Ons stoffelijk omhulsel

Vanmorgen las ik in de krant een stuk, waarbij ik nauwelijks kon geloven wat er geschreven stond. Overledene rust voortaan écht zacht op afbreekbaar matras. Na mijn ongeloof komt er bijna een niet te stuiten lachbui, maar nadat ik hiervan bekomen ben, ben ik wel weer blij dat het een afbreekbaar matras is. 

Een uitvaartonderneming uit Dorecht gaat vanaf 1 juli dit matras jaar standaard in de doodskisten leggen. Nou dat is een geruststellende gedachte! 

De avond hiervoor had ik een chatgesprek met een goede vriendin van mij. Samen met haar man is zij naar Frankrijk vertrokken voor een heerlijke vakantie met de camper. Op mijn vraag hoe het met hen ging, zie hier onderstaand een stukje van de conversatie:

" Vandaag een ongeluk gehad. Ik ben aangereden door een of andere klootzak die gewoon niet om zich heen keek. Van13.00 tot 19.00 uur in het ziekenhuis geweest. Ben -met een giga vaart- op zijn auto geklapt omdat het lul opeens, zonder ricting aangeven of kijken, rechtsaf sloeg. Met mijn hoofd op zijn auto geklapt en daarna op het asfalt. Veel schaafwonden, kneuzingen, gescheurd oor, stuur in mijn buik, blauwe plekken, tand door mijn lip etc etc. Veel bloed, hoofdpijn, schaafwonden en blauwe plekken. Oor is gehecht en ik heb een kraag gekregen omdat een whiplash en hersenschudding niet uitgesloten kan worden.Verder alles uistekend hier".

Hierop heb ik ondere andere gevraagd of hun kinderen inmiddels al in kennis waren gesteld? omdat we al bijna een kist voor haar hadden kunnen uitzoeken. De kist bleek nog niet nodig en de kinderen waren inmiddels ook op de hoogte. Het goede nieuws voor mijn vriendin is dat ze straks kan kiezen voor zo'n afbreekbaar matrasje. Ze zal blij zijn met dit nieuws!

Voor degenen die mij goed kennen, weten wel dat ik iets met de dood heb. Zodra we hier op aarde komen is de dood onze compagnon. Hij loopt met ons mee tot het moment dat we hier deze aarde weer  gaan verlaten. Voor sommige is dat al heel snel, en voor anderen is hier op deze aarde een hele tijd vergund. Hoewel ......gezien alle ontwikkelingen lijkt het mij overigens geen feest om hier een eeuw te mogen rond lopen, maar dit even terzijde Een doodnormaal iets lijkt mij, dat doodgaan dus.

Ons lichaam is slechts ons voertuig, niets meer en niets minder. Onze ziel daarentegen verlaat ons lichaam zodra de dood is ingetreden om naar andere regionen te vertrekken, en het stoffelijk omhulsel blijft achter.

Waar is ons gezond verstand gebleven denk ik dan bij het lezen van dit stukje, hoezo kom je er nu opeens achter dat als je iemand in een kist legt dat de bodem hard is. Dat lijkt me nogal wiedes, hout is inderdaad wel een beetje hard. Het goede nieuws is wel dat  afhankelijk van welk houtsoort je kist gemaakt is, er wel verschil is in hardheid.

Wees maar blij dat je niet in het oude Egypte dood ging, want dan ging je als hoogwaardheidsbekleder in een granieten sarcofaag. En dat is volgens mij pas écht hard.