Abu Simbel en Aswan

Vanuit luxor vertrekken we met de trein naar Aswan, 1 e klas en met airconditioning, maar voor dat het zover is, eerst nog wat gehannes bij het ticketoffice. In mijn beste Arabisch bestel ik twee 1 e klas treinkaartjes. De man achter het loket kijkt mij aan over zijn leesbrilletje, herhaalt mijn vraag en steekt ter bevestiging van het aantal, 2 vingers op.. Eiwa, zeg ik hem. Hij knikt en gaat achter de pc zitten tikken. Eenmaal afgerekend en het gedigitaliseerde treinkaartje in ontvangst genomen, zie ik dat het er maar 1 stoel op staat in plaats van 2. Niet het juiste aantal dus. Inmiddels staat er een flinke rij met Egyptenaren voor het loket en is er iemand zo aardig om me even te helpen en zo hebben we alsnog heel snel 2 in plaats van 1 treinkaartje. Haasten had niet gehoeven, want de trein is bijna 1 uur te laat. De NS had het niet beter kunnen doen, want het eerste stuk tot aan Esna rijdt de trein met een slakkengang. Misschien hebben ze samen wel werkoverleg gehad? Wie zal het zeggen. Zoals ik het ook ken van de treinen, staat de airco zo ongeveer op vriezen. Persoonlijk houd ik toch al niet zo van airco en vind ik het maar afzien met de kou.
Wanneer we op het perron van Aswan railwaystation uitstappen, kom ik helemaal bij, WARMTE! Als bijen, die afkomen op de honing, worden we omringd door welwillde taxichauffeurs die ons overal en nergens naar toe willen brengen. Vooral voor veel geld. Edwin zie ik om zich heen kijken en zegt dan stellig. " ik vind het hier helemaal niets". Toeval bestaat niet en omdat we zo laat aankwamen hebben we ons bezoek aan de kalabsha tempel maar laten schieten. We gaan op zoek naar een eenvoudig en goedkoop hotel voor deze ene nacht. Het hotel was niet zo snel gevonden, want de ingang zit in een straatje achteraf. Eenmaal daar ter plekke krijg ik een enorme aanvaring met een man, die mijn koffer uit m'n handen grist in het veel te smalle trappenhuis, waarvan ik al een paar trappen had gelopen. De laatste 2 kleine trapjes neemt hij razend snel voor zijn rekening en hij zegt doodleuk bij de receptie dat deze dienst € 5,00 kost. Ik kijk hem aan en vraag of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd is. Schaapachtig begint hij naar me te grijnzen. Oververhit als ik ben, kan ik er op dat moment niet de humor van inzien. Hij blijft maar zeuren over de € 5,00 en ik zeg hem dat hij dat in elk geval op zijn buik kan schrijven. Mezelf kennende zal dit laatste ongetwijfeld verre van vriendelijk hebben geklonken. Wanneer ik 5 pond pak en dat aan hem wil geven, trekt hij zijn uitgestoken hand terug en begint tegen me te schreeuwen dat hij € 5,00 wil.
Ik ben er even helemaal klaar mee en stop het geld weg en ga met de receptionist naar boven waar onze kamers liggen. Het is een echt Egyptisch hotel, de badkamer ziet er niet uit, maar de lakens en de handdoek is schoon en we hebben een prachtig uitzicht over de Nijl. Prima voor 1 nacht. Beneden bij de receptie staat de man blijkbaar nog op mij te wachten. Bij nader inzien wil hij toch wel die 5 pond, waarop ik zeg dat hij de boom in kan, de stoom van de hitte en irritatie komt nu toch wel uit mijn oren, Hij kiest eieren voor z'n geld, biedt zijn excuses aan en op aandringen van Edwin geef ik hem dan toch maar de 5 pond, hoewel niet van harte. Later op de Cornisch komen we het oudere Canadese echtpaar tegen, die we al eerder in Luxor hebben ontmoet. Zij was behoorlijk over haar toeren, want op klaarlichte dag werd zij bijna van haar tas beroofd. Het echtpaar op leeftijd had toen maar besloten om Aswan even te laten voor wat het is eerder naar Abu Simbel te vertrekken.
De volgende ochtend maak ik een praatje met de nachtreceptionist. Hij blijkt een zeer spirituele en wijze man te zijn. We raken in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Jammer dat we al weg moeten, ik word hier altijd zo blij van.
Met een klein lokaal busje, waar ik bijna opgevouwen en tussen de bagage klemt zit, reizen we naar het busstation en nemen de bus van 08.00 naar Abu Simbel. We zijn er sneller dan normaal, want de stop halverwege de rit slaat hij over.
De hekkenspringer uit Abu Simbel staat mij enthousiast op te wachten en het is leuk hem weer te zien. Deze plek is voor mij altijd een klein stukje hemel op aarde. Stil, mooie omgeving een prachtige Lodge, indrukwekkende tempels en heerlijk eten.
Deze middag doen we niets en ik ga met de hekkenspringer en een vriend naar het Nassermeer, het water is warmer dan het zwembadwater. Mahmoud denkt mij de stuipen op het lijf te kunnen jagen met de mededeling dat er een krokodil zit. Heb wel voor hetere vuren gestaan en blijf onverstoorbaar in het heerlijke water van lake Nasser.Niemand om ons heen, alleen maar rust, het kabbelende water en later wanneer de zon ondergaat is er de heldere volle maan schijnend op het meer. Ik wil hier nooit meer weg.

Later eten Edwin en ik een heerlijke maaltijd op het terras bij de Lodge. Ook wij waren een lekker maaltje, want 's middags had ik al overal en nergens vliegenbeten en de muggen deden later deze avond nog een extra duit in het zakje. Onze voeten en onderbenen zien er niet uit.
De volgende ochtend wandelen wij naar de tempel. Het is dan al heet. Al snel ligt het tempelcomplex er verlaten bij en hebben wij beiden tempels voor onszelf. Soms brengt de crisis ook is goeds, nou ja, voor ons dan. De rest van de dag brengen wij luierend en lezend door.
De volgende ochtend gooien we ons reisschema om vanwege de hitte. We nemen de bus van 06.00 's morgens en dat bevalt uitstekend. Laat in de avond hoor ik van het Canadese echtpaar dat de bus van 13.00 niet reed. Zij met een microbus naar Aswan zijn gereden, maar onderweg zijn aangehouden en de hele bus werd nagekeken. Wat bleek, de weg van en naar Abu Simbel was afgezet in verband met 2 strijdende Nubische families over een stuk land. De overheid was bang voor schietpartijen. Wij hebben dit alles gelukkig gemist en hebben in Aswan slechts te maken met een wachttijd van een flink aantal uren voor onze trein. We brengen deze tijd door in een luxe hotel met zwembad.
De trein van Aswan naar luxor vertrekt redelijk op tijd en ondanks de airco is het alsof ik in een sauna zit. Ik drijf uit mijn verschoning. Het lezen gaat moeilijk omdat door de warmte mijn ogen zelfs met luciferstokjes niet open te houden zijn. Dan maar mediteren, ik zak al heel snel, heeeeel ver weg. Tijd en ruimte ben ik kwijt en wanneer ik met een rotklap door Edwin teruggehaald wordt vlieg ik bijna uit m'n stoel vanwege de schok. Hij daarentegen, schrikt zich een hoedje van mijn reactie. Het duurt even eer ik mij realiseer waar ik ben. " Kijk", zegt Edwin enthousiast, nadat hij enigszins van de schrik was bekomen, daar is het karretje en de meneer met de koffie.

Eenmaal bijgekomen, zeg ik tegen hem " goed plan, kan ik wakker blijven, dus doe mij maar een bakkie en hopelijk kan ik terughalen wat ik net beleefd heb". Het laatste lukte slechts ten dele.

Gekkenhuis

Egypte doet rare dingen met mensen, het heeft te maken met dit land en met de krachtplekken. Tijdens mijn langdurig verblijf in upper egypt heb ik meermalen mensen bezeten zien raken, ze zien veranderen in een zombie en gek zien worden.
Dit keer trof mij wel een heel aangrijpend verhaal. Via een vriend ontmoet ik een jonge Schotse vrouw, zij is in luxor voor de 3 keer in zeer korte tijd. Haar tweelingzus verblijft hier sinds november vorig jaar en is volkomen psychotisch geworden en helemaal de weg kwijt.
Ze leeft een soort van samen met een taxichauffeur, die denkt dat zij geld heeft. Door haar ziekte (en het ontbreken van ziektekinzicht) is de hele wereld gek ( er zit hier zeker een kern van waarheid in) maar zij natuurlijk niet en wordt ze letterlijk en figuurlijk door haar nieuwe liefde, de taxichauffeur uitgekleed. Daarbij is ze ook nog paranoïde. Ze was zo " gek als een deur " dat zij zich midden op straat in het drukke luxor heeft uitgekleed en met haar wanen rare dingen deed, dit alles onder het toeziend lachende Egyptische publiek. Uiteindelijk heeft de politie haar opgepakt, want bloot op straat kan natuurlijk niet hier, wat geen eenvoudige klus was, want door haar psychose en haar paranoia is ze zo bang dat ze heeft gevochten als een leeuwin. Er schijnt een gekkenhuis te zijn, dit ligt ver achter Aswan en ze hebben haar daar naar afgevoerd. Haar zus zorgt vanuit Schotland dat er voor haar geld is om te eten en te drinken. Al 2 keer eerder is zij overgevlogen om haar het land uit te krijgen, maar door haar ziekte weigert ze alles en wil niet mee. Na een verblijf van een paar weken in het ziekenhuis van Aswan en volgens de dokter reisklaar. Dit hield in: zodanig platgespoten dat ze minimaal 15 uur knock out zou zijn om de vliegreis naar Schotland te kunnen maken. Wat er gebeurde: Al stuiterend en niks knock out was ze niet kalm te krijgen en werd er nog wat extra medicatie toegediend, maar " weg" raakte ze niet. Inmiddels hadden 4 Egyptische vrienden allerlei hand en span diensten verleend om de geachte dame het land uit te krijgen en haar zus te ondersteunen in haar bijna mission impossible. Het personeel op de luxor luchthaven werd gevraagd haar niet te vertellen dat ze naar Schotland ging. Maar de gekke zus, was aan een stuk door aan het stuiteren en zei dat ze naar haar moeder in Cairo ging. Waarop de behulpzame Egyptische vriend nogmaals het personeel toefluisterde " laat haar nou maar in die waan". Maar nee, daar deed het grond personeel niet aan mee want de client had recht op een eerlijk antwoord en hij zei doodleuk tegen haar dat ze helemaal niet naar cairo ging maar naar Manchester. De lezer voelt de bui zeker wel hangen. Waarop de paniek bij haar toeslaat en zij weer de kuierlatten neemt. Niks vlucht naar Manchester, ze vliegt van de luchthaven af en duikt weer onder in haar waanwereld, letterlijk en figuurlijk, en gaat weer terug naar haar taxichauffeur. Haar zus vliegt hierop terug naar Schotland, want zij heeft daar een baan en moet weer gewoon aan het werk.
Tijdens mijn ontmoeting met haar, zij is dan weer voor de 3e keer terug in een zeer korte tijd, vertelt ze mij dat dit haar 3e poging is om haar volkomen psychothische zus dit keer wel op het vliegtuig te zetten. Maar gekke zus ook niet achterlijk neemt, zodra zij lucht krijgt van een eventueel vertrek, weer de benen. De wanhoop is van haar gezicht af te lezen. De politie kan en wil niet helpen, de ambassade doet niets, want ze hebben haar ooit al een keer eerder geholpen en dat doen ze niet nog een keer.
Deze jonge gezonde vrouw zit in een vreemd land, ze spreekt de taal niet en naar zus heeft dringend hulp en medicatie nodig. Onze gemeenschappelijke Egyptische vriend zorgt ervoor dat er contacten gelegd worden. Een privekliniek en een dokter in Cairo zijn alvast ingeseind en staan paraat. Nu de patiënt daar nog zien te krijgen. Uiteindelijk lukt het haar om haar zus de medicatie te laten innemen en met een list op de trein te krijgen naar Cairo. Luxor haalt inmiddels opgelucht adem, ze zijn onderweg naar Cairo en daar zal ze worden opgevangen en de nodige medicatie krijgen. Dit alles om haar op een dusdanig level te krijgen, dat ze terug kan vliegen naar Schotland.

Opgelucht zit mijn goede vriend in de koffieshop te genieten van een bakkie thee en hij is zichtbaar bevrijd van een zware last. What can i do Caroline? Vraagt hij me. Little and almost nothing, antwoord ik hem. Ze heeft dringend hulp nodig en ze zal in Schotland behandeld moeten gaan worden. Zijn telefoon gaat en ik zie zijn gezicht betrekken wanneer hij op de display ziet wie er belt. De trein naar Cairo is door demonstranten stopgezet en ze staan al meer dan 1 uur stil. De " gekke" zus wordt steeds wilder en haar zus is aan het eind van haar latijn. Ik kan het me zo goed voorstellen, een treinreis van ongeveer 10 uur met iemand die zwaar ziek is en dat in je eentje, ik neem echt mijn petje voor haar af. Ze wist niet of ze haar baan nog kon behouden door dit hele gebeuren. Tarek spreekt haar moed in. Fingers crossed dat ze niet in haar psychose halverwege de reis uitstapt. Het hele tafereel zie ik aan mijn geestesoog voorbij trekken. Wat heb ik met beide dames te doen, maar gelukkig komen ze een uurtje of 10 later veilig in Cairo aan waar een deel van de behandeling kan beginnen.

Op de Ferry naar de Westbank zit ik nog wat na te denken over deze hele kwestie en wanneer Edwin en ik van de boot afstappen loopt er een vrouw op hem af. Ze ziet er een beetje vreemd uit en hangt hele verhalen aan hem op in het Arabisch. Wij verstaan er niets van en ik zie een man lachend het tafereeltje gadeslaan en vraag hem waar ze het over heeft. Hij kijkt mij grinnikend aan en zegt " ze praat in zichzelf, ze is een beetje gek. Waarop ik zeg, well she can go to Aswan. Hij kijkt me aan en lacht breeduit.

Esna en de god Chnoem

Eindelijk, na jaren gaat het er van komen. Vandaag bezoeken we Esna, niet per cruiseschip, dat heeft niet mijn voorkeur maar per auto. Maar deze tempel ligt wel op de cruise route en gezien de crisis in Egypte zal het ook daar wel weer stil zijn. Zoals altijd bezoek ik een nieuwe tempel zonder me daar in verdiept te hebben. Dus niet gehinderd door enige kennis laat ik mij verrassen. Allereerst, de tempel ligt zo verscholen dat ik hem zelf nooit gevonden zou hebben, want bewegwijzering is er niet veel en als het er al is dan is het in het Arabisch geschreven en dat kan ik nou net niet lezen.
Het stadje en de drukte doen me denken aan El belliana, maar de sfeer en de energie is anders. we laten het op ons inwerken en gaan nadat we de tickets hebben gekocht op pad. Het is er allemaal rommelig en het oogt niet onderhouden. Midden tussen de huizen ligt de tempel, het heeft wel wat. De tempel ziet er mooi uit, nu ben ik geen egyptoloog maar het lijkt erop dat er romeinse invloeden zijn. De tempel moet uitgegraven zijn, want ze ligt een stuk lager dan de huizen. Via een lange trap dalen we af, de tempel voelt goed en eenmaal binnen raak ik direct ontroerd, tranen stromen over mijn wangen en het geeuwen begint weer. Hier word ik heel blij van, wat een prachtige tempel. Groot is de tempel niet, want het blijkt maar een deel van de tempel te zijn. Hoe ik er bij kwam, geen idee, maar in mijn hoofd zat dat deze tempel was gewijd aan de godin selket, maar de energie voelt anders, meer grof stoffelijker. Ik laat de tempel op mij inwerken en zie dat op het plafond ook een zodiak staat, anders dan in Dendera en helaas ( nog ) vuil. Aan de rechterkant staat een steiger waar mensen de tempel aan net schoonmaken zijn en daar komen prachtige gekleurde taferelen te voorschijn. Tot nu toe zijn het de helderste kleuren die ik in een gerestaureerde tempel heb gezien. Helaas is er maar een klein stukje zichtbaar en dan ook nog grotendeels bedekt door de steigers. Inwendig sta ik te grinniken, deze tempel is helemaal niet gewijd aan selket maar aan de god Chnoem. Hij is de God van de Schepping en wordt vaak afgebeeld met een ramskop. Chnoem zit achter zijn pottenbakkerswiel waar hij de mens schept. Een guardian maakt mij attent op een afbeelding waar het scheppingsverhaal is terug te lezen. Hij heeft het in zijn gebroken engels afgewisseld met arabisch over het scheppen van een baby, maar voor mij voelt het alsof de ziel onderweg is voor de volgende incarnatie. Onder de tempel schijnt nog een tempel te liggen. Met andere woorden een groot gedeelte ligt onder de huizen en straten; alleen de overdekte voorhal is nu toegankelijk.
Deze tempel is gebouwd door de Ptolemaeën en verfraaid door de Romeinse keizers.
In de buurt van de eerste cataract vormde Chnoem samen met Anoekis en Satis een triade die vooral op twee grote domeinen actief was. In de eerste plaats werd het gebied van de eerste cataract door de oude Egyptenaren beschouwd als de plek waar zich de bronnen van de Nijl bevonden. Deze bronnen zorgden niet alleen voor de dagelijkse watertoevoer voor de beide Landen, maar tevens voor de jaarlijkse overstroming die voor een deel de rijkdom van de beide Landen uitmaakte. Ten tweede was het gebied van de eerste cataract het zuidelijke grensgebied van Egypte met Nubië. Het gaat dus om een voor de Egyptische kroon belangrijk strategisch gebied.
Waarschijnlijk was Chnoem dus in de eerste plaats geen lokale godheid. Men denkt nu veeleer aan een soort beschermgod van de koninklijke troon. Hierdoor behoort deze god waarschijnlijk tot één van de oudste goden van het Egyptische pantheon. Verder werd deze oude godheid reeds zeer vroeg opgesplitst in een veelvoud van gelijknamige, maar lokaal te onderscheiden verschijningsvormen.
Tot de hoofdfunctie van de god Chnoem kunnen we naast het beschermen van de koninklijke troon tevens zijn scheppingsfunctie vermelden. Reeds in het Middenrijk wordt Chnoem in Elephantine verbonden met Re, die andere grote scheppingsgod, tot de vorm Chnoem-Re. Voor het vervaardigen van mensen, goden en al het bestaande leven gebruikt hij een pottenbakkersschijf. In Elephantine vormt Chnoem vanaf de regering van Sesostris I (12de dynastie) met de godinnen Anoekis en Satis een triade die wordt beschouwd als de 'brenger van het nijlwater' (de overstroming) en aldus als 'gever van vruchtbaarheid', wat natuurlijk ook weer in verband te brengen is met de schepping.
We verblijven lange tijd in deze kleine tempel. Wanneer we klaar zijn besluiten we een wandeling door het stadje te maken. Wat we zien is schokkend, huizen zijn bouwvallen, de kleding van de mensen ziet er vies en vuil uit, wat een armoede, stank en een vuiligheid. We kijken elkaar aan en ik zeg, het relativeert toch wel weer onze problemen. Waarop hij kijkend naar het door de zon verterende houtwerk van een huis gevat antwoord, tja dat is toch wel wat anders dan een naad die kiert in mijn laminaatvloer. Elke keer weer realiseer ik me dan hoeveel welvaart wij hebben, zelfs met de huidige crisis.

Dendera, de godin Hathor en stilte

Dendera, de tempel gewijd aan de godin Hathor is een van mijn favoriete tempels. Wanneer we daar in vliegende vaart zijn gearriveerd, zie ik dat er op de parkeerplaats een aantal bussen en een paar kleine busjes staan. Toeristen dus, eenmaal op het tempelcomplex lopen de eerste Russen ons al tegemoet, dat ziet er weer hoopvol uit dus. Edwin vertelt dat hij het tempeltje qasr El aguz hem enorm tegenstond. Op wat doorvragen van mijn kant bleek al snel dat het tempeltje een en ander bij hem in gang had gezet. Het is een mij bekend verschijnsel en leuk dat iemand, die zich hier helemaal niet mee bezig houdt, toch iets ervaart. De tempel loopt leeg en binnen een half uur zijn alle gasten weg en ligt de tempel er verlaten bij. Heerlijk, de rust en de stilte en deze keer heb ik mazzel, want op een aanbidder na die mij op mijn dringend verzoek al snel met rust laat, kunnen wij onze goddelijke gang gaan.
De tempel is zo mooi opgeknapt en ze zijn nog steeds aan net werk om de muren en plafonds te restaureren. Wij dwalen door alle ruimtes en al snel herleven weer de lang vervlogen tijden. We dalen af naar de prachtige crypte, nemen onze tijd en door het smalle kanaal kruipen we weer terug naar boven. Deze tempel heeft voor mij een fijne helende energie. De tempel gewijd aan Isis is nu open en ook daar kunnen we ongestoord zijn.
Al slenterend ga ik naar een deel van de tempel waar ik nog nooit ben geweest en vind een rustig plekje waar ik ongestoord kan mediteren. Eenmaal klaar,  heeft mijn aanbidder mij in het vizier en komt mijn richting op. Uit het gesprek maak ik op dat hij 4 zonen heeft en maar liefst 10 dochters. Hij schudt meewarig zijn hoofd en probeert mij duidelijk te maken, dat al die kinderen aan zijn hoofd zeuren en dat hij blij is dat hij in de tempel werkt. Dan komt het, of ik kinderen heb, nee antwoord ik, hij snapt er niets van, of ik dan getrouwd ben, hier is het antwoord ook nee op, hij valt bijna van de antieke steen in de tempel. Met veel gewauwel, handgebaren en gebroken Engels laat hij op theatrale wijze zien, dat hij niet snapt hoe zon knappe vrouw als ik ( mijn ego groeit er weer enorm van) geen man kan hebben. Want volgens hem is " MAN GOOD". Ik knik vriendelijk en denk er het mijne van. In een van de ruimtes gebeurde er iets met mij, met als gevolg dat enorm loop te geeuwen en er ook niet mee kan stoppen. Wanneer ik naar hem kijk, dan zie ik een oud en vermoeid gezicht en zijn ondergebit laat nog slechts op de hoeken 2 vergeelde en afgesleten en stompe puntjes zien, wat ooit voor doorging voor hoektanden, de bovenkaak laat slechts een zwart gapend gat zien. Ik schat hem dik 70. Hij blijkt slechts 55 jaar te zijn. Mijn gegeeuw gaat maar door en ook hij gaat geeuwen en kan niet meer stoppen, wat wel een soort van komisch is en wanneer Edwin zich even later bij ons voegt en ik ik zijn gezicht zie, kom ik niet meer bij. Het is lachen en geeuwen en het stopt maar niet, Edwin kijkt naar me alsof ik aan een hasjcake heb gezeten of een flinke joint heb gerookt. Al snel heeft de guardian door dat ik iets met spiritualiteit heb en hij laat mei zijn handen zien, of ik ze wil lezen. Tuurlijk wil ik dat, het ziet er goed voor hem uit, zeker wanneer hij stopt met roken, zeg ik hem tussen het geeuwen door. Dit belooft hij plechtig.
Edwin vraagt of ik wat foto's wil maken met zijn iPhone. Als een echte fotograaf ga ik aan het werk, maar door het zonlicht op het scherm zie ik geen moer, dus is het op hoop van zegen. Edwin ziet dat de foto's niet gelukt zijn want m'n vinger staat op alle foto's. Ben ook niet zo goed in die dingen. Dus opnieuw, wanneer ik wat diepte in de foto probeer te brengen door een palmblad op de voorgrond mee te nemen, gaat hij tegen me zeuren als een echtgenoot waar ik al 25 jaar mee getrouwd ben, wat ik hem ook vertel. Ha ha, lacht hij, met jou houdt echt niemand het uit en al helemaal geen 25 jaar, is zijn gevatte antwoord. Gelukkig kan ik tegen plagen en beaam zijn conclusie.
Eenmaal terug in luxor gaan we naar een privé zwembad, een heerlijke afsluiting van een dag vol rust en stilte.

Medinet habu en de toren

Zoals elke morgen leg ik ook nu weer de tarot kaarten. Mijn daglegging ziet er op de toren na prachtig uit. Dit belooft een mooie dag te worden. Op dezelfde mountainbikes als gisteren gaan we nu naar de medinet habu tempel. Onderweg vertel ik dat de toren boven mijn hoofd lag, wat inhoudt dat er voor het middaguur iets op mijn pad zal komen, wat ik en niet verwacht en wat meestal ook niet leuk is. De tempel is verlaten, dat ziet er goed uit dus. Er wacht ons een warm welkom van de guardians en stiekem hoop ik dat we nu gewoon lekker door kunnen lopen zonder dat we een guardian aan onze rokken hebben hangen, het blijkt weer eens ijdele hoop te zijn. De guardian doet verwoede pogingen onze aandacht te trekken voor die dingen in de tempel waarvan hij denkt dat ze voor ons interessant zijn. Niet gehinderd door enig Engels, heb ik dan ook geen idee waar hij het over heeft en eerlijk gezegd vind ik het niet echt bijster interessant wat hij te murmelen heeft, want  ik kom hier voor andere dingen. Een collega guardian doet tevergeefs een poging om aan hem uit te leggen dat ik wel weet dat het 1e beeld Sechmet is. Want zoals de man zegt "it is her home". Tja, het is waar ik kom er graag en vaak. Z'n collega trekt zich niets van zijn collega aan en volgt ons dapper op de voet. Tussen het gewauwel door probeer ik een geschikte plek uit te zoeken, waar ik deze ochtend mijn tijd kan nemen om eens rustig te mediteren. Wanneer ik een stille plek gevonden heb, krijg ik jawel gezelschap van mijn volger. Een andere collega komt ook zijn hoofd om de hoek steken en ziet mij zitten. Ah doctora, Welcome back. Hij zegt wat in het Arabisch tegen zijn collega en hij staat op het punt de ruimte te verlaten en zegt nog wel even in de gouwigheid. 5 minutes. 1 hour antwoord ik hem..........en sluit m'n ogen. Het wordt ruim een half uur, want dan word ik opgeschrikt door zijn gesis en hard gefluister, dat de andere gasten, die inmiddels de ruimte hebben betreden waar ik zit, stil voor mij moeten zijn. Ik laat het er maar bij, sta op en vertrek. Voel me net zwaan kleef aan en hij begint weer te wauwelen, maar nu of ik euro's wil wisselen. Geen probleem, wanneer we dat gedaan hebben,ik vraag of zijn collega, die € 3,00 muntjes had deze ook nog wil wisselen, dan gebeurt er iets vreemds. Hij begint ineens te krijsen en te gillen, grist de euro's uit mijn handen, duwt de Egyptische ponden weer terug in mijn tas en dit met een heftigheid en blijft schreeuwen en krijsen, maar nu tegen zijn collega, dat ik niet weet wat me overkomt. Geluid draagt ver en goed in deze tempel, dus de gearriveerde Russen en andere tempelbezoekers kunnen volop van dit theater meegenieten. Op een afstandje sla ik het tafereel gade en denk " dit was mijn toren dus" kan ik maar gehad hebben. We besluiten de tempel te verlaten en het nabij gelegen andere tempeltje op te zoeken, daar is het rustig, zoals altijd eigenlijk. Op de fiets gaan we wat later op de dag een stukje de woestijn in. Het is uitstekend fietser, warm met een aangenaam windje en met die mountainbikes is het goed fietsen op de oneffen ondergrond. Even later komen we bij  de restanten van een verblijf van de farao. Er liggen omgedraaide stukjes afbeelding op de grond, het heeft wel wat. We zijn eigenlijk op zoek naar nog een andere tempel, maar kunnen die een twee drie niet vinden. Een vrouw vraag ik de weg, dit met handen en voeten, wat Arabisch en hulp van inmiddels nog 2 toegesnelde locale dames, dan  komt er ineens een windvlaag waardoor we met z'n allen gezandstraald worden. Geen hand voor ogen zien we. Nadat de stofwolken zijn neergedaald gaan we weer op pad. Dat uitgestrekte, desolate en de rust van de woestijn blijf ik buitengewoon aantrekkelijk vinden. Het werd een leuke fietstocht, maar helaas geen tempel.

Vallei der koningen en een disco zwembad

Sportief gaan WE doen vandaag, op de fiets naar de vallei der koningen. Voordat het zover is moeten we eerst fietsen zien te scoren. Ooit ben ik samen met Lorraine op de fiets in juli naar de vallei gegaan. Dat was een zware tocht, slechte knieën, dito fiets en een straffe warme wind tegen. Op sommige plekken hebben we gelopen omdat we bijna niet meer vooruit kwamen. Het bleek een vals plat te zijn, maar daar kwamen we op de terugweg pas achter. Dat gaat me niet meer gebeuren, dus het zal een goede fiets moeten zijn, anders wordt het taxiwerk. Het wordt een mountainbike en dat gaat prima. Na 50 minuten fietsen zijn we er. Volkomen doornat stap ik van mijn fiets af en wordt belaagd door kamikaze vliegjes, die vermoedelijk op mijn lichaamsvocht afkomen en lelijk bijten en ondanks dat ik dol op dieren ben, hebben weinigen dit keer het overleefd. Fikse bulten zijn het gevolg. Eerst worden we langs de stalletjes met de verkopers gedirigeerd om later wanneer we de vallei weer verlaten, hetzelfde gezeur, geplak en trekken weer te mogen gaan meemaken. Ze hebben het zwaar op dit moment de Egyptenaren en hierdoor zijn ze helemaal vasthoudend. Edwin gaat, buiten de 3 graven die je op het toegangskaartje mag bezoeken,  naar het graf van tutanchamon en ik ga naar het graf van Ramses 5 en 6. Dit laatste graf is een plaatje met een schitterend bewaard gebleven plafond. Edwin was in de gelukkige omstandigheid om een foto te kunnen maken van de mummie van tutanchamon. Dit keer ga ik buiten m'n favoriete graven nog een voor mij nieuw graf bezoeken, te weten Seti 2. Ook dit is een mooi graf en ik krijg het aanbod om foto's te maken, maar dat moet dan wel snel, stiekem en niemand mag het weten. Tuurlijk meneer de guardian, ik speel het spelletje wel mee hoor. Ik heb u nooit gezien of ontmoet. Het levert me een paar fraaie plaatjes op. Moe maar voldaan verlaten we de vallei en racen nu terug op onze bikes zonder dat we dan ook maar een keer onze pedalen hoeven te gebruiken.
In het hotel galmt buiten de Engelse zwembaddisco ons tegemoet. Er zitten een aantal Engelsen in het hotel, die de hele dag bij het zwembad liggen. Zij hebben hun eigen muziek meegenomen en met de volume knop op vooral vol is het voor hen de ultieme vakantie. Op het ligbed heb ik prachtig uitzicht op witte getatoeëerde Engelse lijven. Een dame met valse wimpers is aan het zwemmen, het is net Katrien Duck. Morgen zal ik brood meenemen, kan ik de eendjes in het zwembad voeren.

Genieten, dag 2 in luxor.

Na een beetje vreemde aankomst omdat we van alles moesten regelen, onder andere een vermiste koffer, zitten wij tegen 1 uur s ' morgens aan de Nijl. Mijn kamer is tot grote hilariteit niet zo mooi als die van hem, maar tot zijn grote ontsteltenis heb ik wel een ligbad. Je moet weten, hij heeft er alles mee en ik niets, dus een beetje baalde hij toch wel, nadat ik de boiler heb aangezet om morgenochtend lekker warm badwater te hebben, ik heb namelijk een schurft aan kou en al helemaal aan koud water, duik ik mijn bed in. Allerlei achtergrond geluiden dienen zich aan en er zijn er een paar die ik niet kan thuisbrengen, maar met de haan al kuukeluukend op de achtergrond, zak ik toch langzaam weg in een diepe slaap. Klokslag 6 uur ben ik wakker. Dat was een kort nachtje dus na wat gedraai stap ik mijn bed uit en zie het slagveld om me heen. Binnen no time krijg ik het altijd weer voor elkaar om mijn kamer er zo uit te laten zien, alsof er net een bom is ontploft. Boven op het dakterras geniet ik van het uitzicht, maar vooral de warmte. Leg wat tarot kaarten en zie als ik het goed heb geïnterpreteerd dat de koffer van Edwin boven water zal komen. Inmiddels ben ik al heel wat uren verder. Edwin is nog in geen velden of wegen te zien en ik vermoed dan ook dat hij een leuk outfintje op zijn kamer aan het samenstellen is. Even later gaan we naar de office van egypt air. Daar werd al snel duidelijk dat we moesten wachten, de koffer inmiddels gearriveerd was en wij met vervoer van egypt air naar de airport zouden worden gebracht. Getoeter voor de deur haalt een aantal werknemers uit hun dagdromen, ineens is er volop bedrijvigheid en wij worden met haastige spoed naar een vooroorlogse oude dieselbak gedirigeerd. Het is er gezellig medewerkers van egypt air hebben het goed naar hun zin en de sfeer is heel ontspannen. De chauffeur zonder voortanden hoor ik regelmatig schakelen en dan op een dusdanige manier alsof het lijkt dat de motorolie tussen alle tandwielen en raderen Saharazand is. Eenmaal op de airport komt hoofd donkergrijze koffers ons helpen, een andere meneer neemt ons mee naar hoofd lost and found. En die meneer heeft de sleutel van het hok waar Edwins koffer staat. na wat formaliteiten en tekenen van papieren gaat er in ieder geval een iemand opgelucht van de luchthaven af. De chauffeur zonder voortanden is zo aardig om ons af te zetten. Na een overheerlijke lunch besluiten wij sportief naar de tempel van karnak te gaan lopen, nou dat hebben geweten. Ongeveer elke 5 meter werden we aangesproken of wel of wel een horsecarriage, taxi dan wel andere assistentie nodig hadden. Edwin werd er gek van en ik.......ik zuchtte maar eens diep en telde tot tien en.....want de volgende stond alweer klaar. Na een heerlijk middagje in de karnak tempel, waar hetzelfde tafereel zich herhaalde alleen nu met het maken van foto's of andere assistentie, het maakt allemaal niet uit als er maar bakshiesh worden betaald. Wij waren aan het eind van de dag lichtelijk bakshiesh moe, zo ook onze voeten, die aardig wat kilometers hadden afgelegd. Vandaag had ik geluk bij the seven doors. Geruime tijd kon ik er ongestoord zitten en me verbinden met al de deuren. Het was een bijzondere ervaring, want bij elke poort gebeurde er weer iets anders. Moe maar voldaan sloten wij deze 2e dag af met koffer, maar zonder elektrische tandenborstel, want die is kwijt????

Gewoon, een missing item.

Vandaag is het zover, ik vertrek weer naar Egypte en dat maakt me heel blij. Op Schiphol ontmoet ik Edwin en opgetogen gaan we naar de gate voor onze vlucht naar Cairo. Tot zover ging alles nog goed. In Cairo is de temperatuur beduidend hoger dan in Nederland en ik loop al snel te plakken en te zweten, maar het mag de pret niet drukken. Op de luchthaven In Cairo worden we per bus naar een vliegtuig(je) gebracht. Maar voordat wij voor ons toestel afgeleverd worden zie ik dat er een paar kleintjes op een rij staan en ik zeg gekscherend tegen Edwin " kijk dat is een oud legertoestelletje wat ze hebben omgebouwd voor passagiersvluchten". Het ziet er volgens hem niet uit. De bus stop uitgerekend voor dat toestel. Ach nee hè, verzucht hij, ons geluk. Eenmaal in het toestel kijkt hij me heel serieus aan en zegt" carolien ik heb geen goed gevoel over deze vlucht" Houd jij eens even op, zeg ik vermanend tegen hem, ik wil wel graag heel en in een stuk aankomen in luxor. Ja, vervolgt hij, want ik zit in de bloei van mijn leven. Ik verslik me bijna van het lachen, want zo jong is hij nu ook weer niet, althans in mijn ogen. Nadat we uitgegeit zijn, hebben we het over vermiste koffers en andere luchthaven narigheid. Ooit heeft m'n rugzak eens 3 dagen in Singapore gestaan terwijl ik zelf allang hoog en breed in Perth zat. Erg onhandig allemaal. Na drie kwartier vliegen stapt de piloot uit zijn hok en gaat plassen. Edwin bekijkt het tafereel met argusogen en zegt " het is wel te hopen dat er nog een piloot in dat hok zit" ik kom niet meer bij en denk ach zal wel op de automatische piloot staan en m'n tarotkaarten voor vandaag hadden geen catastrofes aangegeven, dus ik blijf positief. Eenmaal uitgeplast maakt hij nog een praatje met de stewardess en hij neemt er de tijd voor. We zitten dan inmiddels een minuut of 10 voor de landing. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Edwin alles nauwlettend in de gaten houden. We krijgen even later een superlanding, dus met dat kleine rare toestelletje is niets mis en met de piloot al helemaal niet. Buiten staat er een dampende en stinkende dieselbus voor ons klaar. Volgens mij heeft die z'n langste tijd wel gehad en in de bus is een hoge snerpende zoemtoon te horen, die mijn toch al gevoelige oren enorm kwellen. Pffffff wat een opluchting als we in de aankomst hal zijn en ik het snerpende gezoem langzaam uit mijn oren hoor wegglijden. We staan eerst bij de verkeerde bagageband, totdat iemand ons erop attent maakt. Bij de andere band komt mijn koffer al snel, maar die van Edwin is in geen velden of wegen te bekennen. Edwin is niet blij en nadat alle passagiers allang de terminal hebben verlaten zitten wij papieren in te vullen voor de vermiste koffer. Mopperend zitten we in de auto op weg naar ons hotel. Onderweg stoppen we bij een pharmacia voor een tandenborstel en tandpasta, dus Edwin kan met een schoon gebit zijn bed in. En voor morgenochtend kan hij kiezen uit een trui en een jas van hedenochtend 1 onderbroek, 1 shirt en een zwembroek en 2 paar dichte schoenen. Jawel, allemaal in zijn handbagage meegenomen. Wij komen morgen echt de dag wel door met 33 graden.

"" automatisch schrift"" en een bijzondere avond in Artstuff

Petra Portheine van Artstuff kwam met het lumineuze idee om een Medium uit te nodigen voor een paranormale avond. Zij wilde in een intieme sfeer met slechts een beperkt aantal deelnemers, de mensen een verrassende, enerverende en leerzame avond bezorgen. Het medium Marja Boertje geeft de haar gegeven boodschappen door vanuit de andere wereld. Zij doet dit door middel van het automatisch schrift. Persoonlijk word ik daar altijd enthousiast van, er zijn zoveel wegen die naar Rome leiden en dit is er ook weer één. Beiden avonden waren binnen een paar uur volgeboekt. Voor diegene die nog nooit van het automatisch schrift gehoord hebben, zal ik een korte uitleg geven wat het nu precies is. Het automatisch schrift is een manier van boodschappen door krijgen door middel van schrijven. Het medium die de boodschappen krijgt doet dit niet zelf, met andere woorden de wil van hem of haar doet niet mee. Er is dus sprake van een trance waarin het medium komt wanneer hij of zij gaat schrijven. De hand van hem of haar wordt bestuurd, maar niet door het medium zelf. De boodschappen opgeschreven door middel van het automatisch schrift laten een heel ander handschrift zien dan dat van het medium zelf wanneer hij of zij zelf teksten schrijft. Meestal weet het medium niet wat er geschreven wordt en is de inhoud onbekend voor hem of haar. Het deed me denken aan de manier waarop Petra en ik kaartleggen, want hoe minder wij van iemand weten, hoe makkelijker het voor ons is om boodschappen door te krijgen en dit gold voor Marja ook. De boodschappen, die zij doorkrijgt kan zij niet echt plaatsen, maar degene voor wie de boodschap bedoeld is wel. Petra heette ons allemaal welkom en voordat de lichten wat gedimd werden, legde ze uit dat we allemaal maximaal 3 vragen mochten stellen, waarbij Marja in trance gaat en de boodschappen voor ons zal opschrijven. Met compassie en interesse voor elkaars vragen ontstond er al heel snel een intieme maar vooral ook heel open sfeer. Het werd een hele inspirerende avond, waarbij er vooral aandacht was voor ieders vragen, maar ook voor de antwoorden. Omdat het en een kleine groep was en mede door Petra's inbreng was er voldoende tijd en ruimte en konden we elkaar ook nog een stap verder helpen. Aan het eind van de avond onstond er een levendige uitwisseling van ervaringen. Voor wie een paranormale avond wil organiseren voor vriendinnen, vrienden, collega's, of bijvoorbeeld voor een vrijgezellenfeest kan met Petra kontakt opnemen 06-45426007 of met Triade Travel.