Zuinig ben ik op mijn vriendschapen en er zijn een paar goede vrienden en vriendinnen, die ik regelmatig spreek, zowel in Nederland of wanneer ik in het buitenland ben en dit allemaal via de Skype. Lang leve de huidge techniek.
Een computerheld ben ik niet, hoewel het mij steeds beter af gaat, schaar ik mij toch maar onder de digibeten. Want zodra er weer iets verandert of vernieuwt raak ik in een soort van stress, gewoon omdat ik het vaak echt niet begrijp. In mijn vriendenkring zitten een tweetal computerexperts, zij helpen mij als ik het weer eens niet weet, of als ik weer eens wat vergriept heb. Zij gaan als een razende Roeland door de schermen van en in mijn computer, waarbij zij mij met de snelheid van het licht trachten uit te leggen hoe iets nu zit. Alleen al het gescrol door de schermen, zorgt ervoor dat mijn hoofd gaat tollen. In hun enthousiasme voor het computervak proberen zij mij dan ook nog aan het verstand te peuteren wat ik moet doen of vooral moet laten. Zij bezigen dan een taalgebruik, waar ik al snel bij afhaak, want het klinkt net Russisch in mijn oren en dan ook nog in een sneltreinvaart dat ik het spoor (voor zover ik dat al had) volledig bijster raak. Computerjargon, horendol word ik er van. Hier liggen dus duidelijk niet mijn talenten.
Zo ook bij een goede vriendin van mij, die net als ik van bouwjaar 1959 is en met de kroontjespen en een potje inkt groot is geworden. We staan nog net niet op de lijst van Unesco, maar ik kan je verzekeren dat gaat vast niet meer lang duren.
Mijn toenmalige verloofde noemde haar mijn verkering. Hij noemde haar zo omdat wij elkaar zo vaak spraken dat het volgens hem net was alsof wij verkering hadden. Anno 2013 is er niets veranderd want mijn verkering is nog steeds mijn verkering. Het enige wat er in de afgelopen 30 jaar veranderde waren de verloofdes.
In de vorige eeuw ging het onderhouden van ons bijna dagelijks contact nog met behulp van een telefoon met draaischijf. Later kregen we de geupdate versie namelijk een toestel met druktoetsen en nu kleppen wij wat af via onze Ipad.
Natuurlijk had zij er eentje eerder dan ik, want al die speeltjes zijn niet echt aan mij besteed. Mijn toenmalige verloofde wilde de nieuwste Ipad en bood mij zijn oude aan, na zijn overtuigende uitleg en demonstratie was ik al snel om. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik er heel blij mee ben, wat een uitvinding!
Alleen het Skaaipen met mijn verkering gaat en ging toch met de nodige hinderenissen gepaard en dat ligt echt niet altijd aan de slechte verbinding van Skype. Eerst moest de applicatie gedownload worden, dat op zich was al een hele klus. Zij schakelde mij daarvoor in, want zo had één van de computerexperts haar verzekerd, dat ik "Daar alles van WIST". Dat de lezer het even weet! Dat installeren van die applicatie was zelfs voor mij appeltje eitje. Dus snel een account geopend een Skype naam vezonnen en toen had ook mijn verkering Skype.
Joepie, kunnen we lekker kletsen, wat een super uitvinding. Een paar dagen later: "Waarom neem jij niet op!" klonk het verongelijkt op mijn mobiel. Hoezo, ik antwoord ik haar, ik neem nu toch op. "Nou nee, dat bedoel ik niet, vervolgt zij, ik bedoel met Skaaip, ik ben jou DE HELE DAG aan het bellen en bellen en je neemt maar niet op", zegt zij quasi geïrriteerd. Daar snap ik dan niets van, want ik heb niets gehoord, is mijn antwoord en inmiddels draaien mijn hersenen op volle toeren om na te gaan hoe dit nu kan. Een blik op mijn Ipadje leverde het volgende op. Mijn skype stond niet open. Heb jij gebeld toen het groene bolletje zichtbaar was?? "Wat voor groen bolletje??, ik zie helemaal geen groen bolletje!", zegt ze nu bijna boos. Precies zeg ik, je bent me aan het bellen terwijl ik niet on line ben muts, plaag ik haar. "Nou dat kan echt niet hoor", pruttelt ze nog wat tegen.
Als je even wacht, dan start ik skype op en dan bel ik jou, bied ik haar nog aan. "Okee" zegt ze en hangt op. Ik leg mijn mobiel weg en wacht tot ik on line ben en bel haar. Jemig, denk ik nog, wat duurt dat toch lang. Dan gaat mijn mobiel weer af. "Ja, zeg hoe moet ik nu dat *&*^&#%$@#!^ opnemen?" hoor ik haar mopperen. Nou gewoon met je vinger de opneem toets aanraken, antwoord ik laconiek. "Ik kan dat donderse ding niet vinden!", zegt zij met enige stemverheffing. Dan hoor ik ineens "Is u daar?". Want zien doen wij elkaar niet, onze Ipad heeft geen camera, maar we kletsen des te meer. Wanneer we klaar zijn zegt ze, "Nou ik ga je ophangen hoor". Prima, antwoord ik haar, tot een volgende keer. Draai mij om en duik weer achter mijn laptop. Op de achtergrond hoor ik haar nog kletsen. Zou je de Skype niet even uitzetten? plaag ik haar nog. "Ja, jij bent een lekkere, ik weet God betere ^&^%^#@*((&*#@ niet hoe dat moet, ik krijg dat ((&**&%^!#)* niet uit!", klinkt het bijna wanhopig uit haar mond. Ik schiet in de lach en klik hem uit. Het had net zo goed mij kunnen gebeuren.
Een verzoek aan Unesco om deze twee digibeten op de wereld erfgoedlijst te zetten is zo gek nog niet. De aanvraag is de deur al uit, dus wie weet!
No comments:
Post a Comment