Glastonbury

Vandaag gaan we naar Bristol, maar voor we het hotel verlaten hebben moet ik eest met mijn zware tas het hele hotel door. Dat zou op zich nog niet zo'n probleem zijn, ware het niet dat er om de paar meter een hoogte verschil is, wat ze opgelost hebben met een paar treden, omhoog, omlaag, weer omhoog, nog eens omhoog, weer een keer omlaag en alsof dat nog niet genoeg was er nog paar extra trapjes aan toe te voegen, gewoon om te pesten! Leuk hoor die oude panden, heel karakteristiek, maar eerlijk is eerlijk is eerlijk het heeft wel wat.

Mijn kamergenote heeft niet geslapen, want zoals zij vanmorgen al zuchtend en kreunend verzuchtte " het was hartstikke druk hier, ze liepen gewoon in de kamer". Wat was ik blij met mijn oordoppen, want dit keer ben ik nergens wakker van geworden, behalve van een paar vroege hotelgasten, die zo nodig hard op de gang moesten praten en zodanig met deuren smeten, dat ik niet meer kon slapen.

In de bijna spiksplinternieuwe auto vervolgen wij onze reis naar Bristol waar we de gasten ophalen. Aangekomen in Glastonbury, zie ik een rondabout wel een aantal keren omdat ik het kruip/door/sluip/weggetje naar het hotel niet kan vinden en  steeds weer naar buiten de stad geleid wordt. Uiteindelijk toch de bewuste parkeerplaats gevonden en ingechecked

in ons hotel midden in het centrum. De kamers zijn prachtig en schoon. Een kamer konden wij niet vinden, want de hotelier stuurde ons naar de 2e verdieping waar de laatste kamer nummer 14 had en wij met sleutel nummer 15 in onze handen stonden, maar kamer 15 in geen velden of wegen te zien was. Het blijkt een etage lager te liggen en  nieuw te zijn. Wanneer wij aan de dis zitten in de middeleeuws aandoende herberg. Je waant je in vervlogen en ziet zo de koetsen met de paarden voor de deur staan waarbij  potige ridders  zich te goed doen aan gerstenat.

Van buiten komt tromgeroffel ons tegemoet en ik zie een uitgedost zooitje ongeregeld aan het hotel voorbijtrekken. Dit kan volgens mij ook alleen maar in Glastonbury plaatsvinden.
Glastonbury is opgenomen in de Magical King Arthur Tour 2014 van Triade Travel.

King Arthur Tour 2013 en heftige planetaire invloeden voorafgaand aanhet vertrek.

In het weekend voor wij naar Engeland gaan  afreizen is er een culminatie geweest van hoge en lage trillingen. Een en ander past ook wel weer bij Glastonbury,

waar eenzelfde soort energieen zijn te vinden. Achter mijn huisje loopt een smal paadje wat ik inmiddels het zottepad heb gedoopt, want aan het eind van dit paadje zitten 2 gekken. Onder de heftige planeetstanden van Uranus vierkant Pluto en Mars, en Pluto in oppositie met Mars en nog meer fraais zie ik een van dames steeds gekker worden, wat Inmiddels heeft geleid tot het binnenwerpen van dreigbrieven ( met het mooie weer stond de deur open ) en scheldkannonades van haar zijde. 

Ik mediteer mij suf om maar vooral ZEN te blijven, maar wat afgelopen zondag niet helemaal lukte. Een van haar dreigbrieven zag ik belanden over de schutting en viel op het paadje in mijn tuin. Zo, dacht ik nog, die raap ik straks wel op voor het verzamelen van bewijs. Echter de gek had niet gedacht dat ik er was en besloot om onuitgenodigd en ongevraagd mijn afgesloten tuin te betreden. Zen was ineens weg en ik stoof naar buiten. Ik sommeerde haar mijn tuin te verlaten. Als een roofvolgel met een natgeregend en in de rui zijn veren pak staart ze me achter haar brillenglazen aan en het enige wat ik zie, is het gif wat uit haar mond komt.

Mijn luistermodus, die meestal aanstaat is afgezet en er komt van het gif niets meer binnen. Ze blijft gewoon staan en maakt geen enkele aanstalten om te vertrekken en nadat ik het haar nog een keer mededeel dat ze " moet moven" spuwt ze haar gif gewoon door, waarbij ik haar zachtjes bij de arm neem, zoals ik dat met een onhandelbare kleuter zou doen en dirigeer haar de tuin uit en smijt de tuindeur met een smak dicht. Niks ZEN, de adrenaline vliegt mijn fontanel uit. Zo dan Dekker, dat was een weinig verlichte handeling, denk ik nog. Maar het is nog niet af, want even over zessen komt ze haar gif weer spugen en nu dan wel door mijn openstaande deur. Ik negeer het, en deze ochtend terwijl ik op het punt sta te vertrekken staat ze me zelfs op te wachten. Uitdagend komt ze op me aflopen en begint mij van alles te verwensen en terwijl ik door loop en haar alleen maar aankijk, trekt zij zich terug in het zottepaadje, om ter afsluiting mij een handkus toe te werpen en mede te delen, dat ze hoopt dat ik nooit meer terugkomen dat het vliegtuig verongelukt. 

Opgewekt vervolg ik mijn weg om met Petra de vlucht naar Bristol te nemen. Alles verloopt voorspoedig, op een kleine korte hevige turbulentie na waarbij de stewardess bijna gelanceerd wordt en zetten wij veilig voet aan wal aan de andere kant van de plas. 

Het landschap is prachtig en wat is het hier groen, maar even daarna weten wij ook waarom. Genietend van een chicken curry bij the Prince of Waterloo zien wij een lucht aankomen die zwarter is dan zwart. De sluizen worden opengezet en de weg verandert in een rivier. Daarom is het hier dus zo groen. In Yeovil ( wat ik natuurlijk verkeerd uitsprak ) zien wij 1 rondabout wel 15 keer, we kunnen het bewuste straatje achter het hotel niet vinden. De Engelsen zouden de Engelsen niet zijn als ze ons heel behulpzaam de weg zouden wijzen waarop wij op de plaats van bestemming aangekomen zijn. Het hotel is middeleeuws en kent vele gangen en nog meer trapjes. Met nog een maar nieuwe kunstknie te

gaan maken wij de fles wijn maar op onze kamer open?