Closure to Egypt

Zoals gebruikelijk weer een korte nacht. Voor de wekker ben ik al wakker en sta snel op. Buiten schijnt de zon en het belooft een mooie dag te worden. De eerste gasten staan al klaar om naar de luchthaven te worden gebracht. Van 2 krijg ik te horen dat zij het gevoel hebben dat het wel weer even kan duren voor ik hier weer terug ben. Ethiopië wordt geopperd, ach waarom ook niet, ik houd van Afrika, maar eerst nog Ierland en verder ga ik het wel zien. Misty en ik rijden mee en onderweg bekijken we alle foto's op de laptop van Hans. Er zitten juweeltjes tussen, dat belooft weer wat voor de website. Het afscheid op de luchthaven is warm en ik ga ze missen. We hebben met elkaar zo veel gelachen, uitgewisseld en gedeeld, in deze hechte warme groep. Maar zoals aan alles een eind komt, zo ook aan deze reis. We zwaaien ze uit en wij gaan naar het caféterras en bestellen een overheerlijke cappuccino. Wanneer we buiten komen begint er een aardige straffe en koude wind op te steken. Toch maar even terug langs huis om een warme trui op te halen en daarna naar het station. Misty gaat uitzoeken hoe het met de treinen zit naar Cairo, ze heeft mazzel en heeft voor vanavond nog de nachttrein. Ze wil voor vrijdagochtend er zijn, want als er eventueel narigheid komt tijdens de demonstraties, dan is het na het gebed. Vreemde combinatie bedenk ik mij nu. Zelf besluit ik om overmorgen Cairo niet in te gaan, maar op de luchthaven te blijven tot mijn aansluitende vlucht vertrekt. Wanneer we later de laatste 2 dames in bikini aantreffen bij het zwembad, krijgen wij veel commentaar omdat we er zo dik gekleed bij lopen.

Kijk haar zitten uit de wind en in het zonnetje. Decadent met een glas vers geperste aarbeien. We doen op de badkleding na, mee met beide dames.Ze kunnen me wat, want de wind is behoorlijk koud, later deze middag ziet de lucht geel van al het zand wat in de luchtlaag terecht is gekomen.

Inmiddels is iedereen vertrokken, Misty en ik hebben de dames uitgezwaaid op de luchthaven en als laatste heb ik haar gedag gezegd op het treinstation in luxor. See you in India, zegt ze enthousiast, don't think so, antwoord ik haar, never see no, as you never know, is haar reactie Eerlijk gezegd moet ik er nu even niet aan denken, maar de hele groep wil naar India, behalve ik.

Well maybe not yet, zegt ze. Step,by step, zeg ik haar en denk eerst dit maar eens afronden en dan naar het volgende.
Inmiddels is het middernacht en ik krijg een belletje van mijn baby habibi, hij wil me nog graag zien en spreken voor ik weer naar Nederland ga. Of dat hier in luxor gaat worden of de Skype, we will see.