King Arthur Tour 2013 en heftige planetaire invloeden voorafgaand aanhet vertrek.

In het weekend voor wij naar Engeland gaan  afreizen is er een culminatie geweest van hoge en lage trillingen. Een en ander past ook wel weer bij Glastonbury,

waar eenzelfde soort energieen zijn te vinden. Achter mijn huisje loopt een smal paadje wat ik inmiddels het zottepad heb gedoopt, want aan het eind van dit paadje zitten 2 gekken. Onder de heftige planeetstanden van Uranus vierkant Pluto en Mars, en Pluto in oppositie met Mars en nog meer fraais zie ik een van dames steeds gekker worden, wat Inmiddels heeft geleid tot het binnenwerpen van dreigbrieven ( met het mooie weer stond de deur open ) en scheldkannonades van haar zijde. 

Ik mediteer mij suf om maar vooral ZEN te blijven, maar wat afgelopen zondag niet helemaal lukte. Een van haar dreigbrieven zag ik belanden over de schutting en viel op het paadje in mijn tuin. Zo, dacht ik nog, die raap ik straks wel op voor het verzamelen van bewijs. Echter de gek had niet gedacht dat ik er was en besloot om onuitgenodigd en ongevraagd mijn afgesloten tuin te betreden. Zen was ineens weg en ik stoof naar buiten. Ik sommeerde haar mijn tuin te verlaten. Als een roofvolgel met een natgeregend en in de rui zijn veren pak staart ze me achter haar brillenglazen aan en het enige wat ik zie, is het gif wat uit haar mond komt.

Mijn luistermodus, die meestal aanstaat is afgezet en er komt van het gif niets meer binnen. Ze blijft gewoon staan en maakt geen enkele aanstalten om te vertrekken en nadat ik het haar nog een keer mededeel dat ze " moet moven" spuwt ze haar gif gewoon door, waarbij ik haar zachtjes bij de arm neem, zoals ik dat met een onhandelbare kleuter zou doen en dirigeer haar de tuin uit en smijt de tuindeur met een smak dicht. Niks ZEN, de adrenaline vliegt mijn fontanel uit. Zo dan Dekker, dat was een weinig verlichte handeling, denk ik nog. Maar het is nog niet af, want even over zessen komt ze haar gif weer spugen en nu dan wel door mijn openstaande deur. Ik negeer het, en deze ochtend terwijl ik op het punt sta te vertrekken staat ze me zelfs op te wachten. Uitdagend komt ze op me aflopen en begint mij van alles te verwensen en terwijl ik door loop en haar alleen maar aankijk, trekt zij zich terug in het zottepaadje, om ter afsluiting mij een handkus toe te werpen en mede te delen, dat ze hoopt dat ik nooit meer terugkomen dat het vliegtuig verongelukt. 

Opgewekt vervolg ik mijn weg om met Petra de vlucht naar Bristol te nemen. Alles verloopt voorspoedig, op een kleine korte hevige turbulentie na waarbij de stewardess bijna gelanceerd wordt en zetten wij veilig voet aan wal aan de andere kant van de plas. 

Het landschap is prachtig en wat is het hier groen, maar even daarna weten wij ook waarom. Genietend van een chicken curry bij the Prince of Waterloo zien wij een lucht aankomen die zwarter is dan zwart. De sluizen worden opengezet en de weg verandert in een rivier. Daarom is het hier dus zo groen. In Yeovil ( wat ik natuurlijk verkeerd uitsprak ) zien wij 1 rondabout wel 15 keer, we kunnen het bewuste straatje achter het hotel niet vinden. De Engelsen zouden de Engelsen niet zijn als ze ons heel behulpzaam de weg zouden wijzen waarop wij op de plaats van bestemming aangekomen zijn. Het hotel is middeleeuws en kent vele gangen en nog meer trapjes. Met nog een maar nieuwe kunstknie te

gaan maken wij de fles wijn maar op onze kamer open?