never in heart" In loving memory en dan de datum van overlijden ( 2 jaar geleden) en een prachtige foto van de kop van de hond.
Snel kijk ik even naar de reacties: "sterkte" Kuzz"' voel met je mee" . Is er nou echt niemand die eens tegen de persoon in kwestie zegt " Meid, ik denk toch dat je ergens een afslag hebt gemist?"
Uitvaartdiensten voor honden met gelegenheid voor afscheid nemen (voor de baasjes en de andere huisdieren) en de prachtigste doodskistjes het is er allemaal. Het enige wat er bij mij opkomt is big business! Mensen geven opvallend vaak aan dat ze hun hond zien als hun kind. Waar heb je de aansluiting met je eigen soort gemist? denk ik dan.
Maar als klap op de vuurpijl, gaf een van mijn wordfeutvriendjes op het chatgedeelte het volgende aan. Een hond was overleden van vrienden van hem. Niets vermoedend stapte hij hun huis binnen en werd verrast door het altaar voor de overleden hond. Grote foto boven het altaar en op het altaar, de halsband met strass steentjes, de riem, bloemen en een brandende kaars. Nu moet de lezer weten dat hij nooit met een bek vol (mooie) tanden staat, maar dit keer wist hij niets te zeggen. "Caroline, ik heb me echt moeten inhouden om niet in lachen uit te barsten". Wat was blij dat ik er niet bij was.
Huisdieren? Ja graag, en ik zal er zeker goed voor zorgen! Maar... Zijn we nu niet een bééétje doorgeslagen?
