Zoals elke morgen leg ik ook nu weer de tarot kaarten. Mijn daglegging ziet er op de toren na prachtig uit.
.jpg)
Dit belooft een mooie dag te worden. Op dezelfde mountainbikes als gisteren gaan we nu naar de medinet habu tempel. Onderweg vertel ik dat de toren boven mijn hoofd lag, wat inhoudt dat er voor het middaguur iets op mijn pad zal komen, wat ik en niet verwacht en wat meestal ook niet leuk is. De tempel is verlaten, dat ziet er goed uit dus. Er wacht ons een warm welkom van de guardians en stiekem hoop ik dat we nu gewoon lekker door kunnen lopen zonder dat we een guardian aan onze rokken hebben hangen, het blijkt weer eens ijdele hoop te zijn.
De guardian doet verwoede pogingen onze aandacht te trekken voor die dingen in de tempel waarvan hij denkt dat ze voor ons interessant zijn. Niet gehinderd door enig Engels, heb ik dan ook geen idee waar hij het over heeft en eerlijk gezegd vind ik het niet echt bijster interessant wat hij te murmelen heeft, want ik kom hier voor andere dingen. Een collega guardian doet tevergeefs een poging om aan hem uit te leggen dat ik wel weet dat het 1e beeld Sechmet is. Want zoals de man zegt "it is her home". Tja, het is waar ik kom er graag en vaak. Z'n collega trekt zich niets van zijn collega aan en volgt ons dapper op de voet. Tussen het gewauwel door probeer ik een geschikte plek uit te zoeken, waar ik deze ochtend mijn tijd kan nemen om eens rustig te mediteren. Wanneer ik een stille plek gevonden heb, krijg ik jawel gezelschap van mijn volger. Een andere collega komt ook zijn hoofd om de hoek steken en ziet mij zitten. Ah doctora, Welcome back. Hij zegt wat in het Arabisch tegen zijn collega en hij staat op het punt de ruimte te verlaten en zegt nog wel even in de gouwigheid. 5 minutes. 1 hour antwoord ik hem..........en sluit m'n ogen. Het wordt ruim een half uur, want dan word ik opgeschrikt door zijn gesis en hard gefluister, dat de andere gasten, die inmiddels de ruimte hebben betreden waar ik zit, stil voor mij moeten zijn. Ik laat het er maar bij, sta op en vertrek.
Voel me net zwaan kleef aan
en hij begint weer te wauwelen, maar nu of ik euro's wil wisselen. Geen probleem, wanneer we dat gedaan hebben,ik vraag of zijn collega, die € 3,00 muntjes had deze ook nog wil wisselen, dan gebeurt er iets vreemds. Hij begint ineens te krijsen en te gillen, grist de euro's uit mijn handen, duwt de Egyptische ponden weer terug in mijn tas en dit met een heftigheid en blijft schreeuwen en krijsen, maar nu tegen zijn collega, dat ik niet weet wat me overkomt. Geluid draagt ver en goed in deze tempel, dus de gearriveerde Russen en andere tempelbezoekers kunnen volop van dit theater meegenieten. Op een afstandje sla ik het tafereel gade en denk " dit was mijn toren dus" kan ik maar gehad hebben. We besluiten de tempel te verlaten en het nabij gelegen andere tempeltje op te zoeken, daar is het rustig, zoals altijd eigenlijk.
Op de fiets gaan we wat later op de dag een stukje de woestijn in. Het is uitstekend fietser, warm met een aangenaam windje en met die mountainbikes is het goed fietsen op de oneffen ondergrond.
Even later komen we bij de restanten van een verblijf van de farao. Er liggen omgedraaide stukjes afbeelding op de grond, het heeft wel wat.
We zijn eigenlijk op zoek naar nog een andere tempel, maar kunnen die een twee drie niet vinden. Een vrouw vraag ik de weg, dit met handen en voeten, wat Arabisch en hulp van inmiddels nog 2 toegesnelde locale dames, dan komt er ineens een windvlaag waardoor we met z'n allen gezandstraald worden. Geen hand voor ogen zien we. Nadat de stofwolken zijn neergedaald gaan we weer op pad. Dat uitgestrekte, desolate en de rust van de woestijn blijf ik buitengewoon aantrekkelijk vinden. Het werd een leuke fietstocht, maar helaas geen tempel.
.jpg)
Dit belooft een mooie dag te worden. Op dezelfde mountainbikes als gisteren gaan we nu naar de medinet habu tempel. Onderweg vertel ik dat de toren boven mijn hoofd lag, wat inhoudt dat er voor het middaguur iets op mijn pad zal komen, wat ik en niet verwacht en wat meestal ook niet leuk is. De tempel is verlaten, dat ziet er goed uit dus. Er wacht ons een warm welkom van de guardians en stiekem hoop ik dat we nu gewoon lekker door kunnen lopen zonder dat we een guardian aan onze rokken hebben hangen, het blijkt weer eens ijdele hoop te zijn.
De guardian doet verwoede pogingen onze aandacht te trekken voor die dingen in de tempel waarvan hij denkt dat ze voor ons interessant zijn. Niet gehinderd door enig Engels, heb ik dan ook geen idee waar hij het over heeft en eerlijk gezegd vind ik het niet echt bijster interessant wat hij te murmelen heeft, want ik kom hier voor andere dingen. Een collega guardian doet tevergeefs een poging om aan hem uit te leggen dat ik wel weet dat het 1e beeld Sechmet is. Want zoals de man zegt "it is her home". Tja, het is waar ik kom er graag en vaak. Z'n collega trekt zich niets van zijn collega aan en volgt ons dapper op de voet. Tussen het gewauwel door probeer ik een geschikte plek uit te zoeken, waar ik deze ochtend mijn tijd kan nemen om eens rustig te mediteren. Wanneer ik een stille plek gevonden heb, krijg ik jawel gezelschap van mijn volger. Een andere collega komt ook zijn hoofd om de hoek steken en ziet mij zitten. Ah doctora, Welcome back. Hij zegt wat in het Arabisch tegen zijn collega en hij staat op het punt de ruimte te verlaten en zegt nog wel even in de gouwigheid. 5 minutes. 1 hour antwoord ik hem..........en sluit m'n ogen. Het wordt ruim een half uur, want dan word ik opgeschrikt door zijn gesis en hard gefluister, dat de andere gasten, die inmiddels de ruimte hebben betreden waar ik zit, stil voor mij moeten zijn. Ik laat het er maar bij, sta op en vertrek.
Voel me net zwaan kleef aan
en hij begint weer te wauwelen, maar nu of ik euro's wil wisselen. Geen probleem, wanneer we dat gedaan hebben,ik vraag of zijn collega, die € 3,00 muntjes had deze ook nog wil wisselen, dan gebeurt er iets vreemds. Hij begint ineens te krijsen en te gillen, grist de euro's uit mijn handen, duwt de Egyptische ponden weer terug in mijn tas en dit met een heftigheid en blijft schreeuwen en krijsen, maar nu tegen zijn collega, dat ik niet weet wat me overkomt. Geluid draagt ver en goed in deze tempel, dus de gearriveerde Russen en andere tempelbezoekers kunnen volop van dit theater meegenieten. Op een afstandje sla ik het tafereel gade en denk " dit was mijn toren dus" kan ik maar gehad hebben. We besluiten de tempel te verlaten en het nabij gelegen andere tempeltje op te zoeken, daar is het rustig, zoals altijd eigenlijk.
Op de fiets gaan we wat later op de dag een stukje de woestijn in. Het is uitstekend fietser, warm met een aangenaam windje en met die mountainbikes is het goed fietsen op de oneffen ondergrond.
Even later komen we bij de restanten van een verblijf van de farao. Er liggen omgedraaide stukjes afbeelding op de grond, het heeft wel wat.
We zijn eigenlijk op zoek naar nog een andere tempel, maar kunnen die een twee drie niet vinden. Een vrouw vraag ik de weg, dit met handen en voeten, wat Arabisch en hulp van inmiddels nog 2 toegesnelde locale dames, dan komt er ineens een windvlaag waardoor we met z'n allen gezandstraald worden. Geen hand voor ogen zien we. Nadat de stofwolken zijn neergedaald gaan we weer op pad. Dat uitgestrekte, desolate en de rust van de woestijn blijf ik buitengewoon aantrekkelijk vinden. Het werd een leuke fietstocht, maar helaas geen tempel.
No comments:
Post a Comment