Hebzucht & Karma

Als westerse vrouw verblijven in landen waar grote armoede heerst, heeft wel wat nadelen. Heel makkelijk word je beschouwd als "rijk" en dit hoeft zeker niet altijd zo te zijn. Rijkdom is ook maar betrekkelijk, maar gezien door de ogen van iemand die nauwelijks geld heeft voor de meest noodzakelijke dingen, zoals voedsel, dak boven je hoofd en kleding, ben je enorm rijk.

Ooit ging Mw. Y met mij mee op een spirituele reis. Ze was toen in de 60, kittig kapsel, veel goud om hals en vingers en een mond vol kronen, waar de eerste beste pianostemmer jaloers op zou zijn geweest. Sommige krachtplekken doen wonderlijke dingen met mensen, het is niet de eerste keer dat ik met volle verbazing dingen zag gebeuren. Als een blok viel ze voor een jonge Egyptenaar die vermoedelijk jonger is dan haar eigen zoon. Onder het mom van oude zielenkontakten, helingen, hartverbindingen, spiritualiteit, echte liefde, en gedeelde voorgaande levens is een leeftijdsverschil van 28 jaar per slot van rekening niet aan de orde. Leeftijd is natuurlijk maar slechts een getal. Met lede ogen sloeg ik indertijd het tafereel gade, Y volkomen geobsedeerd door deze man. Zij moest en zou hem hebben. Het huis waar ik indertijd woonde en waar ik mijn spirituele werk deed, daar had Y ook haar zinnen opgezet. Want zo vertrouwde ze mij ooit eens toe in een telefoongesprek "ik ben uitverkoren om daar spiritueel werk te gaan doen" en ik zag de oude strijd van voorgaande levens weer aan mij voorbijtrekken.

Toen ik haar tijdens dit gesprek confronteerde met hetgeen ik zag en voelde, bleef van de dunne laag beschaafde vernis niets meer over. Zij ontpopte zich als een duivelin met een taalgebruik waar de eerste de beste bijstandsklant uit een achterstandswijk uit Rotterdam nog een puntje aan kon zuigen. Daar bleef het niet bij, zodra ik mijn hielen uit het huis in Egypte had gelicht werden door haar mijn persoonlijke bezittingen uit mijn kamer gehaald, kleding, persoonlijke spullen en diverse sierraden ontvreemd, mijn huisraad gebruikt en verkwanseld. Goede raad kreeg ik van mijn gidsen op mijn vraag wat te doen en zo vertrok ik naar Luxor, de slangenkuil achter mij latend. Deze wereld is klein en zo zag en hoorde ik op afstand welk drama er zich aan het afspelen was. In volle vaart werd zij de "zijne" bezeten en geobsedeerd als ze was en trok onder groots trompetgeschal het dorp binnen. Zijn vrouw en de rest van de enorme familie en kleine gemeenschap waren overal van op de hoogte. Zij zagen het schip met geld al binnenvaren. Goed achtergelaten door haar overleden man, bracht zij de euro's richting Egypte. Het huis, waar ik indertijd in verbleef werd verbouwd en door haar aangekocht. Weliswaar met een verhoging van haar huidige hypotheek in Nederland, en dit allemaal voor het goede doel. Welk doel dat precies was, daar zullen wij ongetwijfeld verschillend over gedacht hebben. Hij had voor zijn "belangrijke spirituele werk" een auto nodig en die kwam er dus. Spiksplinternieuw en geschikt voor trips in de woestijn aangekocht door Y.

Zo belde in januari 2011 één van de Egyptische heren of ik niet terug wilde komen, want Y hadden ze het dorp uitgegooid. Volgens hem was zij " no good ". Ondanks het feit dat hij zeker een punt had, heb ik vriendelijk voor de eer bedankt. Vermoedelijk is ze tot de laatste cent uitgeknepen en toen er niets meer te halen viel, kon ze vertrekken met achterlating van al haar bezittingen. Verlicht ben ik nog steeds niet, maar menselijk wel, want enig leedvermaak had ik wel.

Ons stoffelijk omhulsel

Vanmorgen las ik in de krant een stuk, waarbij ik nauwelijks kon geloven wat er geschreven stond. Overledene rust voortaan écht zacht op afbreekbaar matras. Na mijn ongeloof komt er bijna een niet te stuiten lachbui, maar nadat ik hiervan bekomen ben, ben ik wel weer blij dat het een afbreekbaar matras is. 

Een uitvaartonderneming uit Dorecht gaat vanaf 1 juli dit matras jaar standaard in de doodskisten leggen. Nou dat is een geruststellende gedachte! 

De avond hiervoor had ik een chatgesprek met een goede vriendin van mij. Samen met haar man is zij naar Frankrijk vertrokken voor een heerlijke vakantie met de camper. Op mijn vraag hoe het met hen ging, zie hier onderstaand een stukje van de conversatie:

" Vandaag een ongeluk gehad. Ik ben aangereden door een of andere klootzak die gewoon niet om zich heen keek. Van13.00 tot 19.00 uur in het ziekenhuis geweest. Ben -met een giga vaart- op zijn auto geklapt omdat het lul opeens, zonder ricting aangeven of kijken, rechtsaf sloeg. Met mijn hoofd op zijn auto geklapt en daarna op het asfalt. Veel schaafwonden, kneuzingen, gescheurd oor, stuur in mijn buik, blauwe plekken, tand door mijn lip etc etc. Veel bloed, hoofdpijn, schaafwonden en blauwe plekken. Oor is gehecht en ik heb een kraag gekregen omdat een whiplash en hersenschudding niet uitgesloten kan worden.Verder alles uistekend hier".

Hierop heb ik ondere andere gevraagd of hun kinderen inmiddels al in kennis waren gesteld? omdat we al bijna een kist voor haar hadden kunnen uitzoeken. De kist bleek nog niet nodig en de kinderen waren inmiddels ook op de hoogte. Het goede nieuws voor mijn vriendin is dat ze straks kan kiezen voor zo'n afbreekbaar matrasje. Ze zal blij zijn met dit nieuws!

Voor degenen die mij goed kennen, weten wel dat ik iets met de dood heb. Zodra we hier op aarde komen is de dood onze compagnon. Hij loopt met ons mee tot het moment dat we hier deze aarde weer  gaan verlaten. Voor sommige is dat al heel snel, en voor anderen is hier op deze aarde een hele tijd vergund. Hoewel ......gezien alle ontwikkelingen lijkt het mij overigens geen feest om hier een eeuw te mogen rond lopen, maar dit even terzijde Een doodnormaal iets lijkt mij, dat doodgaan dus.

Ons lichaam is slechts ons voertuig, niets meer en niets minder. Onze ziel daarentegen verlaat ons lichaam zodra de dood is ingetreden om naar andere regionen te vertrekken, en het stoffelijk omhulsel blijft achter.

Waar is ons gezond verstand gebleven denk ik dan bij het lezen van dit stukje, hoezo kom je er nu opeens achter dat als je iemand in een kist legt dat de bodem hard is. Dat lijkt me nogal wiedes, hout is inderdaad wel een beetje hard. Het goede nieuws is wel dat  afhankelijk van welk houtsoort je kist gemaakt is, er wel verschil is in hardheid.

Wees maar blij dat je niet in het oude Egypte dood ging, want dan ging je als hoogwaardheidsbekleder in een granieten sarcofaag. En dat is volgens mij pas écht hard. 

Merry X Mas

Dit jaar wordt Kerstmis een beetje anders dan de anderen jaren. Normaliter ben ik met een groep in de Westelijke Woestijn en breng 1e kerstdag door in een warm water bad, omringd door bomen en palmen met hun ruisende bladeren, de zon verwarmend en dit alles bij elkaar zorgt ervoor dat mijn lichaam en geest zich volkomen ontspannen. Lorraine ontmoet ik elk jaar in Egypte, want samen hebben wij een voorliefde voor de tempels, de tombes en de krachtplekken in en rond Luxor. In Engeland hebben ze de vluchten naar Luxor volledig gestaakt, alleen via Heathrow kan nog gevlogen worden. We hebben elkaar sinds 2011 niet meer gezien, dus werd het weer een keertje tijd voor een life ontmoeting.

 

Zo gezegd zo gedaan en een paar dagen voor Kerstmis land ik dan ook in de East Midlands. Het is reeds aarde donker zo aan het eind van de middag.. Eenmaal buiten de luchthaven staat er een snijdende koude wind (oh.....ik mis de warmwaterbaden zo) en Lorraine heeft een vriendin meegebracht om me mee op te halen. Het weerzien is allerhartelijkst. Gemma is er eentje die met een zwaar accent spreekt en dat niet alleen het gaat in zo'n snel tempo, dat ik even alle zeilen bij moet zetten om het te kunnen volgen. Lorraine zit geconcentreerd achter het stuur en Gemma ratelt op de achterbank. Het regent en zo vervolgt Gemma enthousiast, er is ook sneeuw voorspeld. Nee, hè, spreek ik hardop uit, daar zit nu helemaal niet op te wachten. Ze had het nog niet gezegd en de natte sneeuw komt uit de hemel zetten, het is druk op de M1. Lorraine mist een afslag en beland op de M1 richting het zuiden, terwijl we naar het noorden moeten en de stress slaat toe. Het enige gevolg is dat we hier in Engeland een aantal mijlen omrijden, omdat het hier nu eenmaal wat uitgestrekter en groter is dan in Nederland, maar eenmaal weer op de goede weg, ontspant zij zichtbaar en vertelt Gemma honderduit over het avontuur in een spookhotel.

 

In een van de meest haunted hotels heeft zij met haar geliefde een overnachting gehad. En zo vervolgt zij op wat meer fluisterende toon "it was really scary". Met een mobiele telefoon hadden ze opnames gemaakt van de geesten die in hun kamer rondspookten en zo vervolgt Gemma met bijna overslaande stem "ze kwamen op ons af". I will show you when we are at home, it is on the internet. Het lijkt me wel wat zo'n overnachting in een spookhotel. Eenmaal thuis laat ze mij het filmpje zien en ik ben onder de indruk.

 

 

We gaan de volgende dag de stad in en het is een gekkenhuis, de Engelsen doen veel aan Kerstmis en iedereen is druk in de weer met het kopen van cadeautjes en de kerstboodschappen. Zowel kinderen als volwassen dossen zich uit met kerstattributen. Ik waan mij even weer in Glastonbury.

Later die dag ontmoeten we Hazel, ook zij heeft Egypte verlaten. Voor hoe lang? No idea,  Ook zij weet het niet, maar net als ik hebben we toch het gevoel dat het nog wel eens een paar jaar zou kunnen duren voor we weer terug zijn. Ze ziet er prachtig uit. Nog nooit heb ik haar zo gezien, zelfs niet in Egypte. Blijkbaar doet de thuiskomst in England haar veel goed. Het is heerlijk om met elkaar herinneringen op te halen.

 

Het wordt steeds drukker in de pub waar we zitten, de live muziek maakt het bijna onmogelijk elkaar nog te verstaan en de kinderen raken steeds meer buiten zinnen. Er is een soort van Kerstmanhuis gemaakt, de mensen staan met hun kinderen in de rij om Santa Claus te ontmoeten. Een soort van Sinterklaashuis maar dan anders. Voor mij een nieuw fenomeen, maar zo gaat dat hier.
Merry X Mas allemaal.

 

 

 

Mysterie

Medewerkers van het Manchester Museum hebben een bijzondere ontdekking gedaan. Een oud Egyptisch beeld draaide een half rondje zonder dat iemand het aanraakte. De curator besloot de beweging van het beeld op camera vast te leggen en ging op zoek naar een verklaring. In februari constateerde curator Campbell Price voor het eerst dat het beeld verschoven was. De Egyptoloog besloot toen een camera te installeren. 'Op een dag zag ik dat het beeld gedraaid was. Ik vond het raar want het beeld staat afgeschermd en ik ben de enige die de sleutel heeft. Ik zette het beeld terug en de volgende dag was het weer gedraaid. Dus hebben we een video geïnstalleerd. Die leverde het bewijs dat het beeld draait,' liet Price weten aan Manchester Evening News. Price schakelde de hulp in van natuurkundige Brain Cox om het mysterie te verklaren. Volgens die laatste heeft het te maken met wrijving en een lichte trilling die de beweging veroorzaakt. Price vindt de verklaring weinig aannemelijk. 'Het beeld staat daar al jaren en het bewoog nooit eerder. En waarom zou het in een perfect rondje draaien?' Vloek van de Farao Vroeger waren wetenschappers die de tombes van farao's onderzochten bang voor de 'vloek van de farao' (mythe die voorschrijft dat degene die het graf van de farao schendt hiervoor gestraft zal worden, red.), maar de meeste Egyptologen zijn niet bijgelovig zo valt te lezen op de blog van Price. 'Het beeld is een voorwerp dat met de mummie in de tombe terechtkwam. Rouwende mensen legden allerlei soorten offers aan de voeten van de overledene. Uit de hiërogliefen op de achterkant lezen we dat brood, bier en vlees nodig zijn.' 'In het oude Egypte geloofde men dat als de mummie werd vernietigd het beeld als alternatief voorwerp kan dienen om de geest van de overledene te huizen. Misschien veroorzaakt de geest de beweging.' Dit stukje nieuws heb ik in z'n geheel van het internet afgehaald, maar haalde ineens wel weer een herinnering naar boven. In 1988 zat ik op de houten vloer van mijn appartement, alleen thuis, een uitgebreide kaartlegging te doen. 21 tarot kaarten lagen in een bepaald patroon op de grond uitgespreid en de overige 56 kaarten had ik links van mij gelegd op een stapel. Verdiept als ik was in de legging en het duiden van deze kaarten was ik enige tijd mij niet meer bewust van tijd en ruimte. Eenmaal klaar, raapte ik alle 21 kaarten bij elkaar en wilde links van mij het restant deck pakken, om ze bij elkaar te voegen.......Niets dus, kaarten weg.........Ik kan de lezer verzekeren dat het kippenvel huizenhoog op mijn lichaam stond. De bewuste kaarten heb ik nooit meer gevonden, ook niet toen ik 6 jaar later verhuisde en 2 vriendinnen van mij, die mij kwamen helpen, er heilig van overtuigd waren dat mijn verdwenen kaarten dan wel weer boven water zouden komen. Het mysterie is door mij nooit opgehelderd en zij konden het niet verklaren. Uit arrenmoede heb ik toen maar een nieuw deck kaarten gekocht.

Healing Tao

Soms ontmoet ik hele interessante mensen tijdens mijn reizen. Zo ook nu weer. Nog niet zo lang geleden sta ik op een beurs en stapt er dame op me af, die geïnteresseerd is in de reizen naar Engeland. Wij raken in een geanimeerd gesprek en nadat ik haar folders en dergelijke opgestuurd heb, neemt zij naar verloop van tijd contact met me op en zegt: "ik moet met jou naar Egypte". Het was een verrassende wending en eentje die klopte. Carla in de Dendera tempel. Het wordt met de hele groep een enerverende, diepgaande, transformerende maar vooral ook leuke en plezierige reis. Wij houden contact nadat we terugkomen uit Egypte. Carla is haar naam en zij is van vele markten thuis, maar wat mij vooral aanspreekt is dat zij via het lichaam de mens in balans brengt. Er ligt bij haar een grote nadruk op "bewust zijn en bewust worden en het nemen van de eigen verantwoordelijkheid". Iets wat mij in elk geval aanspreekt. Enthousiast ben ik bij Carla aan de Cursus Healing TAO begonnen. Zoals altijd start ik niet gehinderd door enige kennis en laat mij onderdompelen in de wereld van de healing TAO. Al snel zie ik raakvlakken met de Ayurveda en ik merk al direct verschil in mijn energie en in mijn energiehuishouding. De cursus voor beginners is nu klaar en ik kan niet wachten om aan de vervolgcursus te gaan beginnen. Cursus Healing TAO Wat is Healing TAO? De healing TAO is een zelfhulp methode om ziketen te genezen, spanningen los te laten en beiden te voorkomen. Wat is TAO? TAO is de weg of de kracht van transformatie door innerlijke zelfobservatie van lichaam en geest. Inhoud van de Cursus In deze cursus staat de self healing centraal. De methode die wordt aangeboden concentreert zich op genezende energie wat leidt tot het versterken en het tot rust brengen van het lichaam door middel van oefeningen in:

- innerlijke glimlach

- I- kracht

- 6 helende klanken

- hemelse kringloop

- Empty Force Breathing

Wat levert het op? Vermeerdering van de eigen levensenergie of CHI (levensenergie, circuleert door energiebanen van het lichaam). Oftewel meer levensvreugde, gezondheid en kracht. De cursus zelf heb ik als heel leerzaam maar vooral ook als leuk ervaren met een duidelijk resultaat. Ik kan een ieder de cursus van Carla dan ook van harte aanbevelen.

Informatie: Wholistisch Praktijk Mahata (Rijswijk) emailadres whp.mahata@gmail.com of telefonisch 070-3932267.

Gekkenhuis

Egypte doet rare dingen met mensen, het heeft te maken met dit land en met de krachtplekken. Tijdens mijn langdurig verblijf in upper egypt heb ik meermalen mensen bezeten zien raken, ze zien veranderen in een zombie en gek zien worden.
Dit keer trof mij wel een heel aangrijpend verhaal. Via een vriend ontmoet ik een jonge Schotse vrouw, zij is in luxor voor de 3 keer in zeer korte tijd. Haar tweelingzus verblijft hier sinds november vorig jaar en is volkomen psychotisch geworden en helemaal de weg kwijt.
Ze leeft een soort van samen met een taxichauffeur, die denkt dat zij geld heeft. Door haar ziekte (en het ontbreken van ziektekinzicht) is de hele wereld gek ( er zit hier zeker een kern van waarheid in) maar zij natuurlijk niet en wordt ze letterlijk en figuurlijk door haar nieuwe liefde, de taxichauffeur uitgekleed. Daarbij is ze ook nog paranoïde. Ze was zo " gek als een deur " dat zij zich midden op straat in het drukke luxor heeft uitgekleed en met haar wanen rare dingen deed, dit alles onder het toeziend lachende Egyptische publiek. Uiteindelijk heeft de politie haar opgepakt, want bloot op straat kan natuurlijk niet hier, wat geen eenvoudige klus was, want door haar psychose en haar paranoia is ze zo bang dat ze heeft gevochten als een leeuwin. Er schijnt een gekkenhuis te zijn, dit ligt ver achter Aswan en ze hebben haar daar naar afgevoerd. Haar zus zorgt vanuit Schotland dat er voor haar geld is om te eten en te drinken. Al 2 keer eerder is zij overgevlogen om haar het land uit te krijgen, maar door haar ziekte weigert ze alles en wil niet mee. Na een verblijf van een paar weken in het ziekenhuis van Aswan en volgens de dokter reisklaar. Dit hield in: zodanig platgespoten dat ze minimaal 15 uur knock out zou zijn om de vliegreis naar Schotland te kunnen maken. Wat er gebeurde: Al stuiterend en niks knock out was ze niet kalm te krijgen en werd er nog wat extra medicatie toegediend, maar " weg" raakte ze niet. Inmiddels hadden 4 Egyptische vrienden allerlei hand en span diensten verleend om de geachte dame het land uit te krijgen en haar zus te ondersteunen in haar bijna mission impossible. Het personeel op de luxor luchthaven werd gevraagd haar niet te vertellen dat ze naar Schotland ging. Maar de gekke zus, was aan een stuk door aan het stuiteren en zei dat ze naar haar moeder in Cairo ging. Waarop de behulpzame Egyptische vriend nogmaals het personeel toefluisterde " laat haar nou maar in die waan". Maar nee, daar deed het grond personeel niet aan mee want de client had recht op een eerlijk antwoord en hij zei doodleuk tegen haar dat ze helemaal niet naar cairo ging maar naar Manchester. De lezer voelt de bui zeker wel hangen. Waarop de paniek bij haar toeslaat en zij weer de kuierlatten neemt. Niks vlucht naar Manchester, ze vliegt van de luchthaven af en duikt weer onder in haar waanwereld, letterlijk en figuurlijk, en gaat weer terug naar haar taxichauffeur. Haar zus vliegt hierop terug naar Schotland, want zij heeft daar een baan en moet weer gewoon aan het werk.
Tijdens mijn ontmoeting met haar, zij is dan weer voor de 3e keer terug in een zeer korte tijd, vertelt ze mij dat dit haar 3e poging is om haar volkomen psychothische zus dit keer wel op het vliegtuig te zetten. Maar gekke zus ook niet achterlijk neemt, zodra zij lucht krijgt van een eventueel vertrek, weer de benen. De wanhoop is van haar gezicht af te lezen. De politie kan en wil niet helpen, de ambassade doet niets, want ze hebben haar ooit al een keer eerder geholpen en dat doen ze niet nog een keer.
Deze jonge gezonde vrouw zit in een vreemd land, ze spreekt de taal niet en naar zus heeft dringend hulp en medicatie nodig. Onze gemeenschappelijke Egyptische vriend zorgt ervoor dat er contacten gelegd worden. Een privekliniek en een dokter in Cairo zijn alvast ingeseind en staan paraat. Nu de patiënt daar nog zien te krijgen. Uiteindelijk lukt het haar om haar zus de medicatie te laten innemen en met een list op de trein te krijgen naar Cairo. Luxor haalt inmiddels opgelucht adem, ze zijn onderweg naar Cairo en daar zal ze worden opgevangen en de nodige medicatie krijgen. Dit alles om haar op een dusdanig level te krijgen, dat ze terug kan vliegen naar Schotland.

Opgelucht zit mijn goede vriend in de koffieshop te genieten van een bakkie thee en hij is zichtbaar bevrijd van een zware last. What can i do Caroline? Vraagt hij me. Little and almost nothing, antwoord ik hem. Ze heeft dringend hulp nodig en ze zal in Schotland behandeld moeten gaan worden. Zijn telefoon gaat en ik zie zijn gezicht betrekken wanneer hij op de display ziet wie er belt. De trein naar Cairo is door demonstranten stopgezet en ze staan al meer dan 1 uur stil. De " gekke" zus wordt steeds wilder en haar zus is aan het eind van haar latijn. Ik kan het me zo goed voorstellen, een treinreis van ongeveer 10 uur met iemand die zwaar ziek is en dat in je eentje, ik neem echt mijn petje voor haar af. Ze wist niet of ze haar baan nog kon behouden door dit hele gebeuren. Tarek spreekt haar moed in. Fingers crossed dat ze niet in haar psychose halverwege de reis uitstapt. Het hele tafereel zie ik aan mijn geestesoog voorbij trekken. Wat heb ik met beide dames te doen, maar gelukkig komen ze een uurtje of 10 later veilig in Cairo aan waar een deel van de behandeling kan beginnen.

Op de Ferry naar de Westbank zit ik nog wat na te denken over deze hele kwestie en wanneer Edwin en ik van de boot afstappen loopt er een vrouw op hem af. Ze ziet er een beetje vreemd uit en hangt hele verhalen aan hem op in het Arabisch. Wij verstaan er niets van en ik zie een man lachend het tafereeltje gadeslaan en vraag hem waar ze het over heeft. Hij kijkt mij grinnikend aan en zegt " ze praat in zichzelf, ze is een beetje gek. Waarop ik zeg, well she can go to Aswan. Hij kijkt me aan en lacht breeduit.

Gewoon, een missing item.

Vandaag is het zover, ik vertrek weer naar Egypte en dat maakt me heel blij. Op Schiphol ontmoet ik Edwin en opgetogen gaan we naar de gate voor onze vlucht naar Cairo. Tot zover ging alles nog goed. In Cairo is de temperatuur beduidend hoger dan in Nederland en ik loop al snel te plakken en te zweten, maar het mag de pret niet drukken. Op de luchthaven In Cairo worden we per bus naar een vliegtuig(je) gebracht. Maar voordat wij voor ons toestel afgeleverd worden zie ik dat er een paar kleintjes op een rij staan en ik zeg gekscherend tegen Edwin " kijk dat is een oud legertoestelletje wat ze hebben omgebouwd voor passagiersvluchten". Het ziet er volgens hem niet uit. De bus stop uitgerekend voor dat toestel. Ach nee hè, verzucht hij, ons geluk. Eenmaal in het toestel kijkt hij me heel serieus aan en zegt" carolien ik heb geen goed gevoel over deze vlucht" Houd jij eens even op, zeg ik vermanend tegen hem, ik wil wel graag heel en in een stuk aankomen in luxor. Ja, vervolgt hij, want ik zit in de bloei van mijn leven. Ik verslik me bijna van het lachen, want zo jong is hij nu ook weer niet, althans in mijn ogen. Nadat we uitgegeit zijn, hebben we het over vermiste koffers en andere luchthaven narigheid. Ooit heeft m'n rugzak eens 3 dagen in Singapore gestaan terwijl ik zelf allang hoog en breed in Perth zat. Erg onhandig allemaal. Na drie kwartier vliegen stapt de piloot uit zijn hok en gaat plassen. Edwin bekijkt het tafereel met argusogen en zegt " het is wel te hopen dat er nog een piloot in dat hok zit" ik kom niet meer bij en denk ach zal wel op de automatische piloot staan en m'n tarotkaarten voor vandaag hadden geen catastrofes aangegeven, dus ik blijf positief. Eenmaal uitgeplast maakt hij nog een praatje met de stewardess en hij neemt er de tijd voor. We zitten dan inmiddels een minuut of 10 voor de landing. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Edwin alles nauwlettend in de gaten houden. We krijgen even later een superlanding, dus met dat kleine rare toestelletje is niets mis en met de piloot al helemaal niet. Buiten staat er een dampende en stinkende dieselbus voor ons klaar. Volgens mij heeft die z'n langste tijd wel gehad en in de bus is een hoge snerpende zoemtoon te horen, die mijn toch al gevoelige oren enorm kwellen. Pffffff wat een opluchting als we in de aankomst hal zijn en ik het snerpende gezoem langzaam uit mijn oren hoor wegglijden. We staan eerst bij de verkeerde bagageband, totdat iemand ons erop attent maakt. Bij de andere band komt mijn koffer al snel, maar die van Edwin is in geen velden of wegen te bekennen. Edwin is niet blij en nadat alle passagiers allang de terminal hebben verlaten zitten wij papieren in te vullen voor de vermiste koffer. Mopperend zitten we in de auto op weg naar ons hotel. Onderweg stoppen we bij een pharmacia voor een tandenborstel en tandpasta, dus Edwin kan met een schoon gebit zijn bed in. En voor morgenochtend kan hij kiezen uit een trui en een jas van hedenochtend 1 onderbroek, 1 shirt en een zwembroek en 2 paar dichte schoenen. Jawel, allemaal in zijn handbagage meegenomen. Wij komen morgen echt de dag wel door met 33 graden.

Meditaties

Tijdens alle reizen in Egypte, maar ook Engeland en Schotland is het werken met meditaties één van de belangrijkste instrumenten alsmede de Tibetaanse Klankschaal, die ook helpt om het DNA te genezen door middel van geluid en trilling. Tijdens de meditaties luistert Caroline naar de wijsheid van haar hart en de haar altijd leidende Engelen. In het werken met Engelen en Gidsen vindt zij kracht door hun onophoudelijke steun en begeleiding. De kracht van de godinnen Isis en haar zusters van het oude Egyptische Rijk is voor haar niet onbekend. Een speciale affiniteit heeft zij met het oude Egypte. In onze samenleving denken de meeste mensen vooral vanuit het hoofd en niet vanuit hun hart. Toch is ons hart een orgaan dat ons in leven houdt, het bruist van de passie, het kan echt gebroken worden en als we echt naar ons hart luisteren dan leidt het ons. Het hart heeft veel wijsheid en het is nodig hiernaar te luisteren. De oude Egyptenaren wisten dit goed. Vandaag de dag met de snelle progressie van een geautomatiseerde wereld, zijn we vergeten wat de oude Egyptenaren wisten. Zij waren in contact met de aarde, de sterren, de zon, de maan, de getijden en de seizoenen. Zij werkten in afstemming met de geschenken gegeven door de schepping. Maar nu leeft de mensheid naar rationele en materiële waarden en neemt logische beslissingen waarbij het hart dit mag aanvaarden. Aangezien we nu in een andere tijd leven, zien we wel dat persoonlijke beslissingen genomen zonder de wijsheid van het hart zelden accuraat zijn. Als we gestrest raken door het snelle tempo van onze zeer technische wereld, zien we dat ons hart gaat sneller kloppen, er pijn kan optreden in de borst, en er geen duidelijke berichten kunnen worden ontvangen. Dan werk je vanuit je hoofd en rationele geest. Het hart chakra is een verbindingspunt tussen het hoofd en kruin-en onderste chakra's - als het hart chakra open is je luistert naar de wijsheid dan kun je handelen vanuit liefde en mededogen voor anderen en jezelf. Meditatie is een van 's werelds oudste disciplines, om de geest het lichaam en de ziel te verbinden. Hiervoor is nodig dat je lichaam schoon en gezuiverd is. Vervolgens ga je zitten of liggen op een rustige, serene plaats, je kunt beginnen om wat wierook te branden. Vervolgens ga je in een comfortabele positie zitten of liggen waarin je ontspannen blijft en visualiseert dat je in de buurt van de golven van de oceaan bent en je luistert naar de vogels die vliegen over je hoofd, en je blijft luisteren naar de geluiden van de natuur zoals de vogels, de wind, en voel de trillingen van al het leven in de oceaan. Iemand die mediteert, bidt en zingt, komt in een andere staat van "Zijn". Neem altijd de tijd om je beschermengelen, gidsen of begeleiders te danken voor hun hulp en verlichting en voor de dag. De soefi's zeggen: "Als de mensen hun eigen innerlijke geheimen zouden weten, dan zouden ze nooit elders kijken en zoeken naar geluk, vrede en innerlijk licht." Dit antwoord is heel simpel, kijk in jezelf om je ware zelf te vinden. De stem die je hoort is de echte persoon die je begeleidt bij de meditaties. Mediteer zo vaak als je nodig hebt voor ontspanning

De verhalen zijn goed maar de praatjes deugen niet.

Mijn huisje heeft iets troosteloos nadat vandaag alle spullen eruit gehaald zijn. Vanmorgen vroeg kreeg ik een telefoontje van Hofny die met een timmerman zou komen om de kast uit elkaar te halen maar ook komt helpen met het verhuizen van de spullen. Hij zou er binnen10 minuten zijn. Dat werd even aanpoten want ik was nog niet aangekleed. Een vrouw alleen in een huis met een onbedekt lichaam is met moslimmannen in de buurt niet echt een goed plan. De deur had ik op een kier gezet, maar Hofny klopt aan en als ik de deur open doe, sta ik oog in oog met een lange aardige maar vooral zachte mooie man. Zijn Engels is niet zo goed, maar met mijn Arabische kleuter- en gebarentaal komen we een heel eind samen.
Jan pakt de leuning an, de heren willen er tegen aan en hierdoor liet mijn 1e bakkie koffie een aardige tijd op zich wachten. De kast is met het juiste gereedschap al snel uit elkaar gehaald. Door de weinige voorbereidingstijd heb ik snel alle kleren uit de kast moeten halen en in mijn woonkamer neergelegd. Het lijkt wel alsof er een bom is ontploft. M'n huisbaas komt de heren gedag zeggen en staat er wat beteuterd bij. Vermoedelijk toch een beetje verkeerd ingeschat, want zoals later Hassaan tegen me zegt "He did not expect you to leave". Anne, mijn vriendin uit Engeland, die sinds 23 januari ook in luxor is, maakt zich al een week druk om m'n verhuizing, zij verwacht ernstige problemen. You don't know these people on the westbank Caroline" waarschuwt ze mij meerdere keren. But i can't be bothered. Tot nu toe ben ik steeds goed beschermd geweest en ik weiger me te laten regeren door angst. Buiten zie ik de vrouw van mijn huisbaas als een ijsbeer heen en weer lopen.

Ze is druk in de weer met haar man, die als een lulletje rozenwater met haar boodschap naar mij wordt gestuurd. De rode deken die klaar ligt om verhuisd te worden is van haar. Hofny kijkt mij aan en ik zie aan zijn houding dat hij niet goed raad weet met de situatie. Hij heeft een hele zachte energie dus zet ik al mijn mannelijke energie in en vindt er een heftige woordenwisseling plaats, met als eindresultaat dat de deken gewoon meegaat. Dat gaat weer lekker, denk ik dan, een beetje Egyptische man had het voor me geregeld, maar niet de zachte Hofny. Even later verschijnt Tarek om mee te helpen. Hij heeft het huis zo'n 2 jaar niet meer gezien en gelooft zijn ogen niet. We ruimen de laatste rommel op en gaan naar de Eastbank. In tegenstelling tot gisteren is het zalig weer en de zon doet me goed. Anne belt me, ze is onderweg vanuit Aswan naar luxor. We ontmoeten elkaar on the roof. Ze is nog steeds bezorgd om het restant van de spullen die in net huis staan Mocht hij het weghalen dan kom ik het land niet uit, want mijn paspoort en ticket liggen nog in het huis, maar eerlijk gezegd kan ik mij daar ook niet al te druk om maken. Hassaan komt afscheid nemen en probeert mijn telefoon zo te regelen dat ik minimaal 2 jaar mijn Egyptische nummer kan behouden. Het lukt hem niet, ik moet alsnog naar de Vodafone shop. Nadat ook dit geregeld is gaan Anne en ik naar de Westbank. We eten in het El Mesala hotel en loop Hazel tegen het lijf, ook van haar neem ik afscheid. Boven op het dak hebben we een schitterend uitzicht op de Nijl met ondergaande zon. Anne krijgt een telefoontje van ene Ahmed. Hij zoekt ons op Anne wil nog iets geregeld hebben. Hij rijdt met ons mee naar het huis. Binnen komt hij niet, want dat is ongepast. Anne is buiten met hem en ik ga nietsvermoedend naar het dak waar het aarde donker om mijn laatste was van de lijn te halen. Ik krijg zowat een hartverzakking, als uit het niets hoor ik " meen?" wat zoal betekent wie is daar. Het is mijn huisbaas die op het dak is en die niet meer bij komt van het lachen omdat ik mij een hoedje schrik. Alle was is droog en Anne helpt me vouwen en inpakken. De allerlaatste spulletjes staan dan nu klaar om ook afgevoerd te worden. Anne vertelt me in vertrouwen dat Ahmed met haar wil praten en kijkt mij vragend aan. Waarover dan? Vraag ik haar. Ze weet het niet, waarop ik begin te lachen. Hoe lang kom je nu al in Egypte? 12 jaar antwoordt zij. Dan moet je het toch zo onderhand wel weten, dan gaat het of over het feit dat hij met je wil trouwen of hij wil geld van je. Ze staart me met een glazige blik aan. Wake up Anne, zeg ik haar nog.
Mijn huisbaas dist mij weer een kul verhaal op. Zijn slaapzak ( we hadden eerder ruzie over de slaapzak) had zijn zoon gevonden in luxor en de slaapzak die ik in het huis in zijn bed had gevonden was inderdaad mijn slaapzak. Een geruststellende gedachte, dat we het daar nu eindelijk wel over eens zijn.

Mijn vlucht vanuit luxor is komen te vervallen en ik vlieg nu met een andere vlucht wat later naar Cairo. Om 21.00 word ik opgehaald. Ehab wil mijn ticket en paspoort hebben. Hij ziet dat mijn vlucht om 22.15 uur staat en vraagt mij waarom ik zo laat ben en hem niet gebeld heb. Hassaan had een en ander uitgezocht en vertelde mij dat het 23.15 uur was en hem vertrouw ik blindelings. Dus ik zeg, ik zag het net pas, wat ook zo was. De chauffeur zet de vaart erin want we hebben volgens Ehab niet veel tijd meer. Vlak voor we bij de luchthaven zijn, kijkt hij mij samenzweerderig en vervolgt: als ze vragen waarom ik zo laat ben, zeg maar dat je trein vertraagd was uit Aswan of dat je problemen had in je hotel. Ik schiet in de lach, dit is nu weer typisch Egypte. Ik haal m'n schouders op en zeg hem dat ik helemaal niets ga zeggen en al helemaal geen smoezen ga verzinnen.
Op de luchthaven van luxor krijg ik een telefoontje van Anne. Guess what? Voor mij is het niet echt gissen. " he wants to marry me". I told you! Ze zag er toch maar vanaf. Even later val ik zelf in de prijzen. 2 jaar geleden heb ik een mooie jonge Egyptenaar via Tarek ontmoet en ook dit keer hebben we elkaar weer gezien en gesproken. Die mannen hier weten toch maar moeilijk het 2e van het 4e chakra te onderscheiden. Hij belt me en vertelt me dat hij me graag beter wil leren kennen en dat hij al vanaf onze eerste ontmoeting 2 jaar geleden gevoelens voor me heeft. Hoe ga ik dit nu weer tactisch oplossen? Het leeftijdsverschil is zo groot dat hij de afdrukken van de pampers nog in zijn bovenbenen heeft staan. Wel strelend voor mijn ego, dat zeer zeker wel, maar ik ga vast problemen met de jeugd en zedenpolitie krijgen. Ach, zou Anne zeggen, " age is just number" wat waar is natuurlijk. Maar ja die heeft een issue op leeftijd, want "i refuse to reveal my age". Komisch, dit soort reacties. Enig idee waar ik met hem over kan praten dan? vraag ik haar, het antwoord blijft ze mij schuldig.
Graag vriendschap en geen verloving zeg ik hem, hij respecteert mijn keuze, maar vervolgt hij, ik zal het wel blijven proberen. Het klinkt zo grappig dat ik hardop in de lach schiet. Egyptische mannen, aanhouders zijn het. Ik moet opschieten mijn vlucht gaat zo zeg ik hem en hang op. Ben nog maar net geland in Cairo, het vliegtuig is nog aan het uitrollen naar de standplaats, of mijn telefoon gaat weer. Ja hoor, mijn baby aanbidder. Ik houd het gesprek kort, moet eerst het vliegtuig nog uit, mijn koffer ophalen en minimaal 8 uur wachten. Het is koud buiten en voor het eerst neem ik geen hotel in de stad vanwege alle problemen, ik durf het niet goed aan. Probeer wat te slapen maar ik krijg het na een paar uur koud maar ook mijn heupen en schouders gaan zeer doen van het liggen op de harde banken. Slaapdronken sta ik op, het is 03.47 uur. Een koffie zal me goed doen. Ik bestel koffie en sandwiches.

De dampende koffie en de broodjes staan op een tafeltje en ik stap uit de shop om m'n koffers te pakken. De afstand is nog geen 5 meter. Wanneer ik terugloop zijn mijn broodjes verdwenen. Ik kijk de man achter de toonbank aan en vraag waar m'n sandwiches gebleven zijn. Hij kijkt al even verbaasd als ik. Een schoonmaker zie ik met iets lopen dat op mijn broodjes lijkt en ik vraag hem of hij wellicht mijn broodjes heeft. Hij haalt ze uit het schoonmaakkarretje en legt ze terug op het schoteltje en verexcuseert zich. De man achter de toonbank verklaart dat hij (de schoonmaker) hier altijd komt schoonmaken en moet hebben gedacht dat het afval was. Toch wel een typische verklaring. Ingepakte sandwiches die opgeruimd worden maar de dampende koffie liet hij staan. Nee, net als bij mijn huisbaas, de verhaaltjes zijn goed maar de praatjes deugen niet.

En ondanks dit alles ben ik dol op Egypte.

Closure to Egypt

Zoals gebruikelijk weer een korte nacht. Voor de wekker ben ik al wakker en sta snel op. Buiten schijnt de zon en het belooft een mooie dag te worden. De eerste gasten staan al klaar om naar de luchthaven te worden gebracht. Van 2 krijg ik te horen dat zij het gevoel hebben dat het wel weer even kan duren voor ik hier weer terug ben. Ethiopië wordt geopperd, ach waarom ook niet, ik houd van Afrika, maar eerst nog Ierland en verder ga ik het wel zien. Misty en ik rijden mee en onderweg bekijken we alle foto's op de laptop van Hans. Er zitten juweeltjes tussen, dat belooft weer wat voor de website. Het afscheid op de luchthaven is warm en ik ga ze missen. We hebben met elkaar zo veel gelachen, uitgewisseld en gedeeld, in deze hechte warme groep. Maar zoals aan alles een eind komt, zo ook aan deze reis. We zwaaien ze uit en wij gaan naar het caféterras en bestellen een overheerlijke cappuccino. Wanneer we buiten komen begint er een aardige straffe en koude wind op te steken. Toch maar even terug langs huis om een warme trui op te halen en daarna naar het station. Misty gaat uitzoeken hoe het met de treinen zit naar Cairo, ze heeft mazzel en heeft voor vanavond nog de nachttrein. Ze wil voor vrijdagochtend er zijn, want als er eventueel narigheid komt tijdens de demonstraties, dan is het na het gebed. Vreemde combinatie bedenk ik mij nu. Zelf besluit ik om overmorgen Cairo niet in te gaan, maar op de luchthaven te blijven tot mijn aansluitende vlucht vertrekt. Wanneer we later de laatste 2 dames in bikini aantreffen bij het zwembad, krijgen wij veel commentaar omdat we er zo dik gekleed bij lopen.

Kijk haar zitten uit de wind en in het zonnetje. Decadent met een glas vers geperste aarbeien. We doen op de badkleding na, mee met beide dames.Ze kunnen me wat, want de wind is behoorlijk koud, later deze middag ziet de lucht geel van al het zand wat in de luchtlaag terecht is gekomen.

Inmiddels is iedereen vertrokken, Misty en ik hebben de dames uitgezwaaid op de luchthaven en als laatste heb ik haar gedag gezegd op het treinstation in luxor. See you in India, zegt ze enthousiast, don't think so, antwoord ik haar, never see no, as you never know, is haar reactie Eerlijk gezegd moet ik er nu even niet aan denken, maar de hele groep wil naar India, behalve ik.

Well maybe not yet, zegt ze. Step,by step, zeg ik haar en denk eerst dit maar eens afronden en dan naar het volgende.
Inmiddels is het middernacht en ik krijg een belletje van mijn baby habibi, hij wil me nog graag zien en spreken voor ik weer naar Nederland ga. Of dat hier in luxor gaat worden of de Skype, we will see.

6e en 7e chakra, El Kab en de Horus tempel en wonderen

Paars, paars, paars en nog eens paars, het is een van mijn favoriete kleuren, maar ik besluit toch maar indigo te dragen en als accent een paarse sjaal en fleececape. We gaan vroeg weg want het is wel een eindje rijden. Buiten is het fris en bewolkt. Hoe meer we naar het zuiden rijden hoe harder het gaat waaien. Na ongeveer 1,5 uur zijn we bij de tombes.

Eenmaal uit de auto, waai ik uit mijn verschoning en de wind voelt ijskoud aan. Een aardige gids loopt met ons mee en opent de tombes. De 1e tombe voelt heel licht, schoon en werkt op het 7e chakra. Op de muren zijn nog nog prachtige afbeeldingen te zien.

We kunnen er lang blijven, de guardian zit buiten en laat ons verder met rust.

De 2e tombe laat ook nog wat mooie afbeeldingen zien, maar de energie is daar voor mij zo naar dat ik heel snel wat foto's maak en als een haas mij naar buiten snel.

De 3e tombe voelt redelijk, maar de 4e is toch beter. Ieder gaat zin eigen weg in de tombes en doet zijn of haar ding. Nadat iedereen klaar is, hebben we onze lunch daar en houden we een meditatie gericht op het 6e en 7e chakra.
Daarna gaan we naar de Horus tempel.

Het ziet er naar uit dat we de tempel voor ons alleen hebben. Winkeltjes met souvenirs voor de tempel zijn dicht er zijn er nog maar een paar over. De crisis is goed merkbaar. Zodra ik mijn voet buiten de bus zet, klampt een Egyptenaar zich energetisch aan mij vast. Ik voel me direct verstrakken, haal diep adem en probeer te ontspannen. Het lukt me maar met behoorlijk wat moeite. De vliegen in Egypte zijn vergeleken hierbij nog alleraardigst. Binnen in de tempel gaan we eerst voor een goede bak illy koffie.

En die smaakt! Daarna naar de tempel, het is er redelijk rustig, heerlijk, genieten dus voor ons. Weer word ik getrokken naar het deel achter de ruimte met de prachtige shrine. Ook hier dwaal ik door de ruimte niet gestoord door toeristen of vervelende guardians. Die laatste categorie blijkt zich bij een deel van de groep op te houden. Er is een ruimte waar ik naar binnen word gezogen en in de linkerbeen blijkt een energetische deur te zitten. Ik ga door de deur en ervaar van alles in mijn lijf. Nieuwe deuren gaan zich openen!

Buiten de tempel worden we weer lastig gevallen door de verkopers, waar blijkbaar hen het water tot aan de lippen staat. Het is het beeld wat we ook zagen in Dendera, daar heeft de groep de plaatselijke middenstand geholpen. Hier duiken we snel de auto in, want iedereen krijgt er behoorlijk de niet goede kriebels van.
Het is tevens onze laatste avond samen, we gaan eerst nog naar de stad voor een lekkere bak koffie en aansluitend naar de soukh. Het is allemaal wat haasten want om 20.00 verzamelen we met z'n allen op het dak van het El Mesala hotel voor een gezamenlijk diner en een afsluitende evaluatie. Maar Egypte zou Egypte niet zijn als het weer eens anders gaat dan anders. Misty wil terug naar huis en hoopt op een wonder. Maybe they will evacuate me? Want de canadese ambassade stuurt haar dagelijks berichtjes dat het hier niet veilig is. Dat gevoel heb ik overigens niet. Ik loop naar de soukh als m'n telefoon gaat. Misty belt mij, maar het blijkt een man van de groep te zijn, die net een ticket voor Misty naar Canada heeft geregeld, het wonder is geschied. De betaling moet nog in orde worden gemaakt, dus hals over kop wordt het programma gewijzigd, want nu word ik ingeschakeld om een en ander te regelen. Ik heb nog niet opgehangen op Hassaan belt mij of ik het geld in ontvangst wil nemen, want het vliegticket moet dezelfde avond nog afgerekend worden en hij heeft het e- ticket inmiddels al op z'n bureau liggen. Met taxi en al vliegen wij in het gekkenhuis van luxor van de pinautomaat naar Hassaan waar ik het ticket overhandigd krijg. Ik lees het.......en schiet in de lach, maar er is nog iemand die niet meer bijkomt en dat is Hassaan. Het e- ticket is in het Arabisch en terwijl ik probeer iets te ontcijferen pakt hij heel galant het papier uit mijn handen, geeft me z'n allerliefste glimlach en draait het papier om zodat hij het in elk geval niet ondersteboven hoeft te lezen Het is een komische situatie. Hij vertaalt het en ik schrijf vluchtnummers vertrek en aankomst tijden over en de zaak ik geregeld. Eenmaal weer terug in het hotel springt Misty een gat in de lucht. Finally home after 3 years of Egypt. Ze is er klaar voor, ze heeft het helemaal hier gehad. Want Egypte haalt van alles naar boven, ofwel je transformeert of je gaat kapot. Een middenweg is er blijkbaar niet. Ook voor haar gaan er zich weer nieuwe deuren openen. India en wij gaan elkaar in Ierland zien. Inshallah! Tegen elven zitten we moe maar voldaan aan de dis.

4e en 5e . .chakra en een vreemde ontmoeting

Dendera tempel, gewijd aan de godin Hathor staat op het programma voor vandaag. Na het avontuur van gisteren met het ontbreken van licht en water heb ik mijn kleding reeds van te voren uitgezocht. Het wordt een combinatie van roze, groen en een blouse waar deze kleuren inclusief lichtblauw in terugkomen. Om mijn nek hang ik een prachtige groene agaat. De weg die ons naar Dendera voert herken ik niet, het lijkt op de weg die mij ooit naar het dorp gorgia bracht, waarvan "men" niet wist dat ik midden in de nacht ging. Blijkbaar neemt onze chauffeur nu een nadere route dan degene die ik ken. Voordat we bij de tempel aankomen zijn er al een paar mensen die de energie van de tempel al voelen. Een dame is in tranen en een van de mannelijke deelnemers voelt enorm zijn hart bewegen. Het is er toch nog redelijk druk met vooral Egyptenaren. Buiten de tempel doen we eerst een meditatie in het zonnetje en wanneer we klaar zijn gaan we de de tempel in. De rechterkant had ik al gezien nadat het gerestaureerd was en nu is ook de linkerkant gedaan.

Het is overweldigend, zo mooi. Er komt een politieman naar me toe en zegt me mee te willen nemen naar de isistempel. Goed plan, het is een klein tempeltje en ik heb isis daar al een paar keer eerder kunnen waarnemen tijdens eerdere reizen. Eenmaal aangekomen bij het tempeltje zegt hij dat we 5 minuten hebben, nu begint dus het onderhandelen, want dat is natuurlijk te kort. Uiteindelijk krijgen we alle ruimte en er gebeurt van alles in die ruimte.

De energie en de aanwezigheid van Isis is goed voel en merkbaar, voor ons allemaal en dat is heel leuk. Hoe lang we er uiteindelijk blijven weet ik niet maar op een gegeven moment is het voor ons allemaal klaar. We besluiten te gaan lunchen. Het restaurant blijkt te zijn opgedoekt door de crisis, lunchboxes had ik niet geregeld. Wat nu?

Dit is het lege overdekte terras, wat voorheen vol stond met tafeltjes en stoelen. Uit het niets komt er enthousiast een man op me aflopen en roept. doktora Welcome back. Hij snapt al snel dat we iets willen eten en werkelijk binnen 10 minuten zitten wij aan een geïmproviseerde tafel en hebben wij een uitgebreide lunch, die voortreffelijk smaakt.

Isis was dus nog volop aanwezig met haar magie. Terug naar de tempel, het is inmiddels stil. Dwalend door de vertrekken, beland ik in andere tijden en even ben ik alle tijd en ruimte weer kwijt. Een aantal van de groep gaat de crypte en een deel gaat naar het dak. We lopen op ons gemak de smalle trap op. Er komt een groep naar beneden met aan kop een Egyptenaar. Wij wachten in een smalle hoek in het tempeltrappenhuis. De Egyptenaar stopt kijkt mij aan en roept uit "Caroline " ik moet ongetwijfeld verdwaasd hebben gekeken want er is geen enkele blik van herkenning van mijn kant. Tot 3 keer toe roept hij mijn naam en kijkt mij aan met een blik alsof hij uit de modder omhoog kruipt. Het lijkt alsof het eeuwen duurt eer bij mij het muntje valt en ik zeg vragend zijn naam? Onderzoekend kijk ik of ik het bij het rechte eind heb, dat blijkt het geval. What happend to you? you are changed, zeg ik hem. Hij lacht naar me en nog steeds is het alsof ik hem totaal niet herken. Hij pakt mijn arm beet en zegt" when are you coming back to Abydos? Zijn ooit sprankelende energie is weg, de energie nu heeft een lage trilling. Terwijl ik hem omarm voel ik buiten de lage trilling helemaal niets. Mijn tarotdaglegging valt ineens op zijn plek. Hij wil op me wachten en met me praten. Ik wimpel het af, want ik ben hier met het 4e en 5e chakra in de weer. We nemen afscheid en ik ben nog steeds zo verbaasd dat ik hem niet herkende, want ik ben dagelijks met deze man opgetrokken en dat voor een periode van maanden. Misty heeft later die middag eenzelfde ervaring, ook zijn herkende hem niet en zij vertelt me later, dat wanneer je eigen trilling verhoogt en die van de ander niet, je zelfs je eigen familie straal voorbij kunt lopen omdat je hen dan niet meer herkent. Het was voor mij in elk geval een bijzondere ervaring. Zoals Misty al zei, " doors are closing"

Chanelled poem by Misty Fehus at Dendera temple.

Come follow me to a world divine to a place of healing to the heart sublime. Where love and laugther gently fly free where the heart is open to the deepest "me".
Come follow me to a world of bliss where time is lost and love uplifts where shadows dance upon the ancient times and the teams forgotten to make you blind.
Come follow me to the inner sight were your heart files free with gratefull flight where the darkness flees in the presence of heart, where the soul gets joy upon great delight.
Come follow me to the land of truth where nothing is seen yet all revealed where your eyes are mirrored in the deepest you, where your light files free.
Come follow me to you.

3e chakra en spuugbak

Vandaag gaan we allen in het geel aan het werk aan en met het 3e chakra. Er zitten er een paar in de groep die een excessief 3e chakra hebben. Het mooie ervan is dat er bewust zijn op is. We beginnen de reis bij de tempel van Hatsjepsut. Het is er een gekkenhuis, druk druk en nog eens druk. Hier krijgen een aantal van ons een les in het zich goed afschermen tegen de verkopers, want zowel naar de tempel toe als terugkomend van de tempel mag de toerist door het nauwe paadje van de verkopers, die als bijen op de honing afkomen. We betreden de trappen van deze prachtige tempel, die uitgehouwen is uit de rotsen.

Er zijn een paar mensen die wat met deze tempel hebben en bij een van hen begint het te werken. Al voelend, pratend en kijkend lijkt er op het eerste zicht nog niets aan de hand. Maar eenmaal aangekomen bij de tombes van Assasif begint het echt goed te werken. We gaan naar een deel waar toeristen normaal niet komen. Het is een krachtige energie die eruit komt, want we staan aan de rand en het is alsof we de afgrond ingetrokken worden.

Misty raakt in een trance en dat duurt een behoorlijke tijd. We laten nadat Misty uit haar trance is deze plek achter ons en we gaan naar de tombes. De 1e tombe die we bezoeken is prachtig, het haar van de danseressen is zo mooi afgebeeld en we zijn in de gelukkige omstandigheid er foto's van te kunnen maken.

De gids neemt ons mee naar een andere tombe. Daar ligt een mummie.

Binnen moet ik niet zijn. Mijn gidsen laten me voelen dat ik hier mag stoppen en ik ga een sinaasappel schillen. Genietend van het sappige fruit kijk een van de groepsleden aan en zie dat het gezicht inmiddels asgrauw is. " je ziet eruit alsof je moet overgeven" zeg ik tegen hem. Hij staat op en verdwijnt achter een muurtje en ik hoor hem kosten. Vergeten de spuugbak mee te nemen. Dat gaat lekker denk ik nog. Bij iedereen is er veel in beweging gezet. In de avond doet Misty readingen en waarnemingen bij de deelnemers en we werken met de astrologie. Tegen middernacht zijn we in het huis en Misty en ik kletsen na. Dan begint het te regenen, iets wat niet zo vaak gebeurt in Egypte. De vloer in de keuken wordt al nat.
De volgende morgen regent het nog steeds en in de straten zijn overal liggen plassen en bovenal is het koud. We gaan naar het hotel waar de gasten verblijven, maar voordat we daar aankomen krijgen we eerst nog een nat pak van een chauffeur die niet gewend is aan voetgangers en plassen. Misty krijgt het meeste modderige water over zich heen, ik zag het gelukkig op tijd aankomen en kon de kleine vloedgolf ontwijken. Druipend komen we in het hotel aan, we schijnen er nogal komisch uit te zien, want de gasten beginnen luid te lachen als ze ons zien binnenkomen. We beginnen met het trekken van een chakra kaart, daarna gaan we tekenen. Tegen het eind van de ochtend zijn we klaar, schijnt het zonnetje weer en duiken wij het terras op. Heeeerlijk die zon op onze huid.

2e chakra een dag van plezier, lekker eten en de volle maan in leeuw.

Al vroeg ben ik wakker en het belooft een warme dag te worden. Uitzonderlijk voor januari, want het is normaliter de koudste maand in Egypte. Vandaag hebben we het 2 chakra op het programma staan. Oranje, de kleur die bij het 2e chakra hoort, is een kleur die me niet staat, dus is het even zoeken eer ik een passend shirt gevonden heb wat ik eronder kan dragen. Fris en fruitig ben ik maar voor een korte tijd. Misty zoekt een bijpassende bindi voor me uit en plakt het op mijn 3 e oog. Het busje haalt ons op en de stemming zit er al snel in.

Leuk om te ervaren wat de kleur oranje doet. Het giebelen, geiten, plagen en lachen start bijna direkt, Bij medinet habu stappen we uit en bij happy habu gaan we op het dak zitten. Hier is het heerlijk rustig en we hebben een prachtig uitzicht op de tempel. Mijn kaart voor vandaag sluit precies aan bij het thema van vandaag. Wanneer we de tempel in gaan is het nog rustig, maar de energie voelt anders dan vorige week. Het ging ook allemaal een beetje anders dan gepland, maar ja dat is niets ongewoons voor hier. Hier doen we onze eerste meditatie. Het is een bij elkaar geraapt zootje om te zien, mensen zijn heel inventief om zich tegen de vliegen te beschermen. Daarna gaan we naar de tepel en als eerste worden de mensen een prachtige tempel mee ingenomen en de guardian laat ze dingen zien en ervaren. Daarna is er een andere aardige guardian die ons mee neemt naar het dak. Ik ben toch al heel wat keren in deze tempel geweest maar deze weg kende ik niet. De trap is zelfs heel goed begaanbaar.

Het gaf een mooi uitzicht en ik dacht dit is wel een mooie plek om de meditatie te doen. Deze gedachte werd al snel de grond in geboord want er ontstond beroering want een andere guardian wilde niet dat wij op het dak liepen en blies nogal hoog van een fictieve toren in deze prachtige tempel. Later bleek dat zijn collega en hij de " baas" waren over het achterste gedeelte van de tempel en werd ons door deze heethoofd vooral nadrukkelijk en met veel handgebaren ondersteund dat we vooral hier in zijn deel mochten bidden maar dan wel op een door hem aangewezen plek,......maar daar stond natuurlijk wel bakshiesh tegenover. Ik tel tot 10 haal diep adem, blijf allervriendelijkst en zeg Inshallah.

Aan de zijkant van de tempel heeft Misty een bijzondere plek gevonden. De energie is zachtjes, maar zeer sterk werkzaam, we brengen daar enige tijd door, om te voelen en om deze energie te gebruiken voor heling. We besluiten toch eerst maar te gaan lunchen en bij het verlaten van de tempel zeg ik tegen de 3 guardians dat we na de lunch terugkomen. Dit kan dus niet, we moeten dan weer een nieuw kaartje kopen. Het ticketoffice zegt echter heel iets anders, namelijk dat het ticket voor de hele dag geldig is, maar de drie musketiers op het bankje bij de ingang van de tempel beslissen unaniem iets anders. 5 minuten krijgen we in 1e instantie om te lunchen. We zijn nog niet uit onderhandeld en na wat blikken heen en weer, van mij naar de 3 muskieters en zij onderling, mogen we er uiteindelijk dan weer wel in. Dat gaat natuurlijk nooit lukken, waarop de slimste van de drie besluit dat we maar liefst 30 minuten krijgen. Ook dat zal niet gaan en na nog wat heen en weer soebatten, krijgen we dan uiteindelijk toch toestemming om terug te komen op hetzelfde kaartje maar........dan moeten we wel hen alle drie bakshiesh betalen. Daar ging het dus om. In deze tijd hadden wel allang kunnen lunchen, maar ja kniesoor die daar op let.. We zien het wel, dacht ik nog. De lunch is heerlijk en we besluiten na het nuttigen ervan naar de tempel terug te gaan, het is er inmiddels behoorlijk druk, niet echt een succes voor een wat langere meditatie. Dan naar het gerestaureerde tempeltje Qasr-El-Aguz, deze is gewijd aan Thoth.

De guardian ligt te pitten op een matje. In de tussentijd loop ik te soppen in mijn sandalen en klotsen mijn oksels van het synthetische oranje gewaad bij deze temperaturen.Het mag de pret niet drukken, we mogen ons ding gaan doen. President Morsi heeft het liever niet, maar als we baksiehs betalen mag het weer wel. Tijdens de meditatie hoor ik het grind knisperen wat betekent dat er nog anderen zijn. In plaats van 1 guardian zijn het er inmiddels 3 en allen willen, je raadt het waarschijnlijk al bakshiesh.

Ter afsluiting van deze dag gaan we in de tuin eten van het restaurant dreams of Memnon, met een kampvuur. Mijn vriendin uit Holland heeft inmiddels al de mannen en zonen van Misty afgepakt, hoezo een excessief werkend 2e chakra? Het wordt een dolle avond met lekker eten, veel tranen met tuiten lachen, de dames aan de sjiesha en een mooie volle maan in de leeuw.

Last but not least, een zwoele romantische avond. Dat vonden de muggen blijkbaar ook, want ik ben veelvuldig door hen betast, aangeraakt en gebeten, met flinke bulten tot gevolg. Het mocht de pret niet drukken.