Sta vroeg op om alles in gereedheid te brengen voor
de trip naar de
Oase. Mijn kamer staat vol met koffers en aanverwante artikelen.
De mannen zullen later deze ochtend mijn bagage ophalen terwijl ik alvast
naar het hotel ga waar iedereen van de groep logeert. Bel de taxi en
vertrek opgewekt naar de andere kant van het dorp.
1e kerstdag
Op het dak van de villa, waar president Mubarak dit jaar nog logeerde, houden we een
meditatie in het zonnetje en stemmen we ons af op wat gaat komen
tijdens deze reis. De dames die 2 jaar eerder een reis hebben gedaan
stonden versteld van de verandering in energie ten opzichte van voor
de revolutie.
Vol verwachting vertrekken wij uit Luxor op weg naar de Oase.
Het is een lange rit en zodra we uit Luxor zijn, verandert de energie.
Langgerekte wegen en eindeloze vlaktes, met een schakering aan kleuren
is het beeld dat we hebben op onze weg. Af en toe even de benen
strekken, koffie en thee drinken met overheerlijke dadelkoekjes.
Tegen 3 uur komen we bij ons eerste bad aan.
Snel omgekleed en het bad in geplonst. Heerlijk genieten in de zon met zalig warm water en op de rand van het bad ligt fruit te glimmen in de zon. Uiteindelijk maant
Ibrahim ons het bad uit willen we voor het donker in het hotel zijn.
Wanneer we bij de politiepost aankomen, zijn de agenten verbaasd waar
wij al die tijd hebben gezeten.
Het is elk jaar hetzelfde liedje, wij liggen lekker te badderen en hebben geen zin om het bad uit te komen.
Onder politie escorte begeven wij ons naar het hotel. Daar aangekomen
blijken de kamers niet klaar te zijn. Het management dacht dat we niet
meer kwamen omdat we zo laat waren. Uit alle hoeken en gaten van het
hotel worden lakens dekens en andere benodigdheden te voorschijn
getoverd. Er is nog geen warm water. Wanneer uiteindelijk alles in
orde is gemaakt blijkt de volgende ochtend dat ze vergeten waren de
boilers aan te zetten zodat er nog steeds geen warm water was. De
airconditioning kan ook al verwarming worden gebruikt en dat maakt de
temperatuur in onze kamers zeer aangenaam, want het is 's avonds
behoorlijk koud.
In de Egyptische hectiek van het regelen van spullen voor de kamers rent iedereen door elkaar. Leuk om te zien hoe de energie van deze Oase al haar werk doet. Mijn hoofd begint zachtjes aan te tollen, door alle vragen die op me afgevuurd worden.
Dan is er paniek in de tent. Een valpartij over een van de bekende Egyptische treden, zorgt voor tumult. Wanneer ik naar de plaats des onheils snel, zie ik Cora op de grond liggen, met haar pink 90 graden de verkeerde kant op staan. Zij heeft de trede niet gezien en is zo ongelukkig ten val gekomen, dat er al snel een ambulance wordt gebeld.
Wij hijsen haar van de grond en ondersteunen haar naar de ambulance. Tineke en ik gaan met haar mee. Ze wordt op de brancard gezet, waarbij wij zoveel mogelijk helende energie proberen te sturen. Tineke werkt aan haar hand en knie en ik neem haar gezicht en de andere knie onderhanden.
De broeder in de ambulance ontsmet de wond en kijkt met een
meewarige blik naar haar pink. In het Arabisch begrijp ik dat het nogal gecompliceerd is en dat ze vermoedelijk naar Asyut moet. Waarop tineke
in haar enthousiasme vraagt, "oh, yes, and how long is that? half an
hour? Mijn hemel denk ik asyut en de schrik slaat me om het hart, dat is Godbetere minimaal 3 uur rijden van hier. Egypte, het gaat altijd anders dan anders en het is een land waar je wel mee moet met de "flow". Dus ga ik in de overgave modus.
Binnen 10 minuten zijn we bij het ziekenhuis en Cora wordt uit de ambulance
gereden, liggend in een soort van shock wordt zij naar binnen gereden.
Dan vindt er een wisseling van brancards plaats. Er wordt een oude aftandse verveloze brancard gebracht er wordt een laken opgelegd. Het laken is gekreukeld, groezelig en smoezelig en aan de vlekken die erin zitten maak ik op dat het een 2 e
hands laken moet zijn. Niet denken maar poetsen, denk ik dan maar. Ondertussen laten zich beelden zien van steriele ziekenhuizen in Nederland, waar je van de vloer kunt eten en realiseer ik me des te meer, hoe wij toch in luxe leven.
Een lief zustertje kijkt naar de pink en naar mij en begint een heel
verhaal in het arabisch. Aan haar mimiek en de manier waarop ze naar de pink kijkt,
denk ik, dat wordt minimaal een amputatie.
Inmiddels staat er een hele verzameling Egyptenaren om ons heen, die allemaal even komen kijken wat die Nederlanders nu toch doen in hun ziekenhuis. Er wordt een infuus naald in de arm van het slachtoffer geprikt, uiteraard staat ook bij deze handeling iedereen met zijn of haar neus er boven op.
Wat waren wij blij dat het geen 2 e hands naald was, want van enige
desinfectie was niet echt sprake. Een zuster vraagt haar naam, die we
braaf beantwoorden, maar dat ging hem niet worden, dus heeft Tineke
haar naam op het formulier geschreven en haar leeftijd. Na het maken
van de foto's bleek dat de pink niet gebroken was maar slechts uit de
kom.
Een hele aardige arts, die goed Engels spreekt legt Cora een en
ander uit. Ze wordt uiteindelijk naar de operatiekamer gereden. Wij
dachten dat het een werkje van 1 minuut zou zijn om die pink weer in
de kom terug te plaatsen, maar dat was iets té optimistisch. Het wachten buiten de behandelkamer leverde toch wel een heel bijzondere ervaring op.
Overal is stof, de hal van het ziekehuis lijkt wel een bouwplaats. brokken beton en afval liggen overal verspreid. Egyptenaren lopen in en uit. Er staat al een hele tijd een jonge man op de dokter te wachten met een gebroken voet. En er gebeurt dus verder niks met deze man. Mensen komen bij ons kijken, wat wij daar doen. Opeens zie ik een rode kat door de lange gang rennen en ik schiet in de lach. Dat kan hier
allemaal. Het blijkt een jong beestje te zijn, die speels op elk pluisje, papiertje afduikt alsof het een levensgrote rat of muis is, die minimaal gekilled moet worden. Dan voel ik narigheid de trap opkomen en stoot Tineke aan en zeg "weet niet wat er is maar iets voelt niet goed" en dab blijkt dat er een familie met een metalen
baar de trap op is gekomen en zij lopen ons voorbij. Wij zien een ingewikkelde overledene op de baar liggen. Alles is hier open, dus ook de dood wordt niet weggehouden. Dat vind ik wel mooi van hier. En tussendoor is het een net een mierennest van mensen die in en uit lopen en de rode kat die zich aangenaam vermaakt op de gangen van dit streekziekenhuis.
Een blik in de operatiekamer levert het volgende beeld op.Zusters met latex handschoenen pakken net zo vrolijk de deurknoppen beet als het operatiemes. Mensen lopen ook hier in en uit, met schoenen, zonder schoenen en de dokter heeft badslippers aan en dit allemaal in een operatiekamer die steriel zou moeten zijn.
Achteraf heeft Cora een kleine operatie gehad en is het gelukkig allemaal goed afgelopen en heeft zij haar gehechte pink stevig in het verband.
2e kerstdag, Cora heeft goed geslapen en wij nuttigen ons ontbijt
buiten. Ibrahim heeft er een soort van lopend buffet van gemaakt. Omdat het hotel in alhaar wijsheid besloten had geen ontbijt te leveren, hoewel hiervoor wel geboekt en betaald.
Omdat Cora terug moet komen bij de dokter, gaan we als echte Egyptische familie, met z'n allen dus naar het ziekenhuis.
Door alle commotie van de avond ervoor had ik uiteraard mijn fototoestel niet bij mij, maar nu wel en was ik in de gelegenheid uitgebreid foto's te nemen. Nadat Cora
weer injecties heeft gekregen, die wij uiteraard eerst moesten halen bij een of
andere pharmacia en die uiteraard niet gefotografeerd mochten worden! Reden, het was in haar bil. Na ook dit weer enerverende ziekenhuisbezoek gaan wij naar de
dush tempel.
