Bijzondere ervaring tijdens een healing aan de vooravond van mijn vertrek naar Down Under

Wat ben ik toch een gezegend mens. Al enige tijd geleden,  had ik volkomen intuïtief besloten, het graf van mijn nichtje Debbie een lang bezoek te gaan brengen, wanneer ik binnen een paar dagen weer in Australië ben.

De komende reis staat voor mij in het teken van een bezoek aan mijn moeder en dat niet alleen,  maar ook mediteren op de sephirots van de Kabbala, kaartleggen, zwemmen en plekken bezoeken die ik nog niet eerder gezien heb. Aan voorbereiding heb ik niet veel gedaan, behalve mijn koffer inmiddels al 6 keer opnieuw pakken, vanwege het overgewicht. Want het is niet niks, familie aan de andere kant van de aardbol hebben wonen, want zo ik krijg allerlei cadeautjes voor de familie mee, en dat niet alleen, zelf neem ik ook nog van alles mee en dan is de koffer ineens 25 kilo. Had mij nog zo voorgenomen dit keer licht te reizen! Nog maar te zwijgen van de handbagage. Niets is toeval en zo kruiste mijn pad zich weer met dat van Wieke. Zij had jaren geleden symbolen doorgekregen, en deze verwerkt in haar kunst en deze kunstwerken liggen en lagen te wachten tot de tijd rijp was, zodat ze gebruikt konden gaan worden. Blijkbaar was het nú de tijd en zo kwam ze gisteren bepakt en bezakt hier aan.

Samen maakten we de ruimte klaar om aan de slag te gaan. Het is de bedoeling 2 symbolen te plaatsen. Wieke had zich over het aantal nogal over verbaasd, omdat het fysieke lijf maar 1 symbool per keer aankan. Maar "" de andere kant""  was duidelijk in de instructies en het zouden er 2 gaan worden. "" Hoe lang ben je bezig? " vroeg ik haar. " Dat weet ik nooit van te voren", was haar antwoord. Ach, ja ik had het kunnen weten natuurlijk, dat gaat bij mij ook zo, als het "" uitgewerkt" is dan is het klaar.

Ik ga liggen op het enorme symbool (iets van 1.80 mtr) dat op het matras is gelegd. Sluit mijn ogen stel mij open. Het is het symbool van de diamant.

Dan ineens start " het" en wel in een heel pijlsnel tempo. Allerlei kleuren zie ik en ik voel de energie door mijn hele lijf stromen, maar voel ook de energie daarbuiten werken. De kleuren die ik zie, zijn geen aardse kleuren en dus maakt het soms moeilijk om woorden te vinden om te beschrijven hoe de kleur eruitziet. Het blijken allerlei goudtinten te zijn. Dan vlieg ik (net zoals ik vroeger achterover dook van de duikplank in het zwembad) in een zeer rap tempo door een bepaalde laag. Aan mijn voeten wordt gewerkt en dat is heel goed voelbaar. Het is net als of er iemand met zijn fysieke handen heel stevig in mijn voeten, enkels en in een stukje van mijn onderbeen aan het masseren is. Omdat ik met mijn ogen dicht lig, vraag ik Wieke waar ze is, ze zit een meter of 2 van mij vandaan. Zij is het dus niet, die met mijn voeten aan het werk is, maar zegt me dat zij diamanten en saffieren tussen mijn voeten heeft gelegd.

                             

Aan mijn hoofd wordt ook gewerkt en mijn hele systeem is in beweging en niet zo'n beetje ook. Met mijn bewustzijn kan ik dit op diverse niveaus waarnemen. Het grid van de walvissen en de dolfijnen zie ik.

Het doet me denken aan de paddo sessies, die ik jaren geleden heel af en toe deed. Paddo's is eigenlijk een verzamelnaam voor diverse soorten paddestoelen. Zowel de thee heb ik gedronken als ook op de paddestoelen gekouwd en samen met goede bittere chocolade had  ik toen heel lang plezier van die bewustzijnsverruimende middelen. Helaas staan ze nu op de lijst van de verboden middelen. De paddo's bebben mij indertijd weer stukken verder gebracht op het gebied van het verruimen van mijn bewustzijn.

 

 

 

Dan is er ook nog de Ayahuasca, de drank uit het Amazonegebied. Persoonlijk vind ik het niet te hachelen en in mijn optiek is het gewoon bocht, maar het werkt, en helpt om visioenen te krijgen.
Nu liggend op mijn ""diamanten bed" kan ik de reis ook zo maken, zonder paddo's en ayahuasca. Tijd en ruimte ben ik kwijt en na ongeveer 1,5 uur is het eerste deel klaar. De energie voelt rustig.

Het matras is snel opgeruimd en de massagetafel zetten we neer. Daar wordt nu een ander symbool opgelegd en ik neem wederom hier bovenop plaats. De trilling is totaal anders, minder ijl of fijn, maar wel heel krachtig. Ook nu weer start het proces "ineens". Wouw, zeg ik, ik dijd toch uit!,  en terwijl ik dit zeg, gaat het uitdijen in een razend tempo door.

 

Ook nu weer zie ik allerlei kleuren en het stuk waar aan gewerkt mocht worden, dient zich in alle zijn grootsheid aan. Wieke krijgt instructies en mag slechts aan 1 kant van mijn lijf werken en zij wordt steeds teruggebracht naar dit ene stuk van mijn lijf. Het laat zich aan mij zien, als iets groots en het is al heel oud, al ver van voor dit leven.

Maar dat is het niet alleen, ik zie ook mijn nichtje en Wieke, die

niets van Debbie weet, begint te vertellen, want ook zij ziet haar, en wat zij voor me gaat doen als ik in Australie ben. Aha, dus dat was de reden dat ik naar de begraafplaats moet en er ook mijn tijd voor mag gaan nemen. Ik ervaar diverse gevoelens, sensaties en kleuren, die tijdens mijn reis weer aan de orde gaan komen. Het is niet alleen dat ik daar wat ga krijgen, maar ga er ook wat brengen. Dan zie ik mijn wervelkolom oplichten in een kleur, heel sterk, heel krachtig en zo enorm helder. Het is iets wat ik nog nooit eerder op deze manier gezien heb en Wieke trekt een boek uit mijn kast en zegt, straks kom ik daar nog op terug. De Uraeus is geactiveerd.

 

De vleugels, die Wieke zag zijn me ineens duidelijk. Nu nog mediteren op een stuk aan de voorkant van mijn lijf, want op een voor ons "vreemde" plaats is ook wat. We hebben alle twee nog niet het antwoord op gekregen dan wel gevonden waar deze plek voor staat. Er ligt goud op mijn lichaam en ook nog een paar hele sterke edelstenen. Vanuit mijn voeten voel ik dat er een verbinding wordt gelegd naar boven. Ik zeg tegen Wieke dat de verbinding er nog niet is en ik "weet" dat het even tijd gaat kosten. "Het verbinden is een proces, zeggen ze tegen me" vertelt Wieke me.

Het hele proces heeft een uur of drie geduurd en op het moment dat we klaar zijn, stapt mijn buurvrouw binnen en zegt "Zo ben je weer eens aan het heksen?". Ik schiet in de lach en ga rechtop zitten, en nu voel ik toch wel mijn rug. Wat stijfjes kom ik van de massagetafel af, kijk in de spiegel en zie een groot verschil in energie.

Mijn ruggenprik liet zich aan haar zien. In eerste instantie kon ze het niet plaatsen, maar later zei ze de vloeistof laat zich energetisch nog als residu zien. Ook dit werd weggehaald tijdens deze sessie.

 

 

 

Mooi en heel goed werk Wieke! Ik heb in mijn leven al heel wat healingen bijgewoond, en ook zelf ondervonden/gekregen, maar nog nooit zoiets ervaren als dit. Dit was geen transformatie maar transmutatie. En, vandaag voel ik mij uitstekend, lichter en anders. Een groot kosmisch geschenk, een gezegend mens ben ik.

Voor informatie over dit werk of voor het maken van een afspraak bel je met Wieke 06-21941850.

Groen Ierland

Vandaag weet ik ineens weer waarom Ierland zo groen is. Na een heerlijk ontbijt en een allerhartelijkst afscheid van de bazin van de Inn rijden wij richting het Westen. We vertrokken met miezer, maar dat veranderde al snel in veel tot overmatige regen. Echt lekker rijden is dat niet. We gaan op weg naar Gouganebarra, dat is een pelgrimsoord, maar voor dat er waar zijn, bezoeken we eerst nog een Steencirkel. Kealkill is prachtig, hooggelegen en kan alleen te voet worden bereikt. Het regent pijpenstelen, dus het nodigt niet echt uit om daar eens uitgebreid te gaan zitten. Voor de Steencirkel zien wij een graafmachine staan en al lacherig zegt Loes, " kijk ze zijn hem aan het maken".  De plek voelt voor ons goed, maar we rijden weer terug naar het dorp en stappen uit bij Carriganass.

Een restant van vervlogen tijden, de aanblik is schitterend. 

Op naar Gouganebarra, het blijft regenen en wanneer we daar arriveren, zien we een klein kerkje op een eilandje liggen.

Na de koffie bezoeken we het kerkje en we boffen, we zijn alleen en kunnen daar mediteren. De energie stroomt volop en geeft ook beweging. Het is een fijne plek. Wanneer we klaar zijn, guts het water uit de hemel en komen we doorwaternat bij de auto aan ( nog geen minuut lopen). Onze weg vervolgen we naar Tipperary en omgeving. Al druipend zit ik achter het stuur en zet de verwarming aan om een beetje droog te worden.

Het wordt een lange dag, met vele mooie wegen, met alleen maar regen en nog meer regen, wat behoorlijk vermoeiend rijden is. Eind van de dag in de B & B kan ik geen regen meer zien en gelukkig is het nu dan ook droog. 

Het klimaat van Ierland Ierland heeft net als Nederland een zeeklimaat met milde winters en relatief koele zomers. Extremen wat betreft temperatuur komen niet veel voor. In de zomer komt de temperatuur niet zo vaak boven de 25 graden uit en echt winters weer komt langs de kusten weinig voor. Mei en Juni zijn de maanden waarin de minste neerslag valt. Regen valt er dus regelmatig en vooral in het westen. Net als bij ons in Nederland is het altijd maar afwachten en hopen dat het vooral droog blijft gedurende de zomermaanden. Omdat de meeste depressies richting Europa aangevoerd worden via een westelijke stroming vanaf de Atlantische Oceaan, is Ierland regelmatig het eerste land waar een regendepressie overheen trekt krijgt. Dit land krijgt te maken met bovengemiddelde hoeveelheden regen. Dat is vrijwel het hele jaar zo, hoewel in de zomer het onder invloed van sterke hogedrukgebieden ten oosten van Ierland vrij lange periodes droog kan zijn. De lucht in Ierland wordt dan over het Kanaal aangevoerd uit zuidelijke tot zuidoostelijke richting vanaf Frankrijk en bevat dan vaak warme en droge lucht.

Stormen Door de ligging van Ierland ten westen van Engeland en het vasteland van Europa heeft de wind vaak vrij spel. De kans op harde wind en stormen is in Ierland daarom redelijk hoog. Vooral ook in het Noorden en Noord Westen van Ierland. Groen en grijs is het er, De westelijke delen van Ierland zijn het natste. De natuur is daarom vaak indrukwekkend groen, zeker als er een sterk contrast is met zeer aanwezige donkergrijze luchten met een vleugje zon erdoor. Dat zijn de dagen dat fotografen maar foto's blijven schieten, geïnspireerd dat ze zijn door de overweldigende natuur. In de wintermaanden kan het echter erg somber worden en soms gebeurt het dat er over een periode van twee weken bijna geen uurtje zonneschijn genoteerd wordt.

Glastonbury abdij en de Tor

Vandaag is de lucht strakblauw en de warmte al goed voelbaar. Mijn hart maakt een sprongetje, jippie, lekker warm, kan niet beter. Opgetogen wandelen wij naar Glastonbury Abbey.

Er zijn toeristen op het terrein. Er lopen gidsen rond in middeleeuwse kledij waaronder een monnik, maar daar wil ik niet echt gebruik van maken omdat ik dan met mijn energie zo naar mijn hoofd getrokken word, dat het mijn waarnemen belemmert. We wandelen het complex op en elke keer als ik er ben ervaar ik weer een gevoel van sereniteit. Overigens, is dat niet het enige want ik ervaar nog veel meer op deze toch bijzondere plek, maar sereniteit is toch wel het allesoverheersende gevoel voor mij.

Petra ervaart iets heel anders, op de plek van St. Thomas Becket's Abbey,  kreeg zij een overweldigend gevoel van daar moeten staan en daar moeten zijn en de tranen stopten niet meer. Meer dan een half uur heeft zij er zeker gestaan en haar engelenkaart die bescherming aangaf, manifesteerde zich binnen hele korte tijd.

Wij zoeken een plek uit waar we kunnen mediteren, die vinden we aan het eind van de ruïne. Om ons heen is een motormaaier in de weer. Ik moet er toch even niet aan denken dat al die grote gazons met een handmaaiertje gedaan zouden moeten worden, alleen al van de gedachten zou ik een accute aanval van hyperventilatie krijgen. Kinderen rennen om ons heen en mensen wandelen in onze omgeving en een klein stukje verderop krijgt een groep toeristen uitleg van een meneer in een middeleeuws kostuum. Hij zal het wel warm hebben met zijn wollen kniekousen. 

Aan " boven" vraag ik om hulp en dan ineens midden in de meditatie zie ik dat alles en iedereen om ons heen weg is. De enige geluiden die er dan nog zijn, is het ruisen van de bladeren en het tjilpen van de vogels. Op het moment dat iedereen klaar is, komen er kinderen aanrennen. Dank jullie wel! We delen onze ervaringen en wandelen nog geruime tijd wat rond op het complex. 

In Glastonbury kun je lekker eten en wij doen ons dan ook tegoed aan een overheerlijke salade.

Dapper als wij zijn, gaan we de Tor beklimmen op deze hete dag. Het was zeker de moeite waard, want het uitzicht is adembenemend. Vroeger was het gebied moeras en ik kan me goed voorstellen dat door al die moerassen dat het een mythisch gebied was. Aan het eind van de dag gaan wij nog een paar uur terug naar de abdij om te genieten van alle geurende planten en bomen en om geplaagd te worden door een verschijning die verstoppertje met ons speelt.

Triade Travel organiseert diverse magische en spirituele reizen. Er wordt gereisd in kleine groepen waardoor er voor iedereen optimaal aandacht is. In tegenstelling tot andere reisorganisaties probeert Triade Travel jouw vakantie zo te plannen, dat er zo min mogelijk vakantietijd verloren gaat met het reizen. Bij ons word je bij voorkeur in de ochtend op of op zijn laatst aan het begin van de middag van de luchthaven opgehaald en voor de terugweg word je niet voor 16.00 uur bij de luchthaven afgezet! Voor meer informatie zie de website of neem contact op met Caroline of Petra. Deze reis wordt begeleid door Caroline Dekker en Petra Portheine.

Abu Simbel en Aswan

Vanuit luxor vertrekken we met de trein naar Aswan, 1 e klas en met airconditioning, maar voor dat het zover is, eerst nog wat gehannes bij het ticketoffice. In mijn beste Arabisch bestel ik twee 1 e klas treinkaartjes. De man achter het loket kijkt mij aan over zijn leesbrilletje, herhaalt mijn vraag en steekt ter bevestiging van het aantal, 2 vingers op.. Eiwa, zeg ik hem. Hij knikt en gaat achter de pc zitten tikken. Eenmaal afgerekend en het gedigitaliseerde treinkaartje in ontvangst genomen, zie ik dat het er maar 1 stoel op staat in plaats van 2. Niet het juiste aantal dus. Inmiddels staat er een flinke rij met Egyptenaren voor het loket en is er iemand zo aardig om me even te helpen en zo hebben we alsnog heel snel 2 in plaats van 1 treinkaartje. Haasten had niet gehoeven, want de trein is bijna 1 uur te laat. De NS had het niet beter kunnen doen, want het eerste stuk tot aan Esna rijdt de trein met een slakkengang. Misschien hebben ze samen wel werkoverleg gehad? Wie zal het zeggen. Zoals ik het ook ken van de treinen, staat de airco zo ongeveer op vriezen. Persoonlijk houd ik toch al niet zo van airco en vind ik het maar afzien met de kou.
Wanneer we op het perron van Aswan railwaystation uitstappen, kom ik helemaal bij, WARMTE! Als bijen, die afkomen op de honing, worden we omringd door welwillde taxichauffeurs die ons overal en nergens naar toe willen brengen. Vooral voor veel geld. Edwin zie ik om zich heen kijken en zegt dan stellig. " ik vind het hier helemaal niets". Toeval bestaat niet en omdat we zo laat aankwamen hebben we ons bezoek aan de kalabsha tempel maar laten schieten. We gaan op zoek naar een eenvoudig en goedkoop hotel voor deze ene nacht. Het hotel was niet zo snel gevonden, want de ingang zit in een straatje achteraf. Eenmaal daar ter plekke krijg ik een enorme aanvaring met een man, die mijn koffer uit m'n handen grist in het veel te smalle trappenhuis, waarvan ik al een paar trappen had gelopen. De laatste 2 kleine trapjes neemt hij razend snel voor zijn rekening en hij zegt doodleuk bij de receptie dat deze dienst € 5,00 kost. Ik kijk hem aan en vraag of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd is. Schaapachtig begint hij naar me te grijnzen. Oververhit als ik ben, kan ik er op dat moment niet de humor van inzien. Hij blijft maar zeuren over de € 5,00 en ik zeg hem dat hij dat in elk geval op zijn buik kan schrijven. Mezelf kennende zal dit laatste ongetwijfeld verre van vriendelijk hebben geklonken. Wanneer ik 5 pond pak en dat aan hem wil geven, trekt hij zijn uitgestoken hand terug en begint tegen me te schreeuwen dat hij € 5,00 wil.
Ik ben er even helemaal klaar mee en stop het geld weg en ga met de receptionist naar boven waar onze kamers liggen. Het is een echt Egyptisch hotel, de badkamer ziet er niet uit, maar de lakens en de handdoek is schoon en we hebben een prachtig uitzicht over de Nijl. Prima voor 1 nacht. Beneden bij de receptie staat de man blijkbaar nog op mij te wachten. Bij nader inzien wil hij toch wel die 5 pond, waarop ik zeg dat hij de boom in kan, de stoom van de hitte en irritatie komt nu toch wel uit mijn oren, Hij kiest eieren voor z'n geld, biedt zijn excuses aan en op aandringen van Edwin geef ik hem dan toch maar de 5 pond, hoewel niet van harte. Later op de Cornisch komen we het oudere Canadese echtpaar tegen, die we al eerder in Luxor hebben ontmoet. Zij was behoorlijk over haar toeren, want op klaarlichte dag werd zij bijna van haar tas beroofd. Het echtpaar op leeftijd had toen maar besloten om Aswan even te laten voor wat het is eerder naar Abu Simbel te vertrekken.
De volgende ochtend maak ik een praatje met de nachtreceptionist. Hij blijkt een zeer spirituele en wijze man te zijn. We raken in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Jammer dat we al weg moeten, ik word hier altijd zo blij van.
Met een klein lokaal busje, waar ik bijna opgevouwen en tussen de bagage klemt zit, reizen we naar het busstation en nemen de bus van 08.00 naar Abu Simbel. We zijn er sneller dan normaal, want de stop halverwege de rit slaat hij over.
De hekkenspringer uit Abu Simbel staat mij enthousiast op te wachten en het is leuk hem weer te zien. Deze plek is voor mij altijd een klein stukje hemel op aarde. Stil, mooie omgeving een prachtige Lodge, indrukwekkende tempels en heerlijk eten.
Deze middag doen we niets en ik ga met de hekkenspringer en een vriend naar het Nassermeer, het water is warmer dan het zwembadwater. Mahmoud denkt mij de stuipen op het lijf te kunnen jagen met de mededeling dat er een krokodil zit. Heb wel voor hetere vuren gestaan en blijf onverstoorbaar in het heerlijke water van lake Nasser.Niemand om ons heen, alleen maar rust, het kabbelende water en later wanneer de zon ondergaat is er de heldere volle maan schijnend op het meer. Ik wil hier nooit meer weg.

Later eten Edwin en ik een heerlijke maaltijd op het terras bij de Lodge. Ook wij waren een lekker maaltje, want 's middags had ik al overal en nergens vliegenbeten en de muggen deden later deze avond nog een extra duit in het zakje. Onze voeten en onderbenen zien er niet uit.
De volgende ochtend wandelen wij naar de tempel. Het is dan al heet. Al snel ligt het tempelcomplex er verlaten bij en hebben wij beiden tempels voor onszelf. Soms brengt de crisis ook is goeds, nou ja, voor ons dan. De rest van de dag brengen wij luierend en lezend door.
De volgende ochtend gooien we ons reisschema om vanwege de hitte. We nemen de bus van 06.00 's morgens en dat bevalt uitstekend. Laat in de avond hoor ik van het Canadese echtpaar dat de bus van 13.00 niet reed. Zij met een microbus naar Aswan zijn gereden, maar onderweg zijn aangehouden en de hele bus werd nagekeken. Wat bleek, de weg van en naar Abu Simbel was afgezet in verband met 2 strijdende Nubische families over een stuk land. De overheid was bang voor schietpartijen. Wij hebben dit alles gelukkig gemist en hebben in Aswan slechts te maken met een wachttijd van een flink aantal uren voor onze trein. We brengen deze tijd door in een luxe hotel met zwembad.
De trein van Aswan naar luxor vertrekt redelijk op tijd en ondanks de airco is het alsof ik in een sauna zit. Ik drijf uit mijn verschoning. Het lezen gaat moeilijk omdat door de warmte mijn ogen zelfs met luciferstokjes niet open te houden zijn. Dan maar mediteren, ik zak al heel snel, heeeeel ver weg. Tijd en ruimte ben ik kwijt en wanneer ik met een rotklap door Edwin teruggehaald wordt vlieg ik bijna uit m'n stoel vanwege de schok. Hij daarentegen, schrikt zich een hoedje van mijn reactie. Het duurt even eer ik mij realiseer waar ik ben. " Kijk", zegt Edwin enthousiast, nadat hij enigszins van de schrik was bekomen, daar is het karretje en de meneer met de koffie.

Eenmaal bijgekomen, zeg ik tegen hem " goed plan, kan ik wakker blijven, dus doe mij maar een bakkie en hopelijk kan ik terughalen wat ik net beleefd heb". Het laatste lukte slechts ten dele.