Uw Zorg Onze Zorg, Lang Leve de Zorg

Laatst was ik in de gelukkige omstandigheid in een ziekenhuis in Nederland behandeld te mogen worden. Na ooit een Egyptisch ziekenhuis aan de binnenkant bewonderd te hebben, ben ik Allah eeuwig dankbaar dat ik hier in het rijke westen vertoef. Stof en bacterie vrij ( mits er geen ziekenhuisbacterie rondwaart) zijn de Nederlandse ziekenhuizen uitermate steriel, het personeel hoog en goed opgeleid en doet iedereen zijn stinkende best het de patiënt vooral naar de zin te maken.

Onderstaand een kleine impressie van het bezoek aan een ziekenhuis in de Kharga Oase te Egtpte(december 2011).

Overal is stof, de hal van het ziekenhuis lijkt wel een bouwplaats. brokken beton en afval liggen overal verspreid. Egyptenaren lopen in en uit. Er staat al een hele tijd een jonge man op de dokter te wachten met een gebroken voet. Maar er gebeurt dus verder niets met deze man. Mensen komen bij ons kijken, wat wij daar doen. Opeens zie ik een rode kat door de lange gang rennen en ik schiet in de lach. Dat kan hier
allemaal. Het blijkt een jong beestje te zijn, die speels op elk pluisje, papiertje afduikt alsof het een levensgrote rat of muis is, die minimaal gekilled moet worden. Dan voel ik narigheid de trap opkomen en stoot Tineke aan en zeg "weet niet wat er is maar iets voelt niet goed" en dan blijkt dat er een familie met een metalen
baar de trap op is gekomen en zij lopen ons voorbij. Wij zien een ingewikkelde overledene op de baar liggen. Alles is hier open, dus ook de dood wordt niet weggehouden. Dat vind ik zo mooi van hier. En tussen alle bedrijven door is het een net een mierennest van mensen die in en uit lopen en er is de rode kat die zich aangenaam vermaakt op de gangen van dit streekziekenhuis.

Een blik in de operatiekamer levert het volgende beeld op. Zusters met latex handschoenen pakken net zo vrolijk de deurknoppen beet als het operatiemes. Mensen lopen ook hier in en uit, met schoenen, zonder schoenen en de dokter heeft badslippers aan en dit allemaal in een operatiekamer die steriel zou moeten zijn.

Dit alles is ondenkbaar in Nederland en mijn narcose werd een ruggenprik, dat was even heel erg AUW! Maar dat leed was, op de korte heftige pijn na, snel vergeten. De anesthesist had een metamorfose ondergaan, want de man waar ik in eerste instantie het gesprek mee had gehad, was vervangen door een alleraardigste vlotte vent, met een gezellige babbel.

Het 6 koppig operatie team ging aan het werk en wij (de anesthesist en ik) waren in een aangenaam gesprek verwikkeld, tot de arts zijn guitige kop boven de blauwe doek uitstak en zei" kan het niet wat rustiger?" normaal krijgen we te horen dat wij zo kletsen". Volgens mij was hij gewoon jaloers omdat hij aan ons interessante gesprek niet kon deelnemen, maar het kan ook zo maar zijn dat hij van plagen houdt. Naarmate de operatie vorderde ging ik steeds meer geeuwen, hetgeen niets te maken had met mijn gesprekspartner. En na 1,5 uur werd ik naar de verkoeverkamer gereden, waar ook weer alleraardigste zusters aan het werk waren. Eenmaal stabiel genoeg, werd ik afgevoerd naar de verpleegafdeling.

Daar hebben ze me 1,5 dag zwaar gedrogeeerd, dit was nog het meest te vergelijken met de uitgebreide paddo sessie die ik ooit jaren geleden onderging. M'n bewustzijn zweefde boven mijn bed en er ontging me niets en op een gegeven moment was m'n bed omringd met allerlei lichtwezens. Yes, dacht ik nog, fijn dat jullie er zijn. De nachtploeg heeft me elk uur gecheckt, bloeddruk, temperatuur en zuurstofmetingen verrichten zij, zonder met met te praten. Chapeau, voor mij de perfecte aanpak. M'n kamergenote had haar hele familie op bezoek, ook zij was die middag geopereerd. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat zelfs haar bezoek was voor mij teveel en te druk was. Ondanks dat ik zwaar onder de medicatie zat ontging mij haar gesteun, gekreun en geklaag niet en op een schaal van 1 tot 10, had zij maar liefst 10 plus pijn en dat zonder te huilen. Dat was toch wel weer een prestatie op zich. De volgende dag heb ik voor een doedelzak aangezien, mijn ogen vielen steeds dicht en toch was er ook een deel in mij dat alert was. De arts kwam tijdens de zaalronde vragen hoe het ging en of ik pijn had. Het enige wat ik kon uitbrengen was " jullie hebben me helemaal gedrogeeerd". Waarop zijn stralend blauwe ogen begonnen te glimmen en ik zijn antwoord niet meer weet omdat ik weer wegzakte. Mijn zaalgenote had de hele nacht niet geslapen, dat was, ondanks de zware medicatie, ook mij niet ontgaan. Het gesteun, gekreun en gepiep ging de hele dag door. De volgende dag kregen we een nieuwe kamergenote, zij kwam die avond om 7 uur naar de zaal nadat ook zij geopereerd was. Haar entree was grotesk, want bij binnenkomst zag ik nog net een golf maagsappen richting het verplegend personeel spuiten. Goedenavond, welkom op deze kamer bij een zwaar gedrogeerde en een klaagmiep. Het bed rondom de klaagmiep zat weer vol met onze allochtone medemensen en het was eigenlijk weer veel te druk. Toen het bezoek allemaal naar huis was hoorde ik haar nog steeds kreunen, zuchten en steunen. Mijn andere kamergenote lag, net als ik, erbij als een soort van lijk. Het bezoek was inmiddels vertrokken, het ziekenhuis maakt zich op om te gaan slapen en toen begon het feest. Ondanks mijn drugs, oordoppen en me niet kunnen verroeren heb ik volop kunnen genieten van mijn allochtone kamergenote. Het was niet alleen het gezucht, gekreun en gesteun wat ons wakker hield, maar nu werd zwaarder geschut ingezet, namelijk de zusters werden aangeroepen. In plaats van de bel te gebruiken die binnen handbereik is, klonk haar stem als een misthoorn bij Scheveningen. Het was hierdoor een aan en afkomen van verplegend personeel, licht aan, licht uit, luid praten, dan weer roepen en dat ging een aantal nachtelijke uren zo door. Tegen het ochtendgloren maakte de nachtploeg koffie en thee voor ons, wat een welkome afleiding was. Mijn wond zag er prachtig uit en mijn drugskabel werd afgekoppeld het duurde ongeveer een uur of 4 eer ik weer een soort van normaal was, dus hup, mijn bed uit. Voorruit met de geit, ik wil het ziekenhuis uit. Mijn nieuwe kamergenote had ook geen oog dichtgedaan, maar durfde onze allochtone medebewoonster niet te confronteren en liep tegen mij te mopperen. Ze wilden me in het ziekenhuis eigenlijk nog 2 dagen houden. Hier dacht ik heel anders over nadat de nacht erop, zodra het licht en de teve uitging, het aandachttrekken, kreunen, zuchten, steunen en zeuren weer begon. Toen had ik het helemaal gehad. Want mijn oordoppen konden deze geluiden niet meer afstoppen, mijn hoofd was inmiddels helder aan het worden, dus was het onmogelijk om mij zachtjes in de armen van morpheus te vleien en mij mee te laten voeren naar de andere wereld.

De postoel was de druppel die de zeik-emmer deed overlopen, want het was blijkbaar onmogelijk om het metalen deksel zachtjes te sluiten, nog even los van het gekrakeel midden in de nacht om op dat verdomde ding te gaan zitten, terwijl ze gewoon naar het toilet kon lopen. Tegen de ochtend toen de nieuwe nachtploeg ons koffie en thee serveerde, was haar gordijn nog dicht, maar......toen het gordijn openging, heb ik haar aangesproken op haar a-sociale gedrag en het feit dat er geen fluisterstand op haar stem zat. Ik haar geblèr midden in de nacht absoluut niet kon appreciëren, het weinig getuigde van enige invloelendheid naar haar medepatiënten, want er lagen nog 2 zieken op de kamer. De arts was weer keurig op tijd....en mevrouw dekker hoe gaat het met u? Sprak hij monter. Ik keek hem recht aan en zei" met mij gaat het uitstekend en ik ga naar huis". Hij schoot hardop in de lach. Vermoedelijk was hij al op de hoogte van het nachtspook en van mij kreeg hij de verkorte versie van de afgelopen nacht. Zijn blik sprak boekdelen en toen hij informeerde bij deze bewuste dame, want uiteraard kreeg ook hij eerst een hele klaagzang te horen en toen dat "ze" van haar niet hadden kunnen slapen. Dat was nog zachtjes uitgedrukt. Het laatste wat ik nog van het gesprek opving was, dat de arts haar streng mededeelde dat ze haar bed uit moest, vooral moest oefenen en dat het hier geen rusthuis was. Ik dacht bij het laatste dat ik er in bleef. De moraal van mijn verhaal: met onze Nederlandse ziekenhuizen en verplegend (ook allochtoon) personeel is niets mis! Ze mogen wat mij betreft gaan screenen op het gedrag van de patiënten, mevrouw/mijnheer bent u wel geschikt voor het ziekenhuis? Die dag ging ik ook inderdaad naar huis, wat een opluchting, hiervoor ben ik echt niet in de wieg gelegd.