Stress op de weg

Vanmorgen stond ik met mijn fiets te wachten voor het stoplicht bij de Sijtwendetunnel. Een tamelijk druk punt, waar het alleen verstandig is door het rode licht te fietsen wanneer je suïcidaal bent. Ineens zijn er sirenes, en uit de tunnel komen motoragenten geraced met een dusdanige snelheid, die de aldaar toegestane maximale snelheid ruimschoots overschrijdt.

Het geluid van hun dolgedraaide motoren klinkt als een zwerm dikke bromvliegen die op weg zijn naar een rottend kadaver. Éen van de motoragenten stopt met gierende banden midden op het kruispunt, en laat op zijn motor de sirenes en lichten loeien en branden. Hij gaat te keer als een dolle stier die geprikt is door een daas. Hij staat in vol ornaat (knalgele helm op) te zwaaien en te springen.

De rest van de peloton motormuizen vliegt langs hem heen, met een enorme hoge snelheid en luide sirenes de opvolgende tunnel in.

Vast een terreurdreiging, denk ik nog. Geduldig sla ik het tafereel gade. Hoe meer ik die man zie fluiten, springen en wilde armbewegingen zie maken, hoe meer ik moet lachen. Het is wel heel erg komisch, volgens mij weten de overige automobilisten ook niet goed raad met zijn aanwijzingen want er wordt wat traag op hem gereageerd, waardoor hij nog sneller en harder gaat fluiten. Sommige aanwijzingen komen mij niet bekend voor, maar ja het is ook al lang geleden dat ik mijn rijbewijs heb gehaald

Maar dan komt het..........Gezien alle commotie moet er toch minimaal een bataljon aan legervoertuigen of ME uit de tunnel gaan komen. Niets is minder waar. Maar liefst 1 personenauto komt onder gillende en vast bezielende leiding en begeleiding van nog meer motoragenten de tunnel uit.

Zal vast een kwestie van prioriteiten zijn geweest van onze overheid, vermoed ik zo. Per slot van rekening is er geld zat.