Engelse, Ierse en Schotse Sferen

Een vriendin vroeg mij of ik zin had om mee te gaan naar een folkfestival in de Doelen. Dat leek mij wel wat, a) is het altijd met haar gezellig en b) een avondje uit zag ik ook wel zitten. Het was voor mij echt een eeuwigheid geleden dat ik in de Doelen in Rotterdam ben geweest. Wat ik mij ervan kon herinneren was dat het indertijd wel een bepaalde uitstraling had.

Wij liepen al kletsend door de stad en ook hier viel het mij op dat de crisis flink heeft huisgehouden. Winkelpanden staan leeg en sommigen zijn zelfs met papier dichtgeplakt. Het geheel maakt een wat armoedige indruk. Het doelencafé is eveneens gesloten, dichtgetimmerd met een soort van kartonnen borden, dat zal het vast niet zijn, maar zo zag het er wel uit.

Eenmaal binnen, valt het mij op dat het ook hier het niet meer is wat het geweest is, maar wat mij vooral opvalt is dat het energetisch enorm vervuild is. Mijn vriendin heeft allemaal niets met die hocus pocus van mij, dus houd ik wijselijk mijn mond van wat ik waarneem. De sfeer is ontspannen en er zijn diverse workshops waar je met life muziek het Ierse dansen kunt leren. Heel leuk en de muziek klinkt goed. Wij kijken elkaar veelbetekenend aan, want de zweetlucht in de ruimte waar de workshop gehouden wordt, is niet te harden en wij besluiten dan ook vooral snel naar een andere ruimte te gaan.

Het is druk, daar waar het eten en drinken verkrijgbaar is, en ik kijk mijn ogen uit. Het is alsof ik in Glastonbury ben beland. Mensen van alle leeftijden zijn gekleed in een hippyachtige outfits en ook mannen in Schotse kilts ontbreken niet. Het is alsof ik in een andere wereld ben beland. Een wereld waarbij het publiek in hun eigen verhaal zit, compleet met bijpassende kleding en haardracht en dit alles passend bij en voor een Folkfestival. "Zien wij er nu ook zo uit"? vraag ik aan mijn vriendin. "volgens mij niet hoor", is haar antwoord, waarbij zij met moeite een lach onderdrukt.

Voor ons loopt een echtpaar voorbij, zo inschattend zijn zij beiden eind 50 begin 60. Ze hebben een zelfde soort energie. Hij, te dik parmantig lopend met zijn veel te dikke buik naar voren gericht en zij, op een net te korte afstand achter hem aanlopend. Zijn haar is compleet grijs, iets te lang, en nét niet meer in model, en hij heeft een grijs baardje met een klein vlechtje. Dit vlechtje bungelt een soort van wormvormig aanhangsel onder aan het baardje. Het beeld van een geit verschijnt voor mijn geestesoog. Zou dat het spirituele signaal zijn dat ik inmiddels in het jaar van de Geit ben beland??? Later kom ik de man nog diverse malen tegen, maar het beeld van de geit en de telkens opkomende neiging om in de lach te schieten raak ik niet meer kwijt. Tja, dat ego wil zich onderscheiden en ik bemerk bij mezelf dat ik hierover allerlei gedachtes en overtuigingen heb.

Wij besluiten naar het optreden van Meave te gaan. Voor mij is alles nieuw en ik laat mij graag verrassen. Nou een verrassing was het zeker.

Naast mij op de 1e rij zit een man in Schotse kledij. Naast mijn vriendin zit een enthousiaste Rotterdamse die speciaal naar dit Folkfestival is gekomen om HAAR te zien en horen optreden. Zij vertelt lyrisch over Meave en zodra deze nagtegaal begint te zingen snap ik ook waarom. Wat een stem heeft deze vrouw, prachtig! Zij krijgt een staande ovatie, waarbij de Schot, wat gewoon een onvervalste Rotterdammer blijkt te zijn, door het iets te enthousiaste opstaan met zijn kilt aan de stoel blijft hangen. De ongemakkelijke situatie zorgt ervoor dat ik strak voor mij uit blijf kijken naar de 5 koppige band omdat ik anders bang ben dat ik helemaal mijn lachen niet meer kan inhouden. Het lijkt wel een klucht waar we in zijn beland.

Als we aan een tafeltje van ons spawater zitten te genieten zien wij tegenover ons een paar Engelse mannen zitten. Bier glazen houdend in hun handen en dat niet alleen, ze hebben ook de advokaat ontdekt. De Doelen verkoopt geen advokaat, dus was het ongetwijfeld een BYO. Een waxinelichthouder dient als advokaatglaasje. Vol verbazing sla ik het tafereel gade.

Het leuke van het concept in de Doelen is dat er diverse optredens en workshops zijn gedurende deze avond en wij besluiten naar het optreden van Steeleye Span te gaan. Bij mij waren ze bekend met de hit all around my hat. Een leuk nummer uit 1973. De zaal zit bomvol en de band is nog even alle instrumenten aan het stemmen. Ze zijn allemaal wat ouder geworden, zwaarder, veel lang en grijs haar en vooral in de hippy tijd blijven hangen. Het volume is mij wat te hard, de eerste 2 songs zijn absoluut niet mijn smaak en ik blijk zeker niet de enige te zijn. We besluiten op te stappen en eenmaal buiten de zaal hebben mijn oren rust. Op naar huis, het was een geslaagde avond, maar eer het zover was moesten wij eerst nog wat ruimtes met  dampende, dansende en stinkende mensen trotseren.

I remember the Cheese of my Childhood

Last night during my stay in Albany, there was a senior citizen who read the next poem:

I remember the cheese of my childhood
and the bread that we cut with a knife
When the children helped with the housework
and the men went to work not the wife

The cheese never needed an ice chest
and the bread was so crusty and hot
The children were seldom unhappy
and the wife was content with her lot

I remember the milk from the billy
with the yummy cream on the top
Our dinner came hot from the oven
and not from the fridge in the shop

The kids were a lot more contented
they didn''t need money for kicks
Just a game with our mates in the paddock
and sometimes the Saturday flicks

 

 

I remember the shops on the corner

where a pen'arth of lollies was sold

Do you think I'm a bit to nostalgic

or is it......I'm just getting old?

 

I rmember when the loo was the dunny

and the dunny man came in the night

It wasn't the least bit funny

going out the back with no light

 

The interesting item we perused

from the newspaper cut into squares

And hun on a peg in the out house

it took little to keep amused

 

The clothes were boiled in copper

with plenty of rich foamy suds

But the ironing seemed never ending

as mum pressed everyone's duds

 

Remember the slap on the backside

and the taste of soap if I swore

Anorexia and diets weren''t heard of

and we hadn't much choise what we wore

 

 

Do you think that bruised our ego?



or our initiative was destroyed

We ate what was put on the table

and I think life was better enjoyed

 

Author unknown to me.......but in a way it makes sense.



Dendera, de godin Hathor en stilte

Dendera, de tempel gewijd aan de godin Hathor is een van mijn favoriete tempels. Wanneer we daar in vliegende vaart zijn gearriveerd, zie ik dat er op de parkeerplaats een aantal bussen en een paar kleine busjes staan. Toeristen dus, eenmaal op het tempelcomplex lopen de eerste Russen ons al tegemoet, dat ziet er weer hoopvol uit dus. Edwin vertelt dat hij het tempeltje qasr El aguz hem enorm tegenstond. Op wat doorvragen van mijn kant bleek al snel dat het tempeltje een en ander bij hem in gang had gezet. Het is een mij bekend verschijnsel en leuk dat iemand, die zich hier helemaal niet mee bezig houdt, toch iets ervaart. De tempel loopt leeg en binnen een half uur zijn alle gasten weg en ligt de tempel er verlaten bij. Heerlijk, de rust en de stilte en deze keer heb ik mazzel, want op een aanbidder na die mij op mijn dringend verzoek al snel met rust laat, kunnen wij onze goddelijke gang gaan.
De tempel is zo mooi opgeknapt en ze zijn nog steeds aan net werk om de muren en plafonds te restaureren. Wij dwalen door alle ruimtes en al snel herleven weer de lang vervlogen tijden. We dalen af naar de prachtige crypte, nemen onze tijd en door het smalle kanaal kruipen we weer terug naar boven. Deze tempel heeft voor mij een fijne helende energie. De tempel gewijd aan Isis is nu open en ook daar kunnen we ongestoord zijn.
Al slenterend ga ik naar een deel van de tempel waar ik nog nooit ben geweest en vind een rustig plekje waar ik ongestoord kan mediteren. Eenmaal klaar,  heeft mijn aanbidder mij in het vizier en komt mijn richting op. Uit het gesprek maak ik op dat hij 4 zonen heeft en maar liefst 10 dochters. Hij schudt meewarig zijn hoofd en probeert mij duidelijk te maken, dat al die kinderen aan zijn hoofd zeuren en dat hij blij is dat hij in de tempel werkt. Dan komt het, of ik kinderen heb, nee antwoord ik, hij snapt er niets van, of ik dan getrouwd ben, hier is het antwoord ook nee op, hij valt bijna van de antieke steen in de tempel. Met veel gewauwel, handgebaren en gebroken Engels laat hij op theatrale wijze zien, dat hij niet snapt hoe zon knappe vrouw als ik ( mijn ego groeit er weer enorm van) geen man kan hebben. Want volgens hem is " MAN GOOD". Ik knik vriendelijk en denk er het mijne van. In een van de ruimtes gebeurde er iets met mij, met als gevolg dat enorm loop te geeuwen en er ook niet mee kan stoppen. Wanneer ik naar hem kijk, dan zie ik een oud en vermoeid gezicht en zijn ondergebit laat nog slechts op de hoeken 2 vergeelde en afgesleten en stompe puntjes zien, wat ooit voor doorging voor hoektanden, de bovenkaak laat slechts een zwart gapend gat zien. Ik schat hem dik 70. Hij blijkt slechts 55 jaar te zijn. Mijn gegeeuw gaat maar door en ook hij gaat geeuwen en kan niet meer stoppen, wat wel een soort van komisch is en wanneer Edwin zich even later bij ons voegt en ik ik zijn gezicht zie, kom ik niet meer bij. Het is lachen en geeuwen en het stopt maar niet, Edwin kijkt naar me alsof ik aan een hasjcake heb gezeten of een flinke joint heb gerookt. Al snel heeft de guardian door dat ik iets met spiritualiteit heb en hij laat mei zijn handen zien, of ik ze wil lezen. Tuurlijk wil ik dat, het ziet er goed voor hem uit, zeker wanneer hij stopt met roken, zeg ik hem tussen het geeuwen door. Dit belooft hij plechtig.
Edwin vraagt of ik wat foto's wil maken met zijn iPhone. Als een echte fotograaf ga ik aan het werk, maar door het zonlicht op het scherm zie ik geen moer, dus is het op hoop van zegen. Edwin ziet dat de foto's niet gelukt zijn want m'n vinger staat op alle foto's. Ben ook niet zo goed in die dingen. Dus opnieuw, wanneer ik wat diepte in de foto probeer te brengen door een palmblad op de voorgrond mee te nemen, gaat hij tegen me zeuren als een echtgenoot waar ik al 25 jaar mee getrouwd ben, wat ik hem ook vertel. Ha ha, lacht hij, met jou houdt echt niemand het uit en al helemaal geen 25 jaar, is zijn gevatte antwoord. Gelukkig kan ik tegen plagen en beaam zijn conclusie.
Eenmaal terug in luxor gaan we naar een privé zwembad, een heerlijke afsluiting van een dag vol rust en stilte.

De verhalen zijn goed maar de praatjes deugen niet.

Mijn huisje heeft iets troosteloos nadat vandaag alle spullen eruit gehaald zijn. Vanmorgen vroeg kreeg ik een telefoontje van Hofny die met een timmerman zou komen om de kast uit elkaar te halen maar ook komt helpen met het verhuizen van de spullen. Hij zou er binnen10 minuten zijn. Dat werd even aanpoten want ik was nog niet aangekleed. Een vrouw alleen in een huis met een onbedekt lichaam is met moslimmannen in de buurt niet echt een goed plan. De deur had ik op een kier gezet, maar Hofny klopt aan en als ik de deur open doe, sta ik oog in oog met een lange aardige maar vooral zachte mooie man. Zijn Engels is niet zo goed, maar met mijn Arabische kleuter- en gebarentaal komen we een heel eind samen.
Jan pakt de leuning an, de heren willen er tegen aan en hierdoor liet mijn 1e bakkie koffie een aardige tijd op zich wachten. De kast is met het juiste gereedschap al snel uit elkaar gehaald. Door de weinige voorbereidingstijd heb ik snel alle kleren uit de kast moeten halen en in mijn woonkamer neergelegd. Het lijkt wel alsof er een bom is ontploft. M'n huisbaas komt de heren gedag zeggen en staat er wat beteuterd bij. Vermoedelijk toch een beetje verkeerd ingeschat, want zoals later Hassaan tegen me zegt "He did not expect you to leave". Anne, mijn vriendin uit Engeland, die sinds 23 januari ook in luxor is, maakt zich al een week druk om m'n verhuizing, zij verwacht ernstige problemen. You don't know these people on the westbank Caroline" waarschuwt ze mij meerdere keren. But i can't be bothered. Tot nu toe ben ik steeds goed beschermd geweest en ik weiger me te laten regeren door angst. Buiten zie ik de vrouw van mijn huisbaas als een ijsbeer heen en weer lopen.

Ze is druk in de weer met haar man, die als een lulletje rozenwater met haar boodschap naar mij wordt gestuurd. De rode deken die klaar ligt om verhuisd te worden is van haar. Hofny kijkt mij aan en ik zie aan zijn houding dat hij niet goed raad weet met de situatie. Hij heeft een hele zachte energie dus zet ik al mijn mannelijke energie in en vindt er een heftige woordenwisseling plaats, met als eindresultaat dat de deken gewoon meegaat. Dat gaat weer lekker, denk ik dan, een beetje Egyptische man had het voor me geregeld, maar niet de zachte Hofny. Even later verschijnt Tarek om mee te helpen. Hij heeft het huis zo'n 2 jaar niet meer gezien en gelooft zijn ogen niet. We ruimen de laatste rommel op en gaan naar de Eastbank. In tegenstelling tot gisteren is het zalig weer en de zon doet me goed. Anne belt me, ze is onderweg vanuit Aswan naar luxor. We ontmoeten elkaar on the roof. Ze is nog steeds bezorgd om het restant van de spullen die in net huis staan Mocht hij het weghalen dan kom ik het land niet uit, want mijn paspoort en ticket liggen nog in het huis, maar eerlijk gezegd kan ik mij daar ook niet al te druk om maken. Hassaan komt afscheid nemen en probeert mijn telefoon zo te regelen dat ik minimaal 2 jaar mijn Egyptische nummer kan behouden. Het lukt hem niet, ik moet alsnog naar de Vodafone shop. Nadat ook dit geregeld is gaan Anne en ik naar de Westbank. We eten in het El Mesala hotel en loop Hazel tegen het lijf, ook van haar neem ik afscheid. Boven op het dak hebben we een schitterend uitzicht op de Nijl met ondergaande zon. Anne krijgt een telefoontje van ene Ahmed. Hij zoekt ons op Anne wil nog iets geregeld hebben. Hij rijdt met ons mee naar het huis. Binnen komt hij niet, want dat is ongepast. Anne is buiten met hem en ik ga nietsvermoedend naar het dak waar het aarde donker om mijn laatste was van de lijn te halen. Ik krijg zowat een hartverzakking, als uit het niets hoor ik " meen?" wat zoal betekent wie is daar. Het is mijn huisbaas die op het dak is en die niet meer bij komt van het lachen omdat ik mij een hoedje schrik. Alle was is droog en Anne helpt me vouwen en inpakken. De allerlaatste spulletjes staan dan nu klaar om ook afgevoerd te worden. Anne vertelt me in vertrouwen dat Ahmed met haar wil praten en kijkt mij vragend aan. Waarover dan? Vraag ik haar. Ze weet het niet, waarop ik begin te lachen. Hoe lang kom je nu al in Egypte? 12 jaar antwoordt zij. Dan moet je het toch zo onderhand wel weten, dan gaat het of over het feit dat hij met je wil trouwen of hij wil geld van je. Ze staart me met een glazige blik aan. Wake up Anne, zeg ik haar nog.
Mijn huisbaas dist mij weer een kul verhaal op. Zijn slaapzak ( we hadden eerder ruzie over de slaapzak) had zijn zoon gevonden in luxor en de slaapzak die ik in het huis in zijn bed had gevonden was inderdaad mijn slaapzak. Een geruststellende gedachte, dat we het daar nu eindelijk wel over eens zijn.

Mijn vlucht vanuit luxor is komen te vervallen en ik vlieg nu met een andere vlucht wat later naar Cairo. Om 21.00 word ik opgehaald. Ehab wil mijn ticket en paspoort hebben. Hij ziet dat mijn vlucht om 22.15 uur staat en vraagt mij waarom ik zo laat ben en hem niet gebeld heb. Hassaan had een en ander uitgezocht en vertelde mij dat het 23.15 uur was en hem vertrouw ik blindelings. Dus ik zeg, ik zag het net pas, wat ook zo was. De chauffeur zet de vaart erin want we hebben volgens Ehab niet veel tijd meer. Vlak voor we bij de luchthaven zijn, kijkt hij mij samenzweerderig en vervolgt: als ze vragen waarom ik zo laat ben, zeg maar dat je trein vertraagd was uit Aswan of dat je problemen had in je hotel. Ik schiet in de lach, dit is nu weer typisch Egypte. Ik haal m'n schouders op en zeg hem dat ik helemaal niets ga zeggen en al helemaal geen smoezen ga verzinnen.
Op de luchthaven van luxor krijg ik een telefoontje van Anne. Guess what? Voor mij is het niet echt gissen. " he wants to marry me". I told you! Ze zag er toch maar vanaf. Even later val ik zelf in de prijzen. 2 jaar geleden heb ik een mooie jonge Egyptenaar via Tarek ontmoet en ook dit keer hebben we elkaar weer gezien en gesproken. Die mannen hier weten toch maar moeilijk het 2e van het 4e chakra te onderscheiden. Hij belt me en vertelt me dat hij me graag beter wil leren kennen en dat hij al vanaf onze eerste ontmoeting 2 jaar geleden gevoelens voor me heeft. Hoe ga ik dit nu weer tactisch oplossen? Het leeftijdsverschil is zo groot dat hij de afdrukken van de pampers nog in zijn bovenbenen heeft staan. Wel strelend voor mijn ego, dat zeer zeker wel, maar ik ga vast problemen met de jeugd en zedenpolitie krijgen. Ach, zou Anne zeggen, " age is just number" wat waar is natuurlijk. Maar ja die heeft een issue op leeftijd, want "i refuse to reveal my age". Komisch, dit soort reacties. Enig idee waar ik met hem over kan praten dan? vraag ik haar, het antwoord blijft ze mij schuldig.
Graag vriendschap en geen verloving zeg ik hem, hij respecteert mijn keuze, maar vervolgt hij, ik zal het wel blijven proberen. Het klinkt zo grappig dat ik hardop in de lach schiet. Egyptische mannen, aanhouders zijn het. Ik moet opschieten mijn vlucht gaat zo zeg ik hem en hang op. Ben nog maar net geland in Cairo, het vliegtuig is nog aan het uitrollen naar de standplaats, of mijn telefoon gaat weer. Ja hoor, mijn baby aanbidder. Ik houd het gesprek kort, moet eerst het vliegtuig nog uit, mijn koffer ophalen en minimaal 8 uur wachten. Het is koud buiten en voor het eerst neem ik geen hotel in de stad vanwege alle problemen, ik durf het niet goed aan. Probeer wat te slapen maar ik krijg het na een paar uur koud maar ook mijn heupen en schouders gaan zeer doen van het liggen op de harde banken. Slaapdronken sta ik op, het is 03.47 uur. Een koffie zal me goed doen. Ik bestel koffie en sandwiches.

De dampende koffie en de broodjes staan op een tafeltje en ik stap uit de shop om m'n koffers te pakken. De afstand is nog geen 5 meter. Wanneer ik terugloop zijn mijn broodjes verdwenen. Ik kijk de man achter de toonbank aan en vraag waar m'n sandwiches gebleven zijn. Hij kijkt al even verbaasd als ik. Een schoonmaker zie ik met iets lopen dat op mijn broodjes lijkt en ik vraag hem of hij wellicht mijn broodjes heeft. Hij haalt ze uit het schoonmaakkarretje en legt ze terug op het schoteltje en verexcuseert zich. De man achter de toonbank verklaart dat hij (de schoonmaker) hier altijd komt schoonmaken en moet hebben gedacht dat het afval was. Toch wel een typische verklaring. Ingepakte sandwiches die opgeruimd worden maar de dampende koffie liet hij staan. Nee, net als bij mijn huisbaas, de verhaaltjes zijn goed maar de praatjes deugen niet.

En ondanks dit alles ben ik dol op Egypte.

Ego, Merkenrecht & Angsten

In totale concentratie was ik aan het werk, toen ik plots werd opgeschrikt door mijn buurman, die ik niet had horen aankomen. Mijn staldeur stond half open en hij stak zijn hoofd om de hoek en ik schrok me te pletter. Zijn blauwe ogen kijken vriendelijk, open en vooral onschuldig. Hij had een mail gehad van een merkenbureau en in niet mis te verstane taal werd hem te kennen gegeven dat hij zijn werkzaamheden direkt moest staken. Een doodgewoon Nederlands woord was bij het merkenrecht vastgelegd en hoewel zijn website die naam niet draagt, maar het woord wel in de verwijzingen terugkomt moest per direkt alles eraf. De mail van het merkenbureau deed blijkbaar goed zijn werk, want direkt geraakt in zijn angst, had hij al besloten om er mee te stoppen. Ik opperde nog wat dat het wellicht de moeite waard was om een en ander te laten uitzoeken, maar hij wilde de sores er allemaal niet omheen en ik ben geen jurist, dus kan hem daarbij niet helpen. We zaten onder het genot van een kopje kruidenthee er samen over te praten. Het is toch een vreemd fenomeen, dit zogenaamde vastleggen van merken, namen etc. Dr. Simon Speyer heeft jaren geleden een dijk van een therapie ontwikkeld, blijkbaar had deze man weinig last van zijn ego, want toen een collega therapeut ZIJN NAAM wilde laten vastleggen had Simon Speyer hier geen enkel probleem mee. Dus nu is al jarenlang verboden jezelf speyertherapeut te noemen op straffe van een claim ......en nu komt 'ie maar wanneer je bij deze man de oplelding hebt gevolgd dan mag het weer wel. Het gaat dus eigenlijk gewoon weer om geld (en macht). En wat ik nu eigenlijk het meest zotte vind het produkt is niet eens van hem!! We leven toch in een wonderlijke wereld. Dat ego dat weet toch wat. Het doet me denken aan de dwaas uit het spel van de Osho Zen-Tarot, wat een prachtig spel is. Deze vind ik prachtig! Een dwaas is uit een raam van de 6e verdieping gevallen. Hij ligt op de grond, omringd door een massa mensen. Een agent wandelt op hem toe en zegt "Wat is hier gebeurd"waarop de dwaas antwoord "IK weet het niet, ik ben hier net" Er zijn verschillende dwazen, namelijk iemand die niet weet en niet weet dat hij niet weet. Dan heb je iemand die niet weet, maar denkt dat hij het weet. Vermoedelijk kent u vast wel zo iemand uit uw omgeving? Dan is er iemand die weet dat hij niet weet. We konden er samen smakelijk om lachen. Al doorpratende popte zich nog een ander voorval op. Ook ik werd enige tijd geleden aangeschreven op een zeer agressieve wijze door de Stichting Garantie Fonds. Dit omdat mijn bedrijf niet zou voldoen aan allerlei opgelegde voorwaarden en als ik dit niet snel zou veranderen en hen zou antwoorden dan zou ik op een zwarte lijst worden gezet. Met stomme verbazing heb ik de mail indertijd gelezen. En weer wordt er op angst gezinspeeld. Gelukkig heb ik een aantal juristen in mijn omgeving en nadat ik er eerst zelf eens op had zitten broeden heb ik een kleine aanpassing in mijn leveringsvoorwaarden gemaakt en een aparte pagina gewijd op de site van Triade Travel over het bewuste garantiefonds. Ik heb begrepen in de reiswereld dat ook daar oplichters actief zijn, maar aangezien ik mij niet aangesproken voel, heb ik de zoals gezegd de nodige aanpassingen verricht en nooit geantwoord. Wie weet sta ik inmiddels wel op hun zwarte lijst. Eerlijk gezegd, ze doen maar. Zo kwamen er nog meer akkefietjes naar boven drijven. Een oude zakenpartner in de reizenbranche stuurde mij na het beeindigen van de samenwerking een dreigmail. Ik zou hun bedrijfsnaam gebruiken want zij hadden spirituele reizen en magische reizen bij het beneluxmerkenrecht gedponeerd. Al snel was het antwoord klaar en blijkbaar waren ze zo bang dat ik de markt zou overnemen??? Het was eigenlijk wel een soort van komisch, de reizen die ik aanbied zijn én van een totaal andere orde én vinden plaats in andere landen, dus met andere woorden waar gaat het hier over???? Hebben, hebben en nog eens hebben en de angst te kort te komen, de hebzucht viert hoogtij. Zo hebben ooit eens 2 oud deelneemsters van één reis, de reis gekopieerd en zijn er met mijn produkt proberen mee van door te gegaan. Beiden waren héél spiritueel, dat dan weer wel. Maar ik had geen zin in rechtzaken en negatieve energie, want dat gaat zo'n zaak dan worden wanneer ik die aanspan. Per slot van rekening is zoals mijn vriendin het ooit zo mooi verwoordde" beschouw het maar als een groot compliment". Blijkbaar weet jij zo'n mooi produkt neer te zetten dat anderen je dat na willen doen. Alleen met dit werk valt mijn niet veel te kopiëren,omdat ik zelf een essentieel onderdeel van het produkt ben. Uiteraard had ook ik toen heel veel last van mijn gekwetste ego, want ik verwachtte dit gedrag al helemaal niet bij mensen die zeggen te leven en te werken in liefde en te gaan voor het allerhoogste goed. Het meest pijnlijke heb ik hun leugens ervaren toen ik ze confronteerde met wat ik "wist en gezien" had, voordat ze het echt in de markt zetten. Want na ongeveer 2 jaar werd de reis aangeboden op de Onkruid beurs, precies zoals ik het toen al "gezien" had. Inmiddels vele ervaringen rijker en nog meer illusies armer weet ik beter, in deze wereld viert het ego hoogtij. Maar zoals de wet van Karma werkt, inmiddels is het tij gekeerd. Dan rest de vraag natuurlijk: ga ik mee in het systeem of niet???? Wil ik ook alles vastleggen en beveiligen uit angst dat.......Het is soms een dilemma. Want zo al pratend kwam ik op nog een voorval dit keer van de beroepsvereniging. Ons therapeuten werd dringend geadviseerd om de therm psychotherapie niet meer te gebruiken. De naam psychotherapeut is beschermd en mag alleen gebruikt worden door de persoon die BIG geregistreerd is. Maar psychotherapie is volgens mij een gewoon Nederlands woord en maar dat mag ook niet gebruikt worden net als het bewuste woord (ik zal het niet noemen want ik wil niet dat mijn buurman door mij eventueel nog meer problemen krijgt) waarvoor mijn buurman werd aangeschreven. Dus ook het woord psychotherapie mag vooral nergens genoemd worden op straffe van € 8.000,-- per overtreding, wanneer je niet Big geregistreerd bent, terwijl sommige therapiën het gewoon wel zijn! Dan denk ik soms de wereld is gek aan het worden. Toch ga ik gewoon verder en geniet van alles wat er op mijn pad komt. Ik geniet van het succes en als iets mislukt dan geniet ik daar ook van, want zoals Osho het zo mooi zegt Een mislukking zorgt voor een vreugde die geen succes je ooit kan geven. Succes zorgt voor een vreugde die geen enkele mislukking je ooit kan geven. Alles verandert maar het verschil tussen dat wat je hebt en wat je zou willen hebben, blijft constant...........Pffffffff dat ego toch!