Racisme en het openbaar vervoer

Van de week was ik helaas weer eens aangewezen op het openbaar vervoer. Voor mij is het een noodzakelijk kwaad, maar ik ben wel blij dat er openbaar vervoer is. Tegenwoordig hebben ze bij de NS treincoupés met de S van Stilte, en als ik dan toch met de trein moet, dan maar in stilte. Gewapend met een boek (zo niet meer van deze eeuw) zet ik mij neer op een van de lege stoelen in de coupé. Al snel word ik uit mijn verhaal gehaald, want blijkbaar is de S van Stilte moeilijk te begrijpen voor sommige mensen. Voor diegenen die het begrijpen heeft de NS er nog bijgezet stilte. Hoe moeilijk kan het zijn.

Een jonge man voert een wel zeer interessante conversatie, en van maar liefst 15 minuten over de was die nog gedaan moest worden. Even later stapt er een jonge dame in. Schuin tegen over mij gaat zij zitten, we hebben even oogcontact en er vallen mij direct een aantal dingen op.

Deze dame probeert een statement met haar uiterlijk te maken. Zij heeft geverfd en gestyled haar, of ze zo van de kapper komt, haar gezicht zit behoorlijk zwaar in de make-up, inclusief valse wimpers.

Types opgeschilderde slagschepen noem ik ze niet hardop natuurlijk! Haar nagels zijn nep, zij heeft een dure telefoon in haar hand, waar zij onophoudelijk mee aan het whatsappen of weet ik wat aan het doen is. Een merk horloge omsluit haar pols, net als de Louis Vuitton tas,

en aan haar vingers zitten allerlei glinsterende gouden ringen

en haar broek is er een van suède en als ik het zo inschat, is dat geen uitverkoopje geweest bij de C&A of de H& M.

Last but not least dit alles geheel in stijl en de bij elkaar passende kleurende outfit afgemaakt met dure bontlaarsjes. Wij worden door een medewerker gecontroleerd, dat is vrij normaal bij de NS en wat blijkt, de dame tegenover mij heeft een verkeerd kaartje. De conducteur legt heel rustig en beleefd aan haar de spelregels uit en dan begint het.

Onder de lagen lak en vernis komt een kleine feeks te voorschijn en op een behoorlijk onbeschofte manier bekt ze de man af. Hij blijft beleefd en praat op dezelfde rustige toon verder, bij mij schoot de adrenaline al aardig omhoog, en hij legt haar nogmaals de spelregels van de NS uit. Op een defensief agressieve manier blijft de dame in kwestie volhouden dat ze deze trein altijd neemt en dat deze trein altijd op het bewuste station stopt, alleen deze keer blijkbaar niet. Waarop de conducteur in kwestie geduldig en beleefd uitlegt dat deze trein NOOIT op het betreffende station stopt. Dit ontbreken van het betreffende station was te lezen op de digitale borden, maar het werd ook nog eens diverse malen omgeroepen, waar de trein allemaal WEL stopte. De conducteur wijst haar nogmaals op haar eigen verantwoordelijkheid en zegt nota bene dat ze dit keer geen boete zal krijgen. En dan komt het: "" Jij bent een racist""  bijt zij hem toe en ze gaat nog even door met haar tirade. De conducteur negeert haar verdere scheldpartij.

Nu  kan racisme omschreven worden als een ideologie waarbij uitgegaan wordt van de superioriteit van de ene etnische groep ten opzicht van de andere groep.

Hoe zit het nu eigenlijk met racisme, want ik heb de goede man, op geen enkele manier dan ook iets in die richting zelfs horen suggereren. Of gelden voor allochtonen andere regels dan voor autochtonen?  Als zij zich niet aan de spelregels houden, dan is het ineens racisme??? Zou ik als autochtoon ook geen boete hebben gehad als ik met het verkeerde kaartje in de trein had gezeten?

Wanneer de conducteur de coupé verlaat, zoekt ze steun bij mij, maar voor ik kan reageren, spreekt een andere dame in de trein haar aan op haar onbeschofte gedrag. Dit zouden meer mensen moeten doen! Of de boodschap echt aangekomen is, vraag ik mij oprecht af. De dame in kwestie stapt op Rotterdam Centraal station uit, en loopt samen met een andere opgedirkte jonge dame, naar de hoofduitgang van het Station. Het ziet er naar uit dat het toch een gevalletje "" grijs rijden""  is geweest, maar dan wel eentje met dure buitenkant en een meer dan armzalige binnenkant.

Dendera, de godin Hathor en stilte

Dendera, de tempel gewijd aan de godin Hathor is een van mijn favoriete tempels. Wanneer we daar in vliegende vaart zijn gearriveerd, zie ik dat er op de parkeerplaats een aantal bussen en een paar kleine busjes staan. Toeristen dus, eenmaal op het tempelcomplex lopen de eerste Russen ons al tegemoet, dat ziet er weer hoopvol uit dus. Edwin vertelt dat hij het tempeltje qasr El aguz hem enorm tegenstond. Op wat doorvragen van mijn kant bleek al snel dat het tempeltje een en ander bij hem in gang had gezet. Het is een mij bekend verschijnsel en leuk dat iemand, die zich hier helemaal niet mee bezig houdt, toch iets ervaart. De tempel loopt leeg en binnen een half uur zijn alle gasten weg en ligt de tempel er verlaten bij. Heerlijk, de rust en de stilte en deze keer heb ik mazzel, want op een aanbidder na die mij op mijn dringend verzoek al snel met rust laat, kunnen wij onze goddelijke gang gaan.
De tempel is zo mooi opgeknapt en ze zijn nog steeds aan net werk om de muren en plafonds te restaureren. Wij dwalen door alle ruimtes en al snel herleven weer de lang vervlogen tijden. We dalen af naar de prachtige crypte, nemen onze tijd en door het smalle kanaal kruipen we weer terug naar boven. Deze tempel heeft voor mij een fijne helende energie. De tempel gewijd aan Isis is nu open en ook daar kunnen we ongestoord zijn.
Al slenterend ga ik naar een deel van de tempel waar ik nog nooit ben geweest en vind een rustig plekje waar ik ongestoord kan mediteren. Eenmaal klaar,  heeft mijn aanbidder mij in het vizier en komt mijn richting op. Uit het gesprek maak ik op dat hij 4 zonen heeft en maar liefst 10 dochters. Hij schudt meewarig zijn hoofd en probeert mij duidelijk te maken, dat al die kinderen aan zijn hoofd zeuren en dat hij blij is dat hij in de tempel werkt. Dan komt het, of ik kinderen heb, nee antwoord ik, hij snapt er niets van, of ik dan getrouwd ben, hier is het antwoord ook nee op, hij valt bijna van de antieke steen in de tempel. Met veel gewauwel, handgebaren en gebroken Engels laat hij op theatrale wijze zien, dat hij niet snapt hoe zon knappe vrouw als ik ( mijn ego groeit er weer enorm van) geen man kan hebben. Want volgens hem is " MAN GOOD". Ik knik vriendelijk en denk er het mijne van. In een van de ruimtes gebeurde er iets met mij, met als gevolg dat enorm loop te geeuwen en er ook niet mee kan stoppen. Wanneer ik naar hem kijk, dan zie ik een oud en vermoeid gezicht en zijn ondergebit laat nog slechts op de hoeken 2 vergeelde en afgesleten en stompe puntjes zien, wat ooit voor doorging voor hoektanden, de bovenkaak laat slechts een zwart gapend gat zien. Ik schat hem dik 70. Hij blijkt slechts 55 jaar te zijn. Mijn gegeeuw gaat maar door en ook hij gaat geeuwen en kan niet meer stoppen, wat wel een soort van komisch is en wanneer Edwin zich even later bij ons voegt en ik ik zijn gezicht zie, kom ik niet meer bij. Het is lachen en geeuwen en het stopt maar niet, Edwin kijkt naar me alsof ik aan een hasjcake heb gezeten of een flinke joint heb gerookt. Al snel heeft de guardian door dat ik iets met spiritualiteit heb en hij laat mei zijn handen zien, of ik ze wil lezen. Tuurlijk wil ik dat, het ziet er goed voor hem uit, zeker wanneer hij stopt met roken, zeg ik hem tussen het geeuwen door. Dit belooft hij plechtig.
Edwin vraagt of ik wat foto's wil maken met zijn iPhone. Als een echte fotograaf ga ik aan het werk, maar door het zonlicht op het scherm zie ik geen moer, dus is het op hoop van zegen. Edwin ziet dat de foto's niet gelukt zijn want m'n vinger staat op alle foto's. Ben ook niet zo goed in die dingen. Dus opnieuw, wanneer ik wat diepte in de foto probeer te brengen door een palmblad op de voorgrond mee te nemen, gaat hij tegen me zeuren als een echtgenoot waar ik al 25 jaar mee getrouwd ben, wat ik hem ook vertel. Ha ha, lacht hij, met jou houdt echt niemand het uit en al helemaal geen 25 jaar, is zijn gevatte antwoord. Gelukkig kan ik tegen plagen en beaam zijn conclusie.
Eenmaal terug in luxor gaan we naar een privé zwembad, een heerlijke afsluiting van een dag vol rust en stilte.

Kloosters en het Labyrint

Retraite, Stilte, meditatie en het lopen van een labyrint, bracht ons naar het Zuiden van Nederland en België. Op zoek naar een goede locatie, waar én de energie goed is en waar we in stilte tot onszelf kunnen komen maar ook een labyrint kunnen lopen. Er werd het Westmalle Klooster geopperd, daar had ik wel oren naar. Als Belgisch bier lefhebster wil ik wel een aantal dagen in het Westmalle klooster bivakkeren. Voor degene die nooit anders dan "gewoon" bier drinken, ik kan de Belgische bieren van harte aanbevelen. Persoonlijk vind ik ze een stuk lekkerder en gevarieerder dan het Nederlandse bocht, ik zal geen merken noemen, overigens op de Hertog Jan na, want dat is ook lekker bier! U voelt de bui zeker al hangen??? Jawel al de overige Nederlandse bieren vind ik niet te hachelen. Dus togen wij naar België, een grens afzetting is mijns inziens niet echt nodig want je ziet direkt wanneer je in België bent. Onderweg naar Westmalle kwamen wij het ene na het andere frietkot tegen. Het water liep me uit de mond bij de gedachten aan deze Belgische frieten met hun wat zurige mayonaise. We hadden hier echter geen tijd voor. Bij het Westmalle klooster aangekomen bekroop mij toch een wat ondefineerbaar gevoel. Stem me af op wat ik nu waarneem en de plek is voor mij niet dé plek. We stappen uit de auto en het stonk, een soort putlucht. Een deel van het klooster lijkt nieuw. Achter een mondern metalen hek zien we de kratten Westmalle staan. Oehhhh denk ik nog LEKKKKKKER!!!!! Maar net als met de friet daar kwamen we niet voor. Onderweg zie ik Maria aan de muur hangen. Wanneer we bij het klooster aankomen, oogt het hermetisch gesloten. We staan wat te dralen voor de grote houten deur. We besluiten toch om maar aan te bellen en een alleraardigste Monnik of Broeder doet open. We mogen door het klooster en de kloostertuin doorlopen naar het andere gebouw waar de de gastenbroeder zetelt. Want wij zijn aan het kijken of we op deze plek slaapgelegenheid kunnen regelen. De kamer van deze broeder was al snel gevonden, ik klop aan, hoor een Jahhhh.....en probeer de deur te openen, die zit dus op slot. Even later hoor ik de sleutel rammelen in het slot en hoor dat het slot open gedraaid wordt en met een ferme zwier gaat de deur open. Oog in oog sta ik met de gastenbroeder. Hij staat daar met opgestroopte mouwen van zijn habijt en hij maakt op mij de indruk dat we hem gestoord hebben. Alleh....wat kan ik iek veur u doehn???? Wij zochten onderdak voor het houden van een retraite antwoord ik. Jaaaah, dat koemt nu nie goei ooiuet hé....., we gahn zoi eeten.......en dahn die mis........Oh...antwoord ik, ik begrijp het. Maar we zoeken iets voor in augustus. Alleeh dat ies dan speitig want we zitten elemaahl vol. Ik kijk hem aan en kan mijn lachen gelukkig inhouden en zeg dan uit de grond van mijn hart. "Dat is dan heel fijn voor jullie dat jullie volzitten". Hij kijkt mij ongelovig aan. "Ik wens u een prettig maaltijd en een hele fijne dag". Hij draait zich snel om en sluit de deur weer af. Wij kijken elkaar aan.......en zijn eigenlijk een beetje verbaasd, ook omdat hij verder niets zegt wanneer er dan wel eventueel plek is. Omdat deze plaats voor mij niet helemaal lekker voelt, dacht ik, het is weer geregeld dus, we moeten hier gewoon niet zijn. Maar wat dan wel. We besluiten een ander klooster op te zoeken, niet ver hier vandaan. Het klooster is snel gevonden en wanneer ik het terrein op rijd.................................................................................Wauw.....dit is een goede plek. Enthousiast stap ik uit en geniet van de natuur. Dit klooster ligt op nog geen 15 tot kilomter afstand van het andere klooster, wat een wereld van verschil. Ik neem de omgeving in mij op. Eerlijk gezegd vind ik dit klooster (qua gebouw) niet echt mooi, maar het voelt hier helemaal goed. Loes en Petra reageren net zo enthousiast als ik. We zijn er met elkaar al snel uit. Dit klooster is prima geschikt voor de retraite net als de omgeving trouwens. Nu nog even kijken of er plek is. Er is een labyrint in de buurt. We besluiten om erheen te gaan. The labyrinth awaits our discovery, for it will guide us through the troubles of our lives to the grand mysterious patterns that shape the web of creation. It will lead us towards the Source and eventually guide us home. Uit: Lauren Artress : Walking a Sacred Path, p.22 ................................................................................................................. Wat is nu een labyrint??? Het is een kruisingsvrij, slingerend pad wat jou als loper voert naar het centrum van het labyrint en weer terug. Het labyrint heeft slechts één enkel pad, dit in tegenstelling tot een doolhof, waarin je keuzes moet maken tussen de verschillende paden. Het labyrint gaat via diverse wendingen naar het centrum en weer terug. Een essentieel verschil tussen een doolhof en een labyrint is, dat je in een doolhof je weg verliest maar in een labyrint je weg (terug)vindt! Het labyrint komt in vrijwel alle culturen voor. De oudste bekende labyrinten zijn zo'n 6000 jaar oud en stammen uit het Neolithisch tijdperk, op eilanden in de Middellandse en Aegeïsche Zee. Later werd het labyrint onder meer via het oude Egypte en de Minoïsche beschaving en vandaar via de Griekse mythologie een onlosmakelijk deel van de Europese cultuurgeschiedenis. Sinds 300 jaar na Christus heeft het ook een plaats gekregen in de Christelijke traditie: in een aantal kerken en kathedralen in Frankrijk, Italië en Engeland liggen labyrinten. Het bekendste ligt in de kathedraal van Chartres. In bijbelse verhalen komt het labyrint voor als verbeelding van de stad Jericho, of als onderdeel van het paleis van Koning Salomo. Langs de Scandinavische kusten liggen talloze stenen labyrinten, die een onderdeel uitmaakten van de volkscultuur. In Engeland liggen eeuwenoude labyrinten van turf en gras. Het labyrint heeft een plaats in de cultuur van de Hopi-Indianen, en is te zien op de afbeeldingen bij het Peruaanse Nasca. Op moskeeën in Pakistan staan afbeeldingen van labyrinten. Het labyrint vertoont ook verwantschap met de oosterse Mandala en met oeroude afbeeldingen van spiralen, bijvoorbeeld in Ierland en Turkije en op Malta. Labyrinten en doolhoven zijn sinds jaar en dag ook een bron van spanning en vermaak. Het labyrint is een oeroud archetype. Het heeft de vorm van een cirkel. Een cirkel kent geen begin dan wel een eind en je kunt er ook geen richting of orientering aan aflezen. Het Egyptische symbool voor eeuwigheid is een tot cirkel geknoopt koord. Het is tevens verbonden met geboorte en transformatie. De cirkel is vanouds een symbool van heling en heelheid. Het labyrint wijst je een weg door die cirkel heen. De spiraal is een symbool van de verbinding tussen de menselijke en de goddelijke wereld. In psychologische zin is het labyrint uitdrukking voor "het zoeken naar het centrum". De weg door het labyrint kan voor ons mensen beschouwd worden als een metafoor voor ons levenspad. In het dagelijks leven kent ons pad immers ook de nodige - verwachte en onverwachte - wendingen. De vorm van het labyrint geeft vertrouwen dat je je kern (je bestemming) ook echt kunt bereiken. Maar het belangrijkste is wel dat je in beweging blijft. Niet het bereiken van je doel is de weg, maar de weg is het doel. Loes staat hier bij het labyrint, zij is dé specialist in het werken met het labyrint. Wij (Petra en ik) lieten ons graag verrassen, zoals altijd duik ik graag gehinderd door enige kennis in weer iets nieuws. Het weer was prachtig, een lekker zonnetje, een aangename temperatuur dus slippers en trui uit en gaan. Tot ik een aantal meters gelopen had merkte ik dat mijn camera behoorlijk de aandacht afleidde. Zo bedacht ik mij om mijn camera toch maar even terug te leggen. Opnieuw de loop in het labyrint gestart. Mezelf had ik geen vraag gesteld, maar stelde me open voor de ervaring van de loopmeditatie. Als snel "was ik weg", heerlijk vond ik het. Echt een aanrader en leuk om te doen.Voor degene die met vragen zitten, grote kans dat je vraag beantwoord wordt. Hier in dit labyrint kon je ook etherische oliën en destillaten kopen. Met mijn hand ben ik de de flesjes gaan voelen en heb er eentje gekocht. Dezelfde avond heb ik de olie gebruikt en tijdens mijn meditatie merkte ik dat er energetisch veel in beweging werd gezet. Loes, die veel ervaring heeft met het labyrint, legt als er geen labyrint is, zelf een labyrint neer. Het labyrint kan gebruikt worden voor meditatie, bezinning, heling en spirituele groei, ceremonies, bijvoorbeeld bij geboorte, huwelijk, ziekte en overlijden maar ook voor de viering van het jaar en voor vrede en verzoening maar ook als instrument voor bezinning op waarden en cultuurverandering in organisaties. Mij is het goed bevallen, er zullen zeker meer labyrint meditaties gaan volgen. Voor meer informatie zie de website van de spiegelkamer te Rotterdam of neem kontakt op met Loes Blok.