stroomt door mijn lichaam en ik voel mij blij. Bernadetta die mij naar
het station bracht, voor mijn reis naar schiphol, zei toen zij uit
haar auto stapte " ik voelde me zo blij worden, toen ik jou kant op
reed en het is niet mijn blijheid" . Jij bent echt heel blij dat je
weer naar Egypte kan, zegt ze. Ja, het is waar, kan bijna niet wachten
tot ik er weer zal zijn.
Het is stil op Luxor airport, er staat naast ons vliegtuig nog 1
ander vliegtuig. De meeste van de reizigers blijven zitten om door te
vliegen naar Hurghada waar zij een heerlijke en onbezorgde zon dan wel
duikvakantie tegemoet zien. Wanneer ik de trap afloop adem ik diep in
en later wanneer ik met Hassaan in een plaatselijke koffieshop in
Luxor stad ben, ruik ik Luxor. Een mengeling van jasmijn, de Nijl,
shisha en stof. Het is nog licht wanneer ik vlak bij de karnak tempel
in dit bruisende stadje ben.
We kletsen bij en Hassaan vertelt me dat het leven aan het veranderen is voor de Egyptenaren. Ze hebben een meer dan zwaar jaar achter de rug en het is nog niet over voor hen. Later wanneer ik ook met andere Egyptenren praat dan zijn ze eigenlijk
allemaal hoopvol gestemd op een betere toekomst. InsAllah, dat wel natuurlijk.
Ik verblijf op de Westbank en het valt me op dat er nauwelijks een
toerist te zien is, niet op de eastbank maar ook niet op de westbank.
Het is heel stil op straat. De eens zo uitbundig brandende
kerstversiering, ligt waarschijnlijk ergens te verfstoffen in een
opslagruimte.
Mijn huisbaas blijkt in de kreukels te liggen, hij heeft
een ernstig auto-ongeluk gehad en mag echt van geluk spreken dat hij
er nog is. Hij kan nu niet werken, rib, enkel en bovenkaak gebroken,
wat een ellende. Hij ziet eruit als een dood vogeltje.
Door de revolutie neemt iedereen het waar en is men als een bezetene
aan het bouwen. Ik moet er ook wel om grinniken, net kinderen. De juf
is uit de klas en dus nemen we het gelijk waar. Zo ook mijn huisbaas,
voor zijn ongeluk is er flink vertimmert aan het huisje. Of het het er
allemaal zoveel beter op is geworden? De nieuwe trap is net zo knudde
als de oude en veel van mijn spullen zijn in eerste instantie
onvindbaar omdat hij die voor de verbouwing overal en nergens had
opgeslagen. Inmiddels komen uit alle hoeken en gaten spullen vandaan
waardoor mijn huisje ineens weer een soort van huis wordt. Nou ja het
is en blijft primitief en het blijft een soort van luxe camperen.
Laat in de avond krijg ik een enthousiast telefoontje van mijn
hekkenspringer uit Abu Simbel. Met zijn elementalen energie neemt hij
me mee in zijn optimisme en enthousiasme. Welcome Welcome Caroline to
Egypt. How are you, how was your flight? Door zijn enthousiasme
buitelen de woorden over elkaar. ik schiet in de lach en realiseer mij
weer eens wat energie kan doen met mensen. We gaan het niet over
moeilijke dingen hebben beslist hij, even genieten van het moment Nu.
Een wijs besluit. Mijn eerste nacht was toch wel bijzonder. Het
muskietennet wat over mijn bed hangt voldeed niet helemaal. Midden in
de nacht hoor ik het hoge snerpende gezoem van mijn
muggenvriendinnetje, zij is blijkbaar heel blij dat ik er ben. Duik
diep onder mijn deken en dekbed, want veel zin om eruit te gaan heb ik
niet het is nogal koud.
's morgens blijkt dat erheen stuk of 10 muggen in mijn muskietennet
zitten in plaats van er buiten en mijn huid lijkt wel van een puber
met een enorm puistenprobleem. Nadat ik de opening had gevonden, slaap
ik weer heerlijk en sta zonder bulten op.
De volgende ochtend besluit ik als eerste mijn visum te gaan regelen.
Terwijl ik op mijn gemak door de straten loop, valt het me weer op hoe
stil het is. Geen toerist te zien. Het visum laat even een paar uur
op zich wachten en ik besluit bij Hein even een bakkie te doen. Nou ja
bakkie niet echt, nadat ik acuut gestopt ben met koffiedrinken heb ik
enorme last van mijn gal en voel me behoorlijk beroerd. Hein is een en
al glimlach wanneer hij mij ziet, wat een heerlijke relaxte vent. Hij
heeft in het centrum van Luxor een Hollandse zaak met uiteraard onder
andere kroketten, moet er even niet aan denken. Hij maakt een lekker
kopje kruidenthee voor me en een bruine boterham met kaas. Heerlijk,
we kletsen wat bij. Later die ochtend zal ik mijn vriendin uit Dahab
met een aantal dames vanuit daarontmoeten.
De eerste ontmoeting loopt niet helemaal soepeltjes en als ik me
afstem op de groep is het eerste wat ik wil rechtsomkeert maken. Als
uitgehongerde dieren zitten ze aan de trog bij een van de meest mooie
zaken in Luxor. Een ober haalt een stoel voor mij en ik bestel een
granaatappelsap. Wanneer ik zit vindt er kort een uitwisseling van
namen plaats. Het is een gemêleerd gezelschap. 2 dames uit
Scandinavië, 2 uit Duitsland en 2 uit Nederland. Op de Nederlandse na,
onthoud ik verder nog een enkele naam. Iris kijkt mij aan zegt " jij
zit slecht in je energie". Het seintje voor mij om op te staan, de
dames gedag te zeggen en naar huis te gaan. Ik duik mijn dak op en
zoes wat in het zonnetje, om aansluitend een hete douche te nemen en
mijn bed in te duiken.
De volgende ochtend ben ik verkwikt en voel me op en nog wat zeurende
hoofdpijn na goed. Wanneer ik aankom bij het hotel waar de dames
logeren is de dame aan Noorwegen in een klaagzang beland, van hoe koud
het was, de kamer gehorig en er geen dekens waren ......het hield niet
op. Goedemorgen denk ik, ik ben juffrouw Jannie en kom de kippen
voeren. Sluit me af en geniet van mijn kopje groene thee en het
zonnetje. Iris haar computer zit zonder stroom en dat zorgt ervoor dat
ze de meditatie niet kan doen. Ze is druk om een en ander in goede
banen te leiden voor de klagende dame. Het ontbijt wordt in etappes
aangeleverd omdat de dames op verschillende tijdstippen aankwamen
waardoor het programma in de war liep. De dame uit Denemarken schoot
in de rode vlekken, want hoe moest dat nu met de tijd en het
programma? Iris in de stress vanwege het gezeik en gezeur en
spanningen onderling. Een uur later dan gepland doe ik een
geïmproviseerde meditatie waardoor de energie wat rustiger is en de
dames redelijk weer bij zichzelf zijn. Het is niet echt een groep
waarin iedereen zich met spiritualiteit bezig houdt en dat is
duidelijk merkbaar. De energie schiet alle kanten op en het is geen
homogeen gezelschap in de zin dat de energie stroomt. Mooi om te
ervaren en te zien. We gaan als eerste naar de vallei der koningen. De
graven tausent & sehknakt staan op het programma maar ook Siptah en
het graf van Rames III. De eerste 2 zijn mijn favorieten. Als ik
alleen ben zijn dit de graven waar ik veelal te vinden ben. Buiten het
feit dt ze prachtige afbeeldingen hebben, is de energie in beide
graven meer dan goed.
Ook hier weer is het rustig en lekker warm in de vallei. Genieten van
de bergen, de rust en het weer, we lopen het graf in van tausent, mijn
oren slaan met een enorme klap dicht. Het is zo heftig dat ik weer
terugloop naar buiten en wacht tot mijn oren weer open zijn. Langzaam
daal ik af in het graf, het is prachtig, de uitleg van Iris haalt mij
uit mijn waarnemingen en ik besluit door te lopen tot aan het eind van
het graf waar ik in alle rust ga zitten mediteren. Wanneer we met
zijn allen buiten zitten zie ik aan de guardians dat er iets
bijzonders te zien moet zijn. 2 donker gekleurde dames uit Londen
lopend in uitgaanstunue door de vallei. De mannen hebben ogen op
steeltjes en het kwijl loopt nog net niet uit hun mond. Een van de
oudere guardians geeft aan dat dit toch echt niet kan. Alles erop en
eraan, minimaal cup d flink omhooggedrukt met een diep decolleté,
benen die zeer zeker de moeite waard zijn om aan te zien en zichtbaar
tot aan de bilnaad. Zwaar opgemaakt en vermoedelijk in een bad met
parfum gelegen, waar een bordeel op zaterdagavond niets bij is, met
hakken van minimaal 10 centimeter door het grind van de vallei. Moet
zeggen ook ik kon m'n ogen er niet van afhouden. Totaal ongepast voor
een moslimland. Maar, de eerlijkheid gebied mij te zeggen, ze kon
zeker zo de catwalk op!
Sinterklaas, totaal niet mee bezig geweest totdat Iris erop kwam. Ooit
geprobeerd aan een stel buitenlanders Sinterklaas uit te leggen? Ik
kan je verzekeren, dat valt niet mee. Toen het concept duidelijk was
en ik de goden zij gedankt onder het schrijven van een
sinterklaasgedichtje uitkwam, kwamen de lotjes aan bod. Gelukkig had
ik een makkelijke en de opdracht was een aardigheidje voor diegene die
je getrokken had te kopen. Met Hazel was ik snel klaar, zij fungeerde
evenals hulpsinterklaas. De dame uit Scandinavië bleef maar vragen
wie nu wie had en we kregen het haar niet aan het hoge noordse
verstand gepeuterd dat dit nu net niet de bedoeling was. Het ging er
niet in dat we niet mochten weten wie nu voor wie het cadeautje had
gekocht. Uiteindelijk bleek Iris als echte schorpioen uitgevogeld te
hebben wie nu wie had. Deze onnozele vis heeft heerlijk genoten van
alle commotie rond Sinterklaas en vooral welke leuke cadeautjes er
uiteindelijk op tafel kwamen, zeker in ogenschouw genomen dat de dames
elkaar niet goed kenden. Als klapper op de vuurpijl had Annet een
mooi gedicht in het Engels gemaakt. Chapeau Annet wij deden het je
niet na!
Even buiten Luxor hebben we de tempel van Isis bezocht, het was even
zoeken, niet voor Iris, want zij wist de tempel beter te vinden dan de
chauffeur. Genieten, van de gebaande toeristische weg af, dwars door
het land, naar een klein dorp even buiten Luxor. Helaas konden we de
tempel niet in, maar de energie op het complex was heerlijk. De dames
wilden wel aan zich zelf werken en waren in voor meditaties. Het
merendeel van de vrouwen hebben een goed en ruim ontwikkelde
mannelijke energie en de vrouwelijke energie kon wel een boost
gebruiken. Allereerst hebben we de plek uitgezocht, dat was even
puzzelen want in de schaduw is het in december toch echt koud te
noemen als je stil gaat zitten mediteren en het merendeel van de dames
wilde niet in de zon. Uiteindelijk zaten Cathi en ik in het zonnetje
en de rest te vernikkelen in de schaduw. We zijn begonnen met het
trekken van een kaart van de Voyager tarot, deze nog even dicht te
laten tot aan het eind van de meditatie om dan te bezien welke
informatie de kaart gaf. De meditatie zelf was gericht op het helder
krijgen van je eigen mannelijke en vrouwelijke energie en waar dit
eventueel niet in balans is. Om vervolgens door middel van deze
speciale meditatie beide principes weer in evenwicht te brengen.
De meditatie was voor een aantal van de dames een eye-opener en goed
te gebruiken voor henzelf om met dit thema verder aan de slag te gaan.
Aan het eind van de dag waren de meesten van ons tempel en tombe moe.
Ik in ieder geval zeker, want al die verschillende energieën op de
diverse plekken hadden even tijd nodig om weer op z'n plek te komen.
Het voorstel was om 's avonds nog naar de Luxor tempel te gaan en daar
haakte ik af. Beetje teveel van het goede. Uiteindelijk was het voor
ons allen teveel, alleen de dame uit Scandinavië raakte van de leg,
omdat het programma net weer even anders was. Oeps dat was net even
raak en midden in de roos van mijn allergie. Nadat ik op een nette
manier maar toch met een niet te miskennen ondertoon van inhouden
ergernis haar de dingen teruggaf, was het helemaal bal. De rode
vlekken tot aan haar kin en vanaf dat moment kon ik geen goed meer
doen en werden wij geen vrienden meer. Het goede van dit al was dat
zo uit mijn buurt bleef en het gezanik en gejammer over het programma
ging nu naar de andere dames van de groep. Die het blijkbaar toch wat
lastiger vonden om hier op een adequate manier mee om te gaan.
Mercurius retrograde was niet echt behulpzaam om het op het gebied van
de communicatie vlekkeloos te laten verlopen. Integendeel!
Stenen, zowel Iris als ik werken graag met stenen, bewerkt maar ook
onbewerkt. In een klein winkeltje, nou na het is nauwelijks een
winkeltje te noemen tegenover de Luxor tempel is een meneer die alleen
maar stenen verkoopt. Ooit een aantal hebberige vrouwen gezien? Nou ik
wel hoor, met ons zessen hebben we gegraaid in allerlei bakken met de
meest mooie stenen. Te kust en te keur als het op agaat aankomt. Wist
niet dat er zoveel kleuren agaat zijn. Voor we het wisten waren er zo
2 uur voorbij en dat gaf weer een wijziging in het programma. Je voelt
hem zeker al wel aankomen? Lekker afsluiten en genieten van de mooie
momenten.
Voor mijn retraite heb ik een sneeuwvlokobsidiaan gekocht, die deed
zijn werk goed! Het waren een paar pittige dagen, zeker dag 2 en 3, de
steen maakte wat los uit de krochten van mijn onbewuste.
Op de dag van Sinterklaas bracht Hazel een dame mee. Als uit het niets
was het alsof er een alien aan onze tafel stond. Een lange rijzige
gestalte, met een lange cape aan met de capuchon over haar hoofd
getrokken. In het donker zag de cape eruit alsof die van turkoois
was, een hoofdje volledig gedrapeerd in lang wit haar, dat was
samengebonden tot een soort paardenstaart, die over haar middel
reikte. Haar ogen verscholen achter plus brillenglazen en met een
lieve zacht stem stelde ze zich voor, m'n naam is Lotus. Mijn god
dacht ik, van welke planeet is zij in hemelsnaam gekomen? Geboren in
IJsland, gewoond in spanje de Canarische eilanden en uiteindelijk
beland in Denemarken, was deze nimf naar Egypte getogen om de Nijl
schoon te maken. Mijn hemel, dacht ik nog dan heb je wel een paar
decennia wat te doen. Ze is kunstenares en in directe lijn verbonden
met boven, wat een geschenk! Een mooie lieve vrouw, maar niet helemaal
va deze wereld. Ze wilde mee met de 15 daagse reis naar de Kharga &
Dahkla oase, dat was niet meer mogelijk omdat de groep volzit. Soms is
het de bedoeling dat we op andere plaatsen mogen zijn enzo gebeurde
dit dan ook voor Lotus, want vermoedelijk is het niet de beodeling dat
ze de woestijn in gaat. Met Bea een Engelse dame die ik in 2008 mee op
sleeptouw had genomen in Luxor, gaat ze naar Aswan en naar elephantine
island.
De dag van vertrek was even druk als alle andere dagen. Wij hadden 'S
morgens nog wat op het programma staan en Lotus zou ons bij het hotel
ontmoeten, ze was zo in de wolken over de ontmoeting, dat ze een uur
tevroeg arriveerde. Lotus en ik besloten niet naar de Luxor tempel te
gaan, we zaten nog maar net op een bankje in het zonnetje toen een
Immam ons aansprak en vroeg of we mee de moskee inwildegaan. Daar
hadden wij wel oren naar het is een moskee gebouwd boven op de Luxor
tempel en dateert ergens uit 1300. De moskee is prachtig overal kom je
stukken muur van de tempel tegen en in de moskee hangt een aangename
sfeer. Her en der staan er tombes van belangrijke overleden
geestelijke figuren. De Immam is van de soefi, dat is meer m'n cup of
tea. We kregen een mooie rondleiding en vanaf het balkon konden we
kijken in de Luxor tempel, geweldig om te ervaren. Op onze weg terug
stelde de Immam ons voor aan een man die met wezen werkte. En ja hoor
daar ging eigenlijk onze mooie rondleiding verloren door het gebedel
om geld. Ik had het kunnen weten, het is maar een zeldzaamheid dat er
geen achterliggend motief is waarom een Egyptenaar iets doet. Jammer,
het haalde nou net de glans van deze ontmoeting eraf!
Lotus en ik zaten nog maar net een kopje thee te drinken in het
cafetaria van de Luxor tempel toen de dames er al aan kwamen. Op een
holletje naar het andere eind van Luxor om aldaar nog de laatste
inkopen te doen. Een bazaar die er aan de buitenkant heel klein uit
ziet, maar enorm diep is en heel veel spullen heeft. Mijn oog viel op
een prachtige hanger van green emerald, maar die was helaas boven het
budget. Uitgeshopt als een haas naar de roof gegaan, een heerlijk
restaurant met uitzicht op de Luxor tempel. Zaten Birgit en ik te
genieten van ons uitzicht op de Luxor tempel met een vers glas mango
juice voor onze neus, toen Birgit een paniek telefoontje kreeg dat ze
moest opschieten om op tijd op Luxor airport te zijn. Het afscheid was
al even druk als alle overige dagen. Wat een mooie vrouwen en wat een
energie. Het afscheid was hartverwarmend op de koele hand van de dame
uit Scandinavië na, maar ja dat was te verwachten. Kijk er naar uit om
hen allemaal weer te zien, wanneer ik in de Sinaï ben. Hoewel ik
eerlijk gezegd verwacht er eentje niet meer tegen te komen.
Inmiddels ben ik aan een retraite begonnen, dat was nodig na de
hectische maanden in 2011. Het jaar is nog niet om, maar van mij mag
het. Bij niemand in mijn directe omgeving is dit jaar " normaal "
verlopen. Nou, ja wat is normaal, bij mij startte het al in de 1 e
week van januari. De reizen zaten er net op en een vriendin kwam over
naar Egypte. In de woestijn werd zij bezeten door een entiteit. Tja,
die dingen kunnen gebeuren. Eenmaal terug in Nederland brak in Egypte
de revolutie uit. Mijn ticket had ik 7 maanden ervoor geboekt en ik
was precies op tijd het land uit. Er hebben nogal wat mensen in mijn
omgeving met ziektes te kampen gehad, van lichamelijk tot psychisch.
Eenmaal terug uit Engeland wat een mooi maar pittig verblijf was, kon
ik niet anders concluderen dan dat ik toe ben aan een retraite.
Na de week met de dames is het nu een oase van rust. Boven op het dak
van mijn huisje, geniet ik van de zon, de stilte, nou dit is niet
helemaal waar, er is hier altijd wel herrie, van auto's de moskee of
gillende Egyptenaren, want hier moet alles hard! Mijn huisbaas zorgt
voor mijn eten en verder verblijf ik in stilte, telefoon uit, geen
computer of teve, heerlijk. De ochtend begin ik met een actieve
meditatie van Osho, om daarna naar boven te gaan om verder te
mediteren, kaart te leggen en nog meer te mediteren. Inmiddels is het
dakterras zo gemaakt dat ik helemaal vrij zit, alleen kan ik net niet
op de grond gaan liggen, daar komt de zon nu niet, die staat te laag
en in de schaduw is toch wel koud. Niet getreurd, er staat hier een
heerlijke bank waar ik languit op kan liggen in het zonnetje. Mijn
dagen wisselen zich af met van alles wat er uit de krochten van mijn
onbewuste naar boven komt. Dag 2 en 3 waren pittig, maar inmiddels ben
ik weer relaxed en de enige stress die ik nu ervaar is het feit dat
er nog steeds muggen weten binnen te dringen in mijn klamboe en ik met
geen mogelijkheid een opening kan vinden. Zonder klamboe is niet echt
een optie want met hier een kanaal voor het huis, is elk menselijk lichaam een
delicieus avondmaal voor de vele gastheer en mevrouw muggen, met grote
bulten als gevolg. Mijn dagelijkse beslommering met de klamboe. Mijn
verzoek om fruit te eten in de ochtend is door mijn huisbaas zeer
serieus opgepakt. Toen ik voor de lunch beneden kwam, schoot ik hardop
in de lach. Een doos met sinaasappelen voor een heel weeshuis stond er
voor mij klaar. Zeker in de aanbieding bij de plaatselijke markt,
dacht ik nog.
Maar dat was niet het enige, het is de tijd van de
granaatappelen en daar ben ik dol op, dat had hij goed onthouden. Er
ligt voor zeker 2 weken fruit voor mij klaar want er werden ook nog
meloenen, bananen en guave aangeleverd. Geen klachten dus met zo'n
huisbaas.
Vanochtend 2 schokken voor mij, ten eerste lag er een duif op de vloer
van de badkamer, met zijn gat in het afvoerputje. In mijn enthousiasme
begon ik gelijk te kletsen tegen mijn huisgenoot, of het nu de
huisspin of een ander dier is, praten doe ik altijd tegen dieren. De
deur liet ik voor het geval dat openstaan, mocht het de duif behagen,
hij naar buiten kon vliegen, zonder zich ge pletter te vliegen door de
schrik vanwege mijn aanwezigheid. Maar toen ik goed en wel de kranen
had opengedraaid en het beest nagenoeg niet bewoog, schrok ik mij een
hoedje. keek eens goed en zag een ineengedoken beestje zitten met
zijn ogen dicht, hij ademde wel. Dit gaat niet goed dacht ik nadat ik
het dier eens goed had geobserveerd. Wat nu? Tijdens mijn retraite
praat ik niet en ik durfde de duif niet zelf op te pakken (tja als het
op dieren aankomt ben ik niet zo'n heldin) en eventueel buiten neer
te zetten. Maar weer een briefje gemaakt voor mijn huisbaas, die
analfabeet is. Boven vanaf mijn dak zag ik dat mijn huisbaas stond te
onderhandelen met een fruithandelaar. De fruithandelaar is een meneer
met met sjawl op zijn hoofd, het is per slot van rekening winter in
Egypte, met een kar met ezel en de kar ligt vol beladen met
granaatappelen, sinaasappelen en mandarijnen. Ik zie mijn briefje in
de hand van mijn huisbaas, dat is dus gelukkig goed gegaan, nu de duif
nog. Wanneer ik na 2 uur beneden kom is de schok groot als ik zie wat
hij aan fruit heeft ingeslagen. Mijn hemel voor een weeshuis
granaatappelen, een kist mandarijnen en een doos sinaasappelen,
terwijl ik nog niet eens door mijn voorraad heen ben. Schiet ook in de
lach en maak er een foto van. Dit eet ik van zijn levensdagen nooit op
gedurende mijn retraite. Tot mijn opluchting zie ik dat er slechts nog
wat veertjes op de badkamer vloer liggen. De duif maakt wel een en
ander los bij mij, waardoor ik in mijn lange meditatie in het zonnetje
schoon schip maak met nog wat losse nare eindjes. Dank je duif!
Abu Simbel
Besluit om toch naar Abu Simbel te gaan, het is even een eindje reizen
vanaf Luxor, maar zeer de moeite waard. Allereerst is er op Luxor
station geen ticket meer te krijgen naar Aswan, alles uitverkocht. Nou
dat gaat lekker denk ik nog terwijl ik met mijn bagage klaar sta op
het drukke station. Maar niet getreurd zodra ik met mijn koffertje
door de security check ben en met veel gedrom op het andere perron ben
beland plof ik neer op het stoffige en vuile station van Luxor. Nog
niet zo'n heksenketel als in Cairo, maar toch. De trein dendert het
station binnen en direct begint iedereen als dolgedraaide mieren
kolonie te lopen en te rennen. Op mijn gemak loop ik naar het
treinstel waar 1e klas op staat en duik de trein in, plek zat.
Verderop zie ik een kleine wat oudere dikke Duitse dame lopen en naast
haar een boom van een Egyptenaar ongeveer minimaal 25 jaar jonger in
een opzichtig zijdeachtig maatpak. Een bijzondere combi, denk ik nog.
De rit naar Aswan gaat wat met vertraging gepaard, maar dat is niets
bijzonders in Egypte. Rond kwart over tien 's avonds rolt de trein het
station van Awan binnen. De energie van de stad voelt totaal anders
dan Luxor. Ben blij dat ik een hotelletje in de buurt weet en niet
hoef te zoeken. De Egptenaar in het opzichtige maatpak staat openlijk
te flirten met me, ik mag er graag naar kijken en grinnik inwendig.
Het hotel is nagenoeg leeg, maar dat was geen garantie voor een
ontstoorde nachtrust. In bed bleek 1 deken toch ietwat weinig, maar
voor het zover was, eerst een laken gescoord (was het Arabische woord
vergeten) en niet te vergeten een handdoek. Voor mij ligt het niet
echt lekker om zo onder een deken te kruipen.
Maar ' s lands wijs ' s lands eer, maar daar doe ik niet altijd aan,
dus toen ik eenmaal geïnstalleerd was, bleken er nog wat late gasten
te arriveren. Buiten het feit dat de lift een aardige herrie maakte,
de Egyptenaren kunnen dat nog veel beter. Na nog wat gerochel en
gespuug te hebben gehoord, was het al snel naast mij op de gang stil.
Een krolse kat verstoorde de stilte en toen ik uit een eerste slaap
wakker werd, bleek een deur verderop dat er een bruiloft werd gevierd.
Een Egyptische bruiloft, is buiten een aantal strikte regels waar het
aan moet voldoen, per definitie een grote klere herrie. Dat er nog
mensen überhaupt nog kunnen horen is een wonder van Allah te noemen.
Aangezien ik nu in het gebied van de Nubiers ben, is de muziek wel
iets anders. Een zwaar ritmisch getrommel had mij uit mijn slaap
gehaald, maar zou zeker goed gebruikt kunnen worden voor mijn reizen
wanneer mensen niet echt goed gegrond zijn. Want met deze overigens
prachtige ritmisch in trance brengend ritme, zakte ik door mijn bed
richting het centrum van de aarde. Zo daar krijgt niemand mij meer
uit. Het gezang had wat mij betreft achterwege kunnen blijven, het
geluid wat uit de boxen kwam klonk zwaar vervormd. Tussen soezen,
slapen en weer wakker worden duurde bijna tot de volgende ronde,
namelijk de roep van de Moskee die zo tegen kwart voor 5 ' s morgens
zich begint te laten horen. Van echt goed slapen kwam dus niet veel
terecht. De hete douche maakte daarentegen weer veel goed, heb de
schurft aan kou. Het busstation was snel gevonden en de bus naar Aswan
stond al klaar. Er was mij verteld dat er een nieuwe bus was en dat
die er nog sneller over deed dan de vorige. Mijn mond viel open van
verbazing, want de bus zag eruit als eentje die al heel wat jaren en
dan bedoel ik zeker meer dan 25 jaar intensief meeging. Laat ik mij
verrassen........op verder alleen maar Egyptenaren na, piepte,
ratelde, schaafde en knarste de 1e versnelling. Het duurde even
voordat de chauffeur hem in z'n 1 kreeg, dat belooft wat. Maar op wat
aanloop problemen na, deed de bus het prima en waren we inderdaad
sneller dan voorheen op de plaats van bestemming. De hekkenspringer
uit Abu Simbel vloog mij om mijn nek en de ontvangst was zoals vanouds
hartverwarmend. Blijkbaar hadden we een kleine miscommunicatie wat de
nieuwe bus betreft, maar ach kniesoor die daar op let.
De logde ligt prachtig aan het Nassermeer en de energie hier voelt zo
rustgevend en ontspannend. Een valk scheert door de lucht, Horus is
aanwezig. Wandel, nadat ik eerst wat luchtigere kleding heb
aangetrokken met mijn kopje muntthee vers uit eigen tuin, naar het
meer, waar ik ga zitten op het zand en geniet van het uitzicht. De
rust die uitgaat van het kabbelende water en de schittering van de
zon op het wateroppervlak brengt mijn geest in een andere staat van
zijn. Langzaam glijd ik weg naar een andere tijd, waarin ik mij als
jonge priesteres van de tempel plezier zie maken. Heel serieus ben ik
daar niet maar wellicht is dat wat veel gevraagd voor een kind van 12
en eigenlijk wil ik een leven zoals anderen dat ook leiden, gewoon
straks een man en kinderen en niet mijn hele leven toewijden aan de
tempel, de riten en de Goden. De hekkenspringer uit Abu Simbel is mijn
verboden liefde en ik wil bij hem zijn. Maar zijn familie heeft hele
anderen plannen met hem. We kennen elkaar al ons hele leven, we
spelen, plagen, ravotten en hebben vooral veel plezier. Ons favoriete
spelletje is vooral ravotten in de Nijl, dat is overigens niet zonder
gevaar want er zitten krokodillen en ook nijlpaarden in. Zoals altijd
ben ik de waterrat en daag hem uit. Hij wil zich niet laten kennen,
maar kan niet zo goed zwemmen als ik en wanneer ik een eind uit zijn
buurt ben en me omdraai zie ik hem niet meer. Al zwemmend en zijn naam
roepend zie ik een eind uit de buurt iemand spartelen. Vliegensvlug
zwem ik erheen en trek hem het water uit. Hij was in paniek geraakt en
dreigde door de sterke stroming te worden meegenomen waardoor hij
bijna verdronk. In de verte hoor ik mijn naam het is de hekkenspringer
die mijn naam roept. Dacht al dat je aan de waterkant zou zijn, jij
houdt van het water, is zijn conclusie. We kletsen wat over de Nijl,
de Rode Zee en hij vertelt dat hij niet echt graag het water of de zee
opzoekt. " ik ben eigenlijk altijd bang dat ik ga verdrinken, ik kan
niet zo goed zwemmen" . Geen probleem antwoord ik hem, ik vis je er
wel uit, dat heb ik ooit eerder gedaan. Waarop hij me niet begrijpend
aankijkt en zegt " habibi you are really special" .
No comments:
Post a Comment