Verdwenen kasteel

Onze lady of the house nodigt ons uit om deze ochtend gezamenlijk het ontbijt te nuttigen. Prima plan, want even daarvoor kwam ik in de kamer waar normaliter het ontbijt voor de gasten geserveerd wordt en daar kreeg ik zowat een aanval van hyperventilatie.

In deze kamer staan prachtig gedekte tafels met kristallen glazen, waar ik me al in het voorbijgaan met mijn tas een paar glazen van af zie kieperen. De keuken is groot genoeg en daar kan het allemaal geen kwaad. We krijgen een heerlijk ontbijt met overigens tot nu toe, overal. zalig brood. Dat was niet het enige, ook advies wat we vandaag vooral konden doen. Zij somde een hele reeks op bezienswaardigheden op, waarvan ik al dacht, dat gaat hem niet worden vandaag. Dus zo zei ik haar, we take it easy en zo geschiedde.

Op weg naar Cashel, waar we de alom bekende rock van cashel willen gaan zien en ervaren.

Daar krijgen wij het voor elkaar het grote kasteel te missen, wat we ons realiseren als we het stadje alweer achter ons laten en we op de weg zitten naar Holy Cross. We snappen er niets van en ik keer de auto......en dan sesam open u, hebben we ineens prachtig uitzicht op de kathedraal. Dus dan toch gevonden, Loes en ik hebben allebei een zwaar hoofd in St. Patricks kathedraal en dat gaat pas weg wanneer we eruit zijn. 

Dan vervolgen wij onze weg naar Holy Cross en dat is een mooie plek, eerst zorgen wij dat we niet alleen geestelijk en spiritueel gevoed worden, maar ook fysiek. Bij de plaatselijke pub nemen wij een carvery, een chicken curry met veel groenten is ons deel. In de Abbey vindt een trouwerij plaats, dus na wat in de kerk te hebben rondgewandeld laten wij alle gasten voor wat ze zijn en gaan buiten zitten. Dan hoor ik mijn naam roepen " Caroline" het blijkt de bruid te zijn die nog de laatste fotoinstructies krijgt, voordat zij aan de arm van haar vader de kerk binnenschrijdt en zal worden weggegeven.

Wij hadden ons verheugd op Athassel Abbey, maar dat was een grote teleurstelling want de enige bezoekers die er bij konden en mochten komen waren  de lokale koeien.

De ruïne van de abdij ligt in een prachtig landschap en hoe wij ook zochten naar een ingang,  we konden er niet in alles afgesloten of omheind met schrikdraad.

Als laatst bezoeken wij Tipperary, een leuk plaatsje waar we in de  plaatselijke  kerk hebben gemediteerd. Een fijne kerk, daarna terug naar het prachtige huis. Wanneer we een avondwandelingetje gaan maken, komen we de vrouw des huizes tegen bij de voordeur. We zeggen elkaar gedag en zo vervolgt ze " Did you do what i told you to do". Ik schiet inwendig in de lach en antwoord " no" , en Loes  voegt er nog aan toe " almost" haar gezicht spreekt boekdelen. Later op de avond als we met z'n allen in de keuken zitten inclusief haar kleinkinderen, vertel ik haar dat ik over haar zal bloggen. Waarop de oudste kleinzoon zegt" oh Mary, you are going to be a celebrity on the internet".