Verdwijn- en krimpfuncties en de waan van de dag.

Kon het even niet laten om te bloggen over de ambtenaren cultuur. Ooit heb ik bij een grote gemeentelijke instantie gewerkt. Hier heb ik veel kneepjes van het gesprekstechnieken vak geleerd en dat was echt niet alles! Het was voor mij een grote leerschool en nog veel meer dan dat. Het werken met mensen is mijn lust en mijn leven, vooral als er op het gebied van gedragsverandering, inzichten en bewust zijn vorderingen worden gemaakt.
Helaas was mijn bijdrage slechts een druppel op de zo bekende gloeiende plaat, want veel cliënten wilden helemaal niet veranderen en naar hun eigen gedrag c.q. aandeel in hun problemen kijken. Door mijn toch wel kritische vragen en het doorvragen vonden zij mij meestal binnen 15 minuten ineens dan ook niet meer zo aardig. De lezer zal ik niet vermoeien met hetgeen ik in al die jaren aan verbale bagger over mij heen heb gekregen en welke ziektes er door de " hulpeloze" cliënten mij liefst ter plekke toegewenst werden.
Maar ja, zoals ik altijd zei, " ik word niet betaald om aardig gevonden te worden, maar om mijn werk te kunnen doen". Deze uitspraak werd mij indertijd door sommigen van de clienten maar ook door sommige van mijn collega's niet in dank afgenomen. Want mijn credo was " niet lullen maar poetsen" en gevoelig voor " zielige verhalen" was ik ook al niet echt. Emotionele chantage heeft bij mij nooit gewerkt en daar kwamen ze ( clienten en collega's) al snel achter.
Want zeg nou toch zelf, waarom zou je veranderen als de overheid het toch allemaal voor je regelt? en de beïnvloeding vanuit dit overheidsapparaat toch maar marginaal is, althans zo was het toen.
Uit die tijd heb ik niet alleen leuke vriendschappen overgehouden met alleraardigste collega's, want die waren er gelukkig ook, maar vooral ook veel bijgeleerd door leidinggevenden, directeuren, wethouders en beleidsmakers over politiek correct zijn, het ambtelijk taalgebruik, de oeverloze en in mijn ogen vooral geldverslindende en zinloze vergadercultuur. Last but not least, mijn grootste ergernis het afschuiven van werk en dat niet alleen ook het bekende van het kastje naar de muur sturen van zowel cliënten als collega's. Want de verantwoordelijkheid nemen voor het eigen werk of de eigen cliënten kwam bij heel wat collega's niet in het woordenboek voor.
Een aantal van mijn vrienden hebben inmiddels een andere baan gevonden en slechts een paar van hen werken er nog. Zodoende hoor ik nu en dan nog wel eens iets.

Zo ook nu, want door de bezuinigingen opgelegd vanuit het rijk en ook door de gemeente is er flink wat beweging in dit anders zo stoffige en logge apparaat. Goed functionerende mensen moeten ineens solliciteren op hun eigen baan. Met een beetje pech worden ze na jaren van goede beoordelingen en dito functioneringsgesprekken "HET" niet meer. Dat horen ze dan niet gelijk, Nee, daar gaan maanden overheen, zoals het een goed ambtenaar betaamt". Er wordt dan nog wel even en passant verwacht dat het personeel gemotiveerd blijft, dat dan weer wel natuurlijk. Gelukkig van die maanden, want ik was al even bang dat er snelheid zou zijn in het nemen van de besluiten. Er ligt vast nog wel ergens bij een of andere gemeentelijke dienst een goedbetaald " lijk in de kast",of misschien is die er in de tussentijd wel uit gevallen? Tja, wie zal het zeggen en daar moet dan toch nu wel echt iets mee. We hebben het dan wel over schalen als 12,13. 14 of 15, niet misselijk dus qua maandsalaris.
Het klonk me allemaal weer bekend in de oren. Niets veranderd dus in de afgelopen 15 jaar, maar wat er wel veranderd is, zijn de functies. Toen ik het voor de eerste keer hoorde, hebben ze me ter plaatste moeten bijbrengen. Want wat hebben ze nu anno 2013: jawel, de krimpfunctie, de verdwijnfunctie en de mens volgt taak. Spreek het eens langzaam uit en laat het woord gewoon eens tot je doordringen! Ter plekke doe ik het dan weer haast in mijn broek van het lachen. Nooit geweten dat Hans Klok zijn verdwijntrucs deed bij zo'n grote gemeente.
Heeft u ooit een advertentie zien staan met krimp- dan wel verdwijnfunctie? De woorden alleen al! Het lijkt wel een goochelspel.
Tot op heden heb ik de truc niet door, maar ja ik ben dan ook een maar een simpele ziel, dus mogelijk dat dit aan mijn wellicht minder ontwikkelde linkerhersenhelft ligt. Ooit was er de geveleugelde uitspraak van de leidinggevende "de Waan van de Dag!", daar zouden we mee te maken hebben. Hoezo waan van de dag denk ik dan, de enige die in de illusionaire spelletjeswereld aan het spelen zijn, zijn jullie zelf, de geachte medewerkers, de Bobo's op de ministerie's, gemeenteraden, directeuren en niet te vergeten, zij die zich enige importantie toedichten.Deze tekst kwam ik tegen en vond hem o zo toepasselijk voor deze hele cultuur! Maar als ik echt heel eerlijk ben, dan is er geen verschil met jaren geleden, want toen werden er dezelfde trucs uitgehaald en spelletjes gespeeld. Er is daar in de afgelopen 20 jaar niets veranderd, het decor is hetzelfde, de spelers verouderd, sommige vervangen en hetzelfde spel wordt keer op keer opnieuw gespeeld. Wie leeft er nu in de waan van de dag?