Na een beetje vreemde aankomst omdat we van alles moesten regelen, onder andere een vermiste koffer, zitten wij tegen 1 uur s ' morgens aan de Nijl. Mijn kamer is tot grote hilariteit niet zo mooi als die van hem, maar tot zijn grote ontsteltenis heb ik wel een ligbad. Je moet weten, hij heeft er alles mee en ik niets, dus een beetje baalde hij toch wel, nadat ik de boiler heb aangezet om morgenochtend lekker warm badwater te hebben, ik heb namelijk een schurft aan kou en al helemaal aan koud water, duik ik mijn bed in. Allerlei achtergrond geluiden dienen zich aan en er zijn er een paar die ik niet kan thuisbrengen, maar met de haan al kuukeluukend op de achtergrond, zak ik toch langzaam weg in een diepe slaap. Klokslag 6 uur ben ik wakker. Dat was een kort nachtje dus na wat gedraai stap ik mijn bed uit en zie het slagveld om me heen. Binnen no time krijg ik het altijd weer voor elkaar om mijn kamer er zo uit te laten zien, alsof er net een bom is ontploft.
Boven op het dakterras geniet ik van het uitzicht, maar vooral de warmte.
Leg wat tarot kaarten en zie als ik het goed heb geïnterpreteerd dat de koffer van Edwin boven water zal komen. Inmiddels ben ik al heel wat uren verder. Edwin is nog in geen velden of wegen te zien en ik vermoed dan ook dat hij een leuk outfintje op zijn kamer aan het samenstellen is. Even later gaan we naar de office van egypt air. Daar werd al snel duidelijk dat we moesten wachten, de koffer inmiddels gearriveerd was en wij met vervoer van egypt air naar de airport zouden worden gebracht. Getoeter voor de deur haalt een aantal werknemers uit hun dagdromen, ineens is er volop bedrijvigheid en wij worden met haastige spoed naar een vooroorlogse oude dieselbak gedirigeerd.
Het is er gezellig medewerkers van egypt air hebben het goed naar hun zin en de sfeer is heel ontspannen. De chauffeur zonder voortanden hoor ik regelmatig schakelen en dan op een dusdanige manier alsof het lijkt dat de motorolie tussen alle tandwielen en raderen Saharazand is. Eenmaal op de airport komt hoofd donkergrijze koffers ons helpen, een andere meneer neemt ons mee naar hoofd lost and found. En die meneer heeft de sleutel van het hok waar Edwins koffer staat. na wat formaliteiten en tekenen van papieren gaat er in ieder geval een iemand opgelucht van de luchthaven af. De chauffeur zonder voortanden is zo aardig om ons af te zetten. Na een overheerlijke lunch besluiten wij sportief naar de tempel van karnak te gaan lopen, nou dat hebben geweten.
Ongeveer elke 5 meter werden we aangesproken of wel of wel een horsecarriage, taxi dan wel andere assistentie nodig hadden. Edwin werd er gek van en ik.......ik zuchtte maar eens diep en telde tot tien en.....want de volgende stond alweer klaar. Na een heerlijk middagje in de karnak tempel,
waar hetzelfde tafereel zich herhaalde alleen nu met het maken van foto's of andere assistentie, het maakt allemaal niet uit als er maar bakshiesh worden betaald. Wij waren aan het eind van de dag lichtelijk bakshiesh moe, zo ook onze voeten, die aardig wat kilometers hadden afgelegd.
Vandaag had ik geluk bij the seven doors. Geruime tijd kon ik er ongestoord zitten en me verbinden met al de deuren. Het was een bijzondere ervaring, want bij elke poort gebeurde er weer iets anders.
Moe maar voldaan sloten wij deze 2e dag af met koffer, maar zonder elektrische tandenborstel, want die is kwijt????
Leg wat tarot kaarten en zie als ik het goed heb geïnterpreteerd dat de koffer van Edwin boven water zal komen. Inmiddels ben ik al heel wat uren verder. Edwin is nog in geen velden of wegen te zien en ik vermoed dan ook dat hij een leuk outfintje op zijn kamer aan het samenstellen is. Even later gaan we naar de office van egypt air. Daar werd al snel duidelijk dat we moesten wachten, de koffer inmiddels gearriveerd was en wij met vervoer van egypt air naar de airport zouden worden gebracht. Getoeter voor de deur haalt een aantal werknemers uit hun dagdromen, ineens is er volop bedrijvigheid en wij worden met haastige spoed naar een vooroorlogse oude dieselbak gedirigeerd.
Het is er gezellig medewerkers van egypt air hebben het goed naar hun zin en de sfeer is heel ontspannen. De chauffeur zonder voortanden hoor ik regelmatig schakelen en dan op een dusdanige manier alsof het lijkt dat de motorolie tussen alle tandwielen en raderen Saharazand is. Eenmaal op de airport komt hoofd donkergrijze koffers ons helpen, een andere meneer neemt ons mee naar hoofd lost and found. En die meneer heeft de sleutel van het hok waar Edwins koffer staat. na wat formaliteiten en tekenen van papieren gaat er in ieder geval een iemand opgelucht van de luchthaven af. De chauffeur zonder voortanden is zo aardig om ons af te zetten. Na een overheerlijke lunch besluiten wij sportief naar de tempel van karnak te gaan lopen, nou dat hebben geweten.
Ongeveer elke 5 meter werden we aangesproken of wel of wel een horsecarriage, taxi dan wel andere assistentie nodig hadden. Edwin werd er gek van en ik.......ik zuchtte maar eens diep en telde tot tien en.....want de volgende stond alweer klaar. Na een heerlijk middagje in de karnak tempel,
waar hetzelfde tafereel zich herhaalde alleen nu met het maken van foto's of andere assistentie, het maakt allemaal niet uit als er maar bakshiesh worden betaald. Wij waren aan het eind van de dag lichtelijk bakshiesh moe, zo ook onze voeten, die aardig wat kilometers hadden afgelegd.
Vandaag had ik geluk bij the seven doors. Geruime tijd kon ik er ongestoord zitten en me verbinden met al de deuren. Het was een bijzondere ervaring, want bij elke poort gebeurde er weer iets anders.
Moe maar voldaan sloten wij deze 2e dag af met koffer, maar zonder elektrische tandenborstel, want die is kwijt????
