Wij liepen al kletsend door de stad en ook hier viel het mij op dat de crisis flink heeft huisgehouden. Winkelpanden staan leeg en sommigen zijn zelfs met papier dichtgeplakt. Het geheel maakt een wat armoedige indruk. Het doelencafé is eveneens gesloten, dichtgetimmerd met een soort van kartonnen borden, dat zal het vast niet zijn, maar zo zag het er wel uit.
Eenmaal binnen, valt het mij op dat het ook hier het niet meer is wat het geweest is, maar wat mij vooral opvalt is dat het energetisch enorm vervuild is. Mijn vriendin heeft allemaal niets met die hocus pocus van mij, dus houd ik wijselijk mijn mond van wat ik waarneem. De sfeer is ontspannen en er zijn diverse workshops waar je met life muziek het Ierse dansen kunt leren. Heel leuk en de muziek klinkt goed. Wij kijken elkaar veelbetekenend aan, want de zweetlucht in de ruimte waar de workshop gehouden wordt, is niet te harden en wij besluiten dan ook vooral snel naar een andere ruimte te gaan.
Het is druk, daar waar het eten en drinken verkrijgbaar is, en ik kijk mijn ogen uit. Het is alsof ik in Glastonbury ben beland. Mensen van alle leeftijden zijn gekleed in een hippyachtige outfits en ook mannen in Schotse kilts ontbreken niet. Het is alsof ik in een andere wereld ben beland. Een wereld waarbij het publiek in hun eigen verhaal zit, compleet met bijpassende kleding en haardracht en dit alles passend bij en voor een Folkfestival. "Zien wij er nu ook zo uit"? vraag ik aan mijn vriendin. "volgens mij niet hoor", is haar antwoord, waarbij zij met moeite een lach onderdrukt.
Voor ons loopt een echtpaar voorbij, zo inschattend zijn zij beiden eind 50 begin 60. Ze hebben een zelfde soort energie. Hij, te dik parmantig lopend met zijn veel te dikke buik naar voren gericht en zij, op een net te korte afstand achter hem aanlopend. Zijn haar is compleet grijs, iets te lang, en nét niet meer in model, en hij heeft een grijs baardje met een klein vlechtje. Dit vlechtje bungelt een soort van wormvormig aanhangsel onder aan het baardje. Het beeld van een geit verschijnt voor mijn geestesoog. Zou dat het spirituele signaal zijn dat ik inmiddels in het jaar van de Geit ben beland??? Later kom ik de man nog diverse malen tegen, maar het beeld van de geit en de telkens opkomende neiging om in de lach te schieten raak ik niet meer kwijt. Tja, dat ego wil zich onderscheiden en ik bemerk bij mezelf dat ik hierover allerlei gedachtes en overtuigingen heb.
Wij besluiten naar het optreden van Meave te gaan. Voor mij is alles nieuw en ik laat mij graag verrassen. Nou een verrassing was het zeker.
Naast mij op de 1e rij zit een man in Schotse kledij. Naast mijn vriendin zit een enthousiaste Rotterdamse die speciaal naar dit Folkfestival is gekomen om HAAR te zien en horen optreden. Zij vertelt lyrisch over Meave en zodra deze nagtegaal begint te zingen snap ik ook waarom. Wat een stem heeft deze vrouw, prachtig! Zij krijgt een staande ovatie, waarbij de Schot, wat gewoon een onvervalste Rotterdammer blijkt te zijn, door het iets te enthousiaste opstaan met zijn kilt aan de stoel blijft hangen. De ongemakkelijke situatie zorgt ervoor dat ik strak voor mij uit blijf kijken naar de 5 koppige band omdat ik anders bang ben dat ik helemaal mijn lachen niet meer kan inhouden. Het lijkt wel een klucht waar we in zijn beland.
Als we aan een tafeltje van ons spawater zitten te genieten zien wij tegenover ons een paar Engelse mannen zitten. Bier glazen houdend in hun handen en dat niet alleen, ze hebben ook de advokaat ontdekt. De Doelen verkoopt geen advokaat, dus was het ongetwijfeld een BYO. Een waxinelichthouder dient als advokaatglaasje. Vol verbazing sla ik het tafereel gade.
Het leuke van het concept in de Doelen is dat er diverse optredens en workshops zijn gedurende deze avond en wij besluiten naar het optreden van Steeleye Span te gaan. Bij mij waren ze bekend met de hit all around my hat. Een leuk nummer uit 1973. De zaal zit bomvol en de band is nog even alle instrumenten aan het stemmen. Ze zijn allemaal wat ouder geworden, zwaarder, veel lang en grijs haar en vooral in de hippy tijd blijven hangen. Het volume is mij wat te hard, de eerste 2 songs zijn absoluut niet mijn smaak en ik blijk zeker niet de enige te zijn. We besluiten op te stappen en eenmaal buiten de zaal hebben mijn oren rust. Op naar huis, het was een geslaagde avond, maar eer het zover was moesten wij eerst nog wat ruimtes met dampende, dansende en stinkende mensen trotseren.
