Vandaag beloofde een mooie dag te worden. Volgens de meneer op de televisie zou het in de omgeving van Perth zo'n 29 graden worden. Jippie, ik spring een gat in de lucht, want zittend aan de ontbijttafel met een kopje groene thee en mijn blik naar buiten werpend, zie ik nog een fikse bewolking. Maar tegen de tijd dat we startklaar zijn om naar de kust te rijden breekt de zon door. Ergens ten Zuid Oosten van Perth verblijf ik en de omgeving is daar mooi, hoewel er in de afgelopen toch ook weer veel veranderd is. We rijden niet over de High Way of de Free Way naar Perth, maar nemen mooie binnenweggetjes. Waar nog een aantal jaren volop bush was, daar verrijzen uit het niets de Australische Vinexwijken. Hoewel deze wijken er wel heel wat beter uitzien dan bij ons, maar ten koste gaan van de prachtige natuur. Er is nog steeds een tekort aan huizen. Dan verandert het uitzicht en wordt het weer ouderwets Bush. Genieten, links en recht van de weg liggen wat boerderijen en veel druiven worden er verbouwd waar weer heerlijk Australische wijn van wordt gemaakt. Nog niet zo lang geleden was hier verder niets, behalve een mooie natuur, maar nu vind je locale gezellige restaurantjes en coffeeshops. Wanneer we bij de kust komen rijden we nog even verkeerd. Ook hier zijn veel nieuwe overigens luxe wijken bijgebouwd. Van de crisis is hier in Australië nog niet veel te merken.
Vandaag 25 april is het Anzac day, dat is een nationale feestdag en wordt in heel Australië volop gevierd. Omdat Freemantle mijn voorkeur had om te bezoeken, maar vanwege de herdenkings ceremonies, de vele marsen en ndere festiviteitenwijkenn we naar Hillary's uit. Wanneer we uit de auto stappen is het heerlijk warm weer. Mijn bodywarmer was een overbodige luxe om mee te nemen, want zelfs aan de kust is het weer zacht. Het is er een gezellige drukke bedoening aan de haven.
Wanneer ik langs een Australian Shop loop waar ze Merino wollen truien hebben, moet ik mij ernstig bedwingen er niet weer een mee te nemen. De truien zijn werkelijk prachtig, zacht en hebben mooie patronen. Ze kosten een paar dollars maar ze zijn het meer dan waard een uitstekende kwaliteit wollen (zeer zachte) truien. Het worden 2 geinige t-shirtjes, die ik meeneem als cadeautje.
Aan een soort van boulevard strijken wij neer, waar het overigens een hele goed plek is om mensen te bekijken en doen ons te goed aan de plaatselijke italiaanse espresso, capuccino en warme chocolademelk met hoe kan het ook anders marsmellows. Of ik mij weer in Engeland waan.
Jenny met een grote zonnebril op, de dag ervoor een oogoperatie gehad. Met al die zon was dat voor haar niet zo'n succes. Vanaf het terras was dit het uitzicht.
Het was er heerlijk vertoeven, mooi weer een relaxte sfeer en een heerlijke bak cappucino. Mijn dag kon niet meer stuk.
Vandaag is het zover, ik vertrek weer naar Egypte en dat maakt me heel blij. Op Schiphol ontmoet ik Edwin en opgetogen gaan we naar de gate voor onze vlucht naar Cairo. Tot zover ging alles nog goed. In Cairo is de temperatuur beduidend hoger dan in Nederland en ik loop al snel te plakken en te zweten, maar het mag de pret niet drukken. Op de luchthaven In Cairo worden we per bus naar een vliegtuig(je) gebracht. Maar voordat wij voor ons toestel afgeleverd worden zie ik dat er een paar kleintjes op een rij staan en ik zeg gekscherend tegen Edwin " kijk dat is een oud legertoestelletje wat ze hebben omgebouwd voor passagiersvluchten". Het ziet er volgens hem niet uit. De bus stop uitgerekend voor dat toestel. Ach nee hè, verzucht hij, ons geluk. Eenmaal in het toestel kijkt hij me heel serieus aan en zegt" carolien ik heb geen goed gevoel over deze vlucht" Houd jij eens even op, zeg ik vermanend tegen hem, ik wil wel graag heel en in een stuk aankomen in luxor. Ja, vervolgt hij, want ik zit in de bloei van mijn leven. Ik verslik me bijna van het lachen, want zo jong is hij nu ook weer niet, althans in mijn ogen.
Nadat we uitgegeit zijn, hebben we het over vermiste koffers en andere luchthaven narigheid. Ooit heeft m'n rugzak eens 3 dagen in Singapore gestaan terwijl ik zelf allang hoog en breed in Perth zat. Erg onhandig allemaal. Na drie kwartier vliegen stapt de piloot uit zijn hok en gaat plassen. Edwin bekijkt het tafereel met argusogen en zegt " het is wel te hopen dat er nog een piloot in dat hok zit" ik kom niet meer bij en denk ach zal wel op de automatische piloot staan en m'n tarotkaarten voor vandaag hadden geen catastrofes aangegeven, dus ik blijf positief. Eenmaal uitgeplast maakt hij nog een praatje met de stewardess en hij neemt er de tijd voor. We zitten dan inmiddels een minuut of 10 voor de landing. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Edwin alles nauwlettend in de gaten houden. We krijgen even later een superlanding, dus met dat kleine rare toestelletje is niets mis en met de piloot al helemaal niet. Buiten staat er een dampende en stinkende dieselbus voor ons klaar. Volgens mij heeft die z'n langste tijd wel gehad en in de bus is een hoge snerpende zoemtoon te horen, die mijn toch al gevoelige oren enorm kwellen. Pffffff wat een opluchting als we in de aankomst hal zijn en ik het snerpende gezoem langzaam uit mijn oren hoor wegglijden. We staan eerst bij de verkeerde bagageband, totdat iemand ons erop attent maakt. Bij de andere band komt mijn koffer al snel, maar die van Edwin is in geen velden of wegen te bekennen. Edwin is niet blij en nadat alle passagiers allang de terminal hebben verlaten zitten wij papieren in te vullen voor de vermiste koffer.
Mopperend zitten we in de auto op weg naar ons hotel. Onderweg stoppen we bij een pharmacia voor een tandenborstel en tandpasta, dus Edwin kan met een schoon gebit zijn bed in. En voor morgenochtend kan hij kiezen uit een trui en een jas van hedenochtend 1 onderbroek, 1 shirt en een zwembroek en 2 paar dichte schoenen. Jawel, allemaal in zijn handbagage meegenomen. Wij komen morgen echt de dag wel door met 33 graden.
