Luxor januari 2013

Het was nog even spannend of alles wel door zou gaan.

20 centimeter sneeuw lag er in mijn tuin op de dag dat ik vertrok naar luxor. Bepakt, bezakt maar vooral ook dik aangekleed, bracht mijn buurvrouw me naar het station. Het was windstil, maar akelig koud. Natuurlijk had de ns allerlei problemen, een van de redenen waarom ik niet graag met het openbaar vervoer reis, maar met wat omwegen kwam ik toch ruim op tijd op Schiphol aan. Had mazzel dit keer met m'n zitplaats in het vliegtuig, veel beenruimte, wat een genot is met mijn lengte. Onderweg raakte ik in geanimeerd gesprek met een mooie man. Nee, niet alleen qua uiterlijk maar het was vooral zijn uitstraling. Hij werkt voor de verenigde naties en was gestationeerd in Egypte en stond op het punt te verhuizen naar Libanon samen met zijn partner. Interessante levens. In Cairo was het snikheet, dat was natuurlijk niet zo, maar met mijn winterlaarzen, dikke skiesokken, dito trui en een goed gevoerde leren jas en het hebben van vooral haast om de aansluitende vlucht te halen, zorgden er wel voor dat ik met een verhit rood hoofd in Cairo airport liep en het zweet langs mijn rug sijpelde.
Aangekomen in Luxor maakt mijn hart een sprong. De kersosine dampen achter me latend, rijden we, (Ehab, Sjaib en ik) naar de Westbank. Egypte zou Egypte niet zijn als er weer een paar verrassingen me te wachten staan in de komende 24 uur. Allereerst wil ik wat brood, beleg, koffie en thee scoren. Bij de plaatselijke bakker schiet Ehab uit de auto en met het geld wat ik hem geef ( geld voor 4 broodjes) komt hij terug met 4 zakken brood. Ik schiet in de lach, want het is veel te veel. Ehab schenkt mij zijn meest ontwapende lach en zegt, " but you asked for 5 pound bread". Ach, denk ik dan, ja, dat was helemaal waar. Koffie kan ik onderweg maar niet krijgen, dat zal dan morgen moeten. Misty staat me enthousiast op te wachten, begroet mij met haar allerliefste hug en zegt. " before you enter the house, did you bring any anti high bloodpressure tablets with you? As you are going to need them, when you see the house. Wat nu weer..........en ja hoor, mijn huisbaas is in geen velden of wegen te bekennen. Het internetcafe, wat aan het begin van het jaar nog in mijn tuin stond, is weg. Nu is er een nieuwe trap in de tuin gemaakt. De buitenmuur van mijn huis laat een groot gat zien, zodat de hele buurt kan meegenieten wanneer ik naakt uit de douche stap en boven op het dak is inmiddels een slaapkamer gemaakt inclusief huiskamer en televisiekamer voor m'n huisbaas. Die woont hier dus. Zijn kleren, schoenen en andere persoonlijke dingen liggen her en der verspreid. De meditatiebanken zijn dus weg. Mijn slaapkamer laat een half opgemaakt bed zien en mijn muskietennet is in 1e instantie nergens te vinden. Het grote voordeel van ouder worden is, dat ik niet meer zo snel ontplof als vroeger. Well, i think i 'll need a coffee, zeg ik tegen Misty. You're sure you don't need anything stronger? Vraagt zij mij. In haar tas heeft zij nog een blik met een soort van half gare cappuccino en we beginnen eerst maar eens met een bakkie ondefinieerbaar slootwater.. Daarna de bedden in orde gemaakt en mijn nieuwe muskietennet opgehangen. Boven op de kast, waar ik, ondanks mijn lengte, maar net bij kan, staat een grote rieten mand, die trek ik van de kast, een stofwolk daalt op mij neer. Daar is dus mijn muskietennet, vies en stoffig. Eenmaal uitgeklopt en met wat kunst en vliegwerk heeft ook Misty het andere muskietennet boven haar bed hangen.

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker en wil fris en fruitig onder de douche stappen, maar helaas geen water.. O, ja, dit was Egypte, bijna vergeten. Even later hoor ik de stortbak van het toilet doorlopen, waarop ik als een haas uit mijn slaapkleren schiet en onder de douche duik. Klap. Powerfailure, licht in de badkamer klapt er uit en zo ook mijn warme water. Al druipend kom ik er weer onder vandaan, schiet weer wat kleren aan en besluit om maar wat kaart te gaan leggen om zo de tijd te doden. In de tussentijd komt mijn huisbaas aangelopen, heet mij welkom en zegt blij te zijn me weer te zien. Op mijn vraag of hij mijn mobiel wil brengen, kijkt hij me schaapachtig aan en zegt, your mobile is gone. Volgens hem was mijn mobiel in het toilet gevallen en dus onbruikbaar, maar hij had nog wel mijn simkaart. De Egyptische simkaart eenmaal in mijn mobiel geplaatst, blijken alle ook zakelijke contact nummers en aantekeningen te zijn verdwenen, er is dus geen enkel telefoonnummer meer beschikbaar. Ik ontplof bijna. Hij blijkt nog een simkaart te hebben en dus zal die het wel zijn, zo vervolgt hij. Van de andere kaart word ik al net zo mistroostig als van de 1e. Mijn huisbaas snapt er niets van. Misty, belt m'n oude nummer en zowaar is dat nummer in gebruik en wie schertst mij verbazing: een man antwoord in het Arabisch, dus hij (mijn huisbaas) heeft nu wel wat uit te leggen. Hij trekt zijn meest onschuldige gezicht, en praat met de man aan de andere kant van de lijn. Deze man woont in Sohag en blijkbaar is ofwel mijn mijn oude mobieltje dan wel mijn simkaart daar beland. Egypte zou Egypte niet zijn met al die vreemde verdwijningen, dat ik terplekke en kordaat beslis om vandaag nog met beide simkaarten naar de Etisalat winkel te gaan.
Wandelend door Luxor kom ik onderweg Tarek tegen. Hij is een oude vriend van mij en trouwde 2 jaar geleden met een vriendin uit Nederland. Toen ik hen beiden aan elkaar voorstelde, schoot Cupido zijn pijlen af en vielen zij als een blok voor elkaar. Egypte doet vreemde dingen met mensen en ik heb haar binnen 24 uur zien veranderen van een vriendelijke goedlachse elementaal naar een soldaat op oorlogspad met mitrailleurvuur. Er viel geen goed garen meer te spinnen en haar rapen werden steeds gaarder en tot op de dag van vandaag is de reden over het hoe en waarom mij nog steeds volkomen duister. Haar offensief tegen mij startte in januari 2011 wat uiteindelijk tot een breuk met beide leidde.
Onze blikken kruisen elkaar en ik zeg tegen hem, think we need to talk. Hij kijkt me aan en begint spontaan te huilen. Wat ik in 2011 al vermoedde wordt bevestigd in het gesprek met hem. Zelf voel ik er weinig voor om de situatie van toen hier in egypte en daarna in Nederland tussen haar en mij met hem te delen. De hele kwestie is dan dus ook al snel uitgepraat. Het probleem met mijn Egyptische telefoon wil ik graag uit de wereld wil hebben en dus ga ik snel door en haast mij naar de winkel.
Eenmaal daar aangekomen krijg ik een nummertje en wacht geduldig op mijn beurt. Het duurt en het duurt.......een training in geduld. Een alleraardigste en goed Engels sprekennde Egyptische jonge vrouw staat mij te woord en checkt beide simkaarten en wat blijkt........ook dit vermoedde ik al, geen van beide kaarten is mijn oude simkaart. Mijn huisbaas heeft nog wat uit te leggen dus. Het gesprek wat zich toen ontvouwde en zijn kulverhalen zal ik voor mezelf houden, maar ik was pissed off.
's avonds landt mijn goede vriendin uit Nederland in luxor en Misty en ik zoeken haar op in het hotel. Gezamenlijk besluiten we langs de Nijl te gaan dineren. Het is voor haar genieten nadat ze Nederland met -15 graden Celcius deze ochtend verliet. Er komen nog wat Egyptische vrienden aangewaaid en tot een uur of 1 's nachts zitten we geanimeerd te kletsen. Eenmaal thuisgekomen wacht mij de volgende verrassing. Mijn slaapkamer is afgesloten met een hangslot. Nadat er al eerder problemen waren met hangsloten, doorgeknipt, sleutels kwijt etc. Heb ik een paar jaar geleden een nieuw hangslot gekocht waarvan alleen Lorraine en ik de sleutel hebben. Toen ik in mijn huis aankwam was het hangslot open en ik heb er verder geen acht op geslagen omdat er andere zaken waren die mijn aandacht opeisten. Het slot had ik dichtgeklikt voor we het huis verlieten. En wat blijkt: na een paar keer gemorreld en geprobeerd te hebben: mijn sleutel past niet in dit slot. Wel @&@0"?/€@"€&;: en nog meer bommen en granaten. Mobiel gepakt, met inmiddels een nieuw Egyptisch nummer en hierop bel ik mijn huisbaas, die neemt natuurlijk in 1e instantie niet op, want het is inmiddels half twee 's nachts. Na 3 pogingen heb ik geluk en hij komt op een holletje naar het huis. Slaperig, met een witte tulband op zijn hoofd en met een slaapstem vertelt hij dat hij niet snapt waarom ik het slot maar niet openkrijg. Op de vraag of het slot misschien vervangen was antwoordde hij natuurlijk ontkennend. Sesam open u: en ja hoor een wonder geschiedde, zijn sleutel paste wel en het slot klikte dan ook onmiddellijk open. De vergelijking met onze sleutels, liet zien, dat het inderdaad een nieuw slot was. Dit was nu net het zetje wat ik nodig had om definitief de knoop door te hakken. Ik blijf hier niet langer.