Total Pageviews

Sunday 21 April 2013

Dendera, de godin Hathor en stilte

Dendera, de tempel gewijd aan de godin Hathor is een van mijn favoriete tempels. Wanneer we daar in vliegende vaart zijn gearriveerd, zie ik dat er op de parkeerplaats een aantal bussen en een paar kleine busjes staan. Toeristen dus, eenmaal op het tempelcomplex lopen de eerste Russen ons al tegemoet, dat ziet er weer hoopvol uit dus. Edwin vertelt dat hij het tempeltje qasr El aguz hem enorm tegenstond. Op wat doorvragen van mijn kant bleek al snel dat het tempeltje een en ander bij hem in gang had gezet. Het is een mij bekend verschijnsel en leuk dat iemand, die zich hier helemaal niet mee bezig houdt, toch iets ervaart. De tempel loopt leeg en binnen een half uur zijn alle gasten weg en ligt de tempel er verlaten bij. Heerlijk, de rust en de stilte en deze keer heb ik mazzel, want op een aanbidder na die mij op mijn dringend verzoek al snel met rust laat, kunnen wij onze goddelijke gang gaan.
De tempel is zo mooi opgeknapt en ze zijn nog steeds aan net werk om de muren en plafonds te restaureren. Wij dwalen door alle ruimtes en al snel herleven weer de lang vervlogen tijden. We dalen af naar de prachtige crypte, nemen onze tijd en door het smalle kanaal kruipen we weer terug naar boven. Deze tempel heeft voor mij een fijne helende energie. De tempel gewijd aan Isis is nu open en ook daar kunnen we ongestoord zijn.
Al slenterend ga ik naar een deel van de tempel waar ik nog nooit ben geweest en vind een rustig plekje waar ik ongestoord kan mediteren. Eenmaal klaar,  heeft mijn aanbidder mij in het vizier en komt mijn richting op. Uit het gesprek maak ik op dat hij 4 zonen heeft en maar liefst 10 dochters. Hij schudt meewarig zijn hoofd en probeert mij duidelijk te maken, dat al die kinderen aan zijn hoofd zeuren en dat hij blij is dat hij in de tempel werkt. Dan komt het, of ik kinderen heb, nee antwoord ik, hij snapt er niets van, of ik dan getrouwd ben, hier is het antwoord ook nee op, hij valt bijna van de antieke steen in de tempel. Met veel gewauwel, handgebaren en gebroken Engels laat hij op theatrale wijze zien, dat hij niet snapt hoe zon knappe vrouw als ik ( mijn ego groeit er weer enorm van) geen man kan hebben. Want volgens hem is " MAN GOOD". Ik knik vriendelijk en denk er het mijne van. In een van de ruimtes gebeurde er iets met mij, met als gevolg dat enorm loop te geeuwen en er ook niet mee kan stoppen. Wanneer ik naar hem kijk, dan zie ik een oud en vermoeid gezicht en zijn ondergebit laat nog slechts op de hoeken 2 vergeelde en afgesleten en stompe puntjes zien, wat ooit voor doorging voor hoektanden, de bovenkaak laat slechts een zwart gapend gat zien. Ik schat hem dik 70. Hij blijkt slechts 55 jaar te zijn. Mijn gegeeuw gaat maar door en ook hij gaat geeuwen en kan niet meer stoppen, wat wel een soort van komisch is en wanneer Edwin zich even later bij ons voegt en ik ik zijn gezicht zie, kom ik niet meer bij. Het is lachen en geeuwen en het stopt maar niet, Edwin kijkt naar me alsof ik aan een hasjcake heb gezeten of een flinke joint heb gerookt. Al snel heeft de guardian door dat ik iets met spiritualiteit heb en hij laat mei zijn handen zien, of ik ze wil lezen. Tuurlijk wil ik dat, het ziet er goed voor hem uit, zeker wanneer hij stopt met roken, zeg ik hem tussen het geeuwen door. Dit belooft hij plechtig.
Edwin vraagt of ik wat foto's wil maken met zijn iPhone. Als een echte fotograaf ga ik aan het werk, maar door het zonlicht op het scherm zie ik geen moer, dus is het op hoop van zegen. Edwin ziet dat de foto's niet gelukt zijn want m'n vinger staat op alle foto's. Ben ook niet zo goed in die dingen. Dus opnieuw, wanneer ik wat diepte in de foto probeer te brengen door een palmblad op de voorgrond mee te nemen, gaat hij tegen me zeuren als een echtgenoot waar ik al 25 jaar mee getrouwd ben, wat ik hem ook vertel. Ha ha, lacht hij, met jou houdt echt niemand het uit en al helemaal geen 25 jaar, is zijn gevatte antwoord. Gelukkig kan ik tegen plagen en beaam zijn conclusie.
Eenmaal terug in luxor gaan we naar een privé zwembad, een heerlijke afsluiting van een dag vol rust en stilte.

No comments:

Post a Comment