Vandaag is het zover, ik vertrek weer naar Egypte en dat maakt me heel blij. Op Schiphol ontmoet ik Edwin en opgetogen gaan we naar de gate voor onze vlucht naar Cairo. Tot zover ging alles nog goed. In Cairo is de temperatuur beduidend hoger dan in Nederland en ik loop al snel te plakken en te zweten, maar het mag de pret niet drukken. Op de luchthaven In Cairo worden we per bus naar een vliegtuig(je) gebracht. Maar voordat wij voor ons toestel afgeleverd worden zie ik dat er een paar kleintjes op een rij staan en ik zeg gekscherend tegen Edwin " kijk dat is een oud legertoestelletje wat ze hebben omgebouwd voor passagiersvluchten". Het ziet er volgens hem niet uit. De bus stop uitgerekend voor dat toestel. Ach nee hè, verzucht hij, ons geluk. Eenmaal in het toestel kijkt hij me heel serieus aan en zegt" carolien ik heb geen goed gevoel over deze vlucht" Houd jij eens even op, zeg ik vermanend tegen hem, ik wil wel graag heel en in een stuk aankomen in luxor. Ja, vervolgt hij, want ik zit in de bloei van mijn leven. Ik verslik me bijna van het lachen, want zo jong is hij nu ook weer niet, althans in mijn ogen.
Nadat we uitgegeit zijn, hebben we het over vermiste koffers en andere luchthaven narigheid. Ooit heeft m'n rugzak eens 3 dagen in Singapore gestaan terwijl ik zelf allang hoog en breed in Perth zat. Erg onhandig allemaal. Na drie kwartier vliegen stapt de piloot uit zijn hok en gaat plassen. Edwin bekijkt het tafereel met argusogen en zegt " het is wel te hopen dat er nog een piloot in dat hok zit" ik kom niet meer bij en denk ach zal wel op de automatische piloot staan en m'n tarotkaarten voor vandaag hadden geen catastrofes aangegeven, dus ik blijf positief. Eenmaal uitgeplast maakt hij nog een praatje met de stewardess en hij neemt er de tijd voor. We zitten dan inmiddels een minuut of 10 voor de landing. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Edwin alles nauwlettend in de gaten houden. We krijgen even later een superlanding, dus met dat kleine rare toestelletje is niets mis en met de piloot al helemaal niet. Buiten staat er een dampende en stinkende dieselbus voor ons klaar. Volgens mij heeft die z'n langste tijd wel gehad en in de bus is een hoge snerpende zoemtoon te horen, die mijn toch al gevoelige oren enorm kwellen. Pffffff wat een opluchting als we in de aankomst hal zijn en ik het snerpende gezoem langzaam uit mijn oren hoor wegglijden. We staan eerst bij de verkeerde bagageband, totdat iemand ons erop attent maakt. Bij de andere band komt mijn koffer al snel, maar die van Edwin is in geen velden of wegen te bekennen. Edwin is niet blij en nadat alle passagiers allang de terminal hebben verlaten zitten wij papieren in te vullen voor de vermiste koffer.
Mopperend zitten we in de auto op weg naar ons hotel. Onderweg stoppen we bij een pharmacia voor een tandenborstel en tandpasta, dus Edwin kan met een schoon gebit zijn bed in. En voor morgenochtend kan hij kiezen uit een trui en een jas van hedenochtend 1 onderbroek, 1 shirt en een zwembroek en 2 paar dichte schoenen. Jawel, allemaal in zijn handbagage meegenomen. Wij komen morgen echt de dag wel door met 33 graden.
Vandaag is het zover, ik vertrek weer naar Egypte en dat maakt me heel blij. Op Schiphol ontmoet ik Edwin en opgetogen gaan we naar de gate voor onze vlucht naar Cairo. Tot zover ging alles nog goed. In Cairo is de temperatuur beduidend hoger dan in Nederland en ik loop al snel te plakken en te zweten, maar het mag de pret niet drukken. Op de luchthaven In Cairo worden we per bus naar een vliegtuig(je) gebracht. Maar voordat wij voor ons toestel afgeleverd worden zie ik dat er een paar kleintjes op een rij staan en ik zeg gekscherend tegen Edwin " kijk dat is een oud legertoestelletje wat ze hebben omgebouwd voor passagiersvluchten". Het ziet er volgens hem niet uit. De bus stop uitgerekend voor dat toestel. Ach nee hè, verzucht hij, ons geluk. Eenmaal in het toestel kijkt hij me heel serieus aan en zegt" carolien ik heb geen goed gevoel over deze vlucht" Houd jij eens even op, zeg ik vermanend tegen hem, ik wil wel graag heel en in een stuk aankomen in luxor. Ja, vervolgt hij, want ik zit in de bloei van mijn leven. Ik verslik me bijna van het lachen, want zo jong is hij nu ook weer niet, althans in mijn ogen.
Nadat we uitgegeit zijn, hebben we het over vermiste koffers en andere luchthaven narigheid. Ooit heeft m'n rugzak eens 3 dagen in Singapore gestaan terwijl ik zelf allang hoog en breed in Perth zat. Erg onhandig allemaal. Na drie kwartier vliegen stapt de piloot uit zijn hok en gaat plassen. Edwin bekijkt het tafereel met argusogen en zegt " het is wel te hopen dat er nog een piloot in dat hok zit" ik kom niet meer bij en denk ach zal wel op de automatische piloot staan en m'n tarotkaarten voor vandaag hadden geen catastrofes aangegeven, dus ik blijf positief. Eenmaal uitgeplast maakt hij nog een praatje met de stewardess en hij neemt er de tijd voor. We zitten dan inmiddels een minuut of 10 voor de landing. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Edwin alles nauwlettend in de gaten houden. We krijgen even later een superlanding, dus met dat kleine rare toestelletje is niets mis en met de piloot al helemaal niet. Buiten staat er een dampende en stinkende dieselbus voor ons klaar. Volgens mij heeft die z'n langste tijd wel gehad en in de bus is een hoge snerpende zoemtoon te horen, die mijn toch al gevoelige oren enorm kwellen. Pffffff wat een opluchting als we in de aankomst hal zijn en ik het snerpende gezoem langzaam uit mijn oren hoor wegglijden. We staan eerst bij de verkeerde bagageband, totdat iemand ons erop attent maakt. Bij de andere band komt mijn koffer al snel, maar die van Edwin is in geen velden of wegen te bekennen. Edwin is niet blij en nadat alle passagiers allang de terminal hebben verlaten zitten wij papieren in te vullen voor de vermiste koffer.
Mopperend zitten we in de auto op weg naar ons hotel. Onderweg stoppen we bij een pharmacia voor een tandenborstel en tandpasta, dus Edwin kan met een schoon gebit zijn bed in. En voor morgenochtend kan hij kiezen uit een trui en een jas van hedenochtend 1 onderbroek, 1 shirt en een zwembroek en 2 paar dichte schoenen. Jawel, allemaal in zijn handbagage meegenomen. Wij komen morgen echt de dag wel door met 33 graden.
No comments:
Post a Comment