Medinet habu en de toren

Zoals elke morgen leg ik ook nu weer de tarot kaarten. Mijn daglegging ziet er op de toren na prachtig uit. Dit belooft een mooie dag te worden. Op dezelfde mountainbikes als gisteren gaan we nu naar de medinet habu tempel. Onderweg vertel ik dat de toren boven mijn hoofd lag, wat inhoudt dat er voor het middaguur iets op mijn pad zal komen, wat ik en niet verwacht en wat meestal ook niet leuk is. De tempel is verlaten, dat ziet er goed uit dus. Er wacht ons een warm welkom van de guardians en stiekem hoop ik dat we nu gewoon lekker door kunnen lopen zonder dat we een guardian aan onze rokken hebben hangen, het blijkt weer eens ijdele hoop te zijn. De guardian doet verwoede pogingen onze aandacht te trekken voor die dingen in de tempel waarvan hij denkt dat ze voor ons interessant zijn. Niet gehinderd door enig Engels, heb ik dan ook geen idee waar hij het over heeft en eerlijk gezegd vind ik het niet echt bijster interessant wat hij te murmelen heeft, want  ik kom hier voor andere dingen. Een collega guardian doet tevergeefs een poging om aan hem uit te leggen dat ik wel weet dat het 1e beeld Sechmet is. Want zoals de man zegt "it is her home". Tja, het is waar ik kom er graag en vaak. Z'n collega trekt zich niets van zijn collega aan en volgt ons dapper op de voet. Tussen het gewauwel door probeer ik een geschikte plek uit te zoeken, waar ik deze ochtend mijn tijd kan nemen om eens rustig te mediteren. Wanneer ik een stille plek gevonden heb, krijg ik jawel gezelschap van mijn volger. Een andere collega komt ook zijn hoofd om de hoek steken en ziet mij zitten. Ah doctora, Welcome back. Hij zegt wat in het Arabisch tegen zijn collega en hij staat op het punt de ruimte te verlaten en zegt nog wel even in de gouwigheid. 5 minutes. 1 hour antwoord ik hem..........en sluit m'n ogen. Het wordt ruim een half uur, want dan word ik opgeschrikt door zijn gesis en hard gefluister, dat de andere gasten, die inmiddels de ruimte hebben betreden waar ik zit, stil voor mij moeten zijn. Ik laat het er maar bij, sta op en vertrek. Voel me net zwaan kleef aan en hij begint weer te wauwelen, maar nu of ik euro's wil wisselen. Geen probleem, wanneer we dat gedaan hebben,ik vraag of zijn collega, die € 3,00 muntjes had deze ook nog wil wisselen, dan gebeurt er iets vreemds. Hij begint ineens te krijsen en te gillen, grist de euro's uit mijn handen, duwt de Egyptische ponden weer terug in mijn tas en dit met een heftigheid en blijft schreeuwen en krijsen, maar nu tegen zijn collega, dat ik niet weet wat me overkomt. Geluid draagt ver en goed in deze tempel, dus de gearriveerde Russen en andere tempelbezoekers kunnen volop van dit theater meegenieten. Op een afstandje sla ik het tafereel gade en denk " dit was mijn toren dus" kan ik maar gehad hebben. We besluiten de tempel te verlaten en het nabij gelegen andere tempeltje op te zoeken, daar is het rustig, zoals altijd eigenlijk. Op de fiets gaan we wat later op de dag een stukje de woestijn in. Het is uitstekend fietser, warm met een aangenaam windje en met die mountainbikes is het goed fietsen op de oneffen ondergrond. Even later komen we bij  de restanten van een verblijf van de farao. Er liggen omgedraaide stukjes afbeelding op de grond, het heeft wel wat. We zijn eigenlijk op zoek naar nog een andere tempel, maar kunnen die een twee drie niet vinden. Een vrouw vraag ik de weg, dit met handen en voeten, wat Arabisch en hulp van inmiddels nog 2 toegesnelde locale dames, dan  komt er ineens een windvlaag waardoor we met z'n allen gezandstraald worden. Geen hand voor ogen zien we. Nadat de stofwolken zijn neergedaald gaan we weer op pad. Dat uitgestrekte, desolate en de rust van de woestijn blijf ik buitengewoon aantrekkelijk vinden. Het werd een leuke fietstocht, maar helaas geen tempel.

Genieten, dag 2 in luxor.

Na een beetje vreemde aankomst omdat we van alles moesten regelen, onder andere een vermiste koffer, zitten wij tegen 1 uur s ' morgens aan de Nijl. Mijn kamer is tot grote hilariteit niet zo mooi als die van hem, maar tot zijn grote ontsteltenis heb ik wel een ligbad. Je moet weten, hij heeft er alles mee en ik niets, dus een beetje baalde hij toch wel, nadat ik de boiler heb aangezet om morgenochtend lekker warm badwater te hebben, ik heb namelijk een schurft aan kou en al helemaal aan koud water, duik ik mijn bed in. Allerlei achtergrond geluiden dienen zich aan en er zijn er een paar die ik niet kan thuisbrengen, maar met de haan al kuukeluukend op de achtergrond, zak ik toch langzaam weg in een diepe slaap. Klokslag 6 uur ben ik wakker. Dat was een kort nachtje dus na wat gedraai stap ik mijn bed uit en zie het slagveld om me heen. Binnen no time krijg ik het altijd weer voor elkaar om mijn kamer er zo uit te laten zien, alsof er net een bom is ontploft. Boven op het dakterras geniet ik van het uitzicht, maar vooral de warmte. Leg wat tarot kaarten en zie als ik het goed heb geïnterpreteerd dat de koffer van Edwin boven water zal komen. Inmiddels ben ik al heel wat uren verder. Edwin is nog in geen velden of wegen te zien en ik vermoed dan ook dat hij een leuk outfintje op zijn kamer aan het samenstellen is. Even later gaan we naar de office van egypt air. Daar werd al snel duidelijk dat we moesten wachten, de koffer inmiddels gearriveerd was en wij met vervoer van egypt air naar de airport zouden worden gebracht. Getoeter voor de deur haalt een aantal werknemers uit hun dagdromen, ineens is er volop bedrijvigheid en wij worden met haastige spoed naar een vooroorlogse oude dieselbak gedirigeerd. Het is er gezellig medewerkers van egypt air hebben het goed naar hun zin en de sfeer is heel ontspannen. De chauffeur zonder voortanden hoor ik regelmatig schakelen en dan op een dusdanige manier alsof het lijkt dat de motorolie tussen alle tandwielen en raderen Saharazand is. Eenmaal op de airport komt hoofd donkergrijze koffers ons helpen, een andere meneer neemt ons mee naar hoofd lost and found. En die meneer heeft de sleutel van het hok waar Edwins koffer staat. na wat formaliteiten en tekenen van papieren gaat er in ieder geval een iemand opgelucht van de luchthaven af. De chauffeur zonder voortanden is zo aardig om ons af te zetten. Na een overheerlijke lunch besluiten wij sportief naar de tempel van karnak te gaan lopen, nou dat hebben geweten. Ongeveer elke 5 meter werden we aangesproken of wel of wel een horsecarriage, taxi dan wel andere assistentie nodig hadden. Edwin werd er gek van en ik.......ik zuchtte maar eens diep en telde tot tien en.....want de volgende stond alweer klaar. Na een heerlijk middagje in de karnak tempel, waar hetzelfde tafereel zich herhaalde alleen nu met het maken van foto's of andere assistentie, het maakt allemaal niet uit als er maar bakshiesh worden betaald. Wij waren aan het eind van de dag lichtelijk bakshiesh moe, zo ook onze voeten, die aardig wat kilometers hadden afgelegd. Vandaag had ik geluk bij the seven doors. Geruime tijd kon ik er ongestoord zitten en me verbinden met al de deuren. Het was een bijzondere ervaring, want bij elke poort gebeurde er weer iets anders. Moe maar voldaan sloten wij deze 2e dag af met koffer, maar zonder elektrische tandenborstel, want die is kwijt????