Vandaag is het boffen, het weer is bijzonder goed en de temperatuur loopt op tegen de 30 graden. In Nederland is het flink aan het vriezen en er schijnt ook weer een pak sneeuw te zijn gevallen, want zoals mijn vriendin whatsappte, " ik ken me huis niet uit". Als eerste arriveren de mannen uit België, doordat de vlucht een half uur vertraagd is, biedt mij dit de gelegenheid even wat vitamine d op te doen. Terwijl ik zo in het zonnetje zit, voel ik iemand op me af komen lopen. Een man van in de dertig, met een gebit vol gaten en met een restant van wat er nog aan stompjes in staat, ongeveer zo geel en net zo schots en scheef als de overblijfselen van sommige tempels, laat hij mij zijn allerliefste glimlach zien en vraagt me " can you change some euro's? Mijn hart smelt en ik duik in de chaos van mijn tas om m'n portemonnaie tussen alle sjaals, kaarten, fototoestel, papieren zakdoekjes en wat nog al niet meer op te vissen. Mijn hersenen werken hier op een toch wel wat anders. Dit betekent dat rekenen niet lekker gaat omdat het denken hier snel al het zwijgen wordt opgelegd, wat me overigens uitstekend bevalt. En om dit euvel te duiden heb ik een klein briefje in mijn zak zitten waar de wisselkoersen op staan, wel zo makkelijk. Toen wij aan het wisselen waren, zag ik vanuit mijn ooghoeken meer mensen naar me toe komen. Even later was ik een soort van wandelende bank, ontdaan van mijn ponden, maar een zak rammelende duiten rijker.
Inmiddels zijn de mannen gearriveerd en met hun dikke winterkleren, koffers en andere handbagage gaan we naar de auto. Eenmaal in het hotel aangekomen moet ik weer direct weg voor de volgende vlucht, waarna ik tegen een uur of 16.00 bezweet geniet van mijn late lunch. Veel tijd heb ik niet want er rest mij nog 1 keer ritje airport, waarop de groep luxor ingaat en ik lnog wel zal zien hoe het loopt. Uiteindelijk belandden we allemaal " on the roof, met uitzicht op de luxor tempel, die overigens nu na de revolutie maar tot 21.00 verlicht is. De verlichting van de bergen aan de westkant van de Nijl doen het nog wel, daar hoeft blijkbaar nog niet op bezuinigd te worden.
De volgende dag zal een drukke dag worden en dat werd het ook. Hoestend en proestend sta ik op, mijn keel voelt rauw en het lijkt alsof een dikke prop slijm zich daar genesteld heeft en nooit meer weg zal gaan. Een verlaat geschenk van ons bezoek aan een hotel waar we gisteren te lang in de rook hadden gezeten. Misty heeft de oplossing een ayurvedisch middel. Het is niet te hachelen, de smaak is meer dan verschrikkelijk, maar binnen het kwartier merk ik het effect. De rest van de dag geen keelproblemen meer.
Nadat we eerst met elkaar kennis hebben gemaakt op een andere manier dan gisteren, we de groepsenergie hebben neergezet trekken we eerst een chakra kaart. De boodschap is duidelijk. Daarna gaan we met het 1e chakra aan de gang, Door tijdgebrek laten we de kolossi van Memnon
even voor wat ze zijn en gaan we naar de Seti tempel. Het is al laat en we zijn de eerste gasten deze dag. Enthousiast neemt de guardian ons mee de tempel in, vertelt veel over de geschiedenis, wat mij weer de gelegenheid geeft veel foto's te maken, waarna we in een heel rustig deel van de tempel de rest kunnen afmaken. Eenmaal klaar gaan we naar een speciale plek. Het is een klein beetje klimmen, maar eenmaal gezeten, voel ik direct een stoot energie de achterkant van mijn hartchakra binnen denderen, waarop de energie gelijk naar boven en beneden stroomt vanuit het hartgebied. Wouw.....dit is heerlijk.
Allemaal nemen ze een voor een plaats en je voelt direct waar de blokkade zit, want daar stroomt het niet door en omdat het zo'n krachtige stroom is, wordt de blokkade opmeen dusdanige manier duidelijk dat je er echt niet ( meer) omheen kunt.
Het is een feestdag en ik voel het ongeduld van de guardian die naar huis wil. Het is inmiddels 10 voor 5, we besluiten de rest af te ronden in het hotel. De prachtige lange tuin leent zich hier prima voor.
Langs de Nijl doe ik mij te goed aan een berill, dat is een alcohol vrij biertje en laat mij de zwoele avond welgevallen.
No comments:
Post a Comment