Tripje naar la douce France en het labyrint

Een nieuwe trip is in de maak. Loes en ik vertrekken in buitengewoon uitgelaten stemming richting Frankrijk. In no time zijn we in St, Quentin, een leuk plaatsje en we gaan eerst maar eens naar de plaatselijke tourist office. Een allervriendelijkste jonge dame staat ons te woord. Ze spreekt Engels, maar al snel blijkt, dat ons Frans beter is dan haar Engels, ze krijgt er een kleur van. Spreek maar Frans, als we het niet begrijpen dan vragen we je het wel, probeer ik haar nog aan te moedigen. Maar het kwaad is al geschied, want als een blozend schoolmeisje staat ze te stuntelen en zelfs het Frans wil bij deze authentieke Francaise, niet meer lukken. Ik heb met haar te doen, de rode vlekken zitten inmiddels overal in haar nek hals en ook haar gezicht ziet er uit als een kroot. Nadat we met een paar plattegrondjes en een voor ons volkomen onbegrijpelijke minimale  bron aan informatie de zaak verlaten, besluiten we aan de overkant maar koffie te gaan drinken.

Het is een wat alternatieve zaak, zo ook het personeel, alleraardigst, hulpvaardig en vriendelijk, maar ze zien eruit als strenge veganistische geitenwollensokken types, met een wat groezelige huid, haren en dito kleding. We begrijpen uit het verhaal dat er sprake is van " eerlijke koffie" vermoedelijk zonder pesticiden, maar helemaal zeker zijn we niet. Het rappe Frans gaat ons nog net iets té snel. Maar, de koffie was subliem, met een  G sleutel als topping in de opgeschuimde melk.

Op naar le baselique, als eerste voelen we allebei een wat vreemde (zeker geen schone) energie in de kerk. Het labyrint ligt bij binnenkomst aan onze voeten, maar we gaan toch eerst maar eens voelen wat er te voelen valt. Loes begint al redelijk snel te boeren en ik volg haar al snel. We starten met het lopen van het labyrint.

Wij ervaren allebei een bijzondere moeilijk te definiëren energie, wel één die het nodige in beweging zet. Het lopen van het labyrint ontspant en mijn voeten worden steeds warmer en warmer. Nadat we klaar zijn gaan we picknicken in het park, en delen onze ervaringen. We hebben allebei tijdens het lopen van het labyrint het orgel gehoord, heel zacht alsof elk moment het geluid vol zou gaan aanzwellen. Hoe lang de prachtige zachte muziek er was weten we allebei niet, maar zoals er ineens was, zo was het ook ineens weg. Het frappante was dat er geen organist in de kerk was!

 

We rijden naar Amiens, en nemen een route alternatief, die gaat dwars door allerlei dorpen en gehuchten en wij komen aan het eind van de middag aan. Het regent pijpenstelen en het is even zoeken voor een hotel. We vinden er eentje redelijk bij het centrum. We gaan naar de kathedraal, die al voor deel is

schoongemaakt aan de buitenkant. Wanneer we de kerk binnentreden is er een dienst aan de gang, de stemmen en het orgel bezorgen me kippenvel, zo mooi is het.

Wederom besluiten we eerst een rondje door de kathedraal te maken en weer waar te nemen. De energie is in vergelijking met gisteren totaal anders, en ook veel schoner. In totaal lopen we het labyrint 2 keer, tussen de 1e en de 2e keer zitten een paar uren. Beide keren ervaar ik als totaal verschillend, maar heel harmonieus. Amiens is een stuk drukker dan St. Quentin en er zijn wel wat bezoekers die een poging doen om het labyrint te lopen. Bijzonder is het om te zien dat sommige mensen de weg kwijtraken in dit labyrint. Er zijn ook een paar "spelregels" voor het lopen van het labyrint en niet iedereen is daar blijkbaar van op de hoogte. Zo zijn er ook mensen die de stenen lopen waar het labyrint is ingelegd, dat geeft ook bijzondere taferelen en je komt dan ook niet uit in het centrum van het labyrint. Daarnaast word je voor keuzes gesteld, ja en dan vallen verbaasde gezichten ons ten deel.

We blijven nog wat nagenieten in de kerk om vervolgens het stadje in te gaan. Er is markt, en een flinke grote trouwens. Omdat we worden verrast door een plensbui duiken we een brasserie in, waar ze tot mijn stomme verbazing Duvel verkopen. Mijn traktatie voor deze dag, maar dat is nog niet alles, ze hebben ook nog een Vlaamse stoolschotel op het menu staan, waarvan ik zomaar vermoed dat de l een f moet zijn en een potjevlesch.

 

 

We bestellen een kaasplankje, waar 9 stukjes kaas op liggen en nog wat stukjes stokbrood. Eerlijk zullen we alles delen, inclusief dat ene stukje kaas. Loes snijdt het door midden, geeft mij de helft en steekt de andere helft in haar mond. Het is nog wat hard en de structuur en smaak van de kaas is toch wel wat bijzonder. Ik proef, begin te lachen en spuug het uit in mijn servet, " het is geen kaas maar roomboter Loes"! ( vandaar dat  het maar een stukje  op het bord was).  Zonder blikken of verblozen eet Loes de klont boter op en trekt nadat ze het doorgeslikt heeft een vies gezicht. Jakkes, zegt ze, en neemt snel een slok wijn. De overige kaas is verrrrrrrukeluk en we laten het ons dan ook goed smaken.

Wil je meer weten of ben je geïnteresseerd in de reizen die we aanbieden, neem dan een kijkje op de website van Triade Travel. Voor het nieuwe aanbod voor de Labyrint reizen en dagtripjes, kun je contact opnemen met de Spiegelkamer Loes Blok 010-2202012 of met Caroline Dekker 070-3692559.
 

De verhalen zijn goed maar de praatjes deugen niet.

Mijn huisje heeft iets troosteloos nadat vandaag alle spullen eruit gehaald zijn. Vanmorgen vroeg kreeg ik een telefoontje van Hofny die met een timmerman zou komen om de kast uit elkaar te halen maar ook komt helpen met het verhuizen van de spullen. Hij zou er binnen10 minuten zijn. Dat werd even aanpoten want ik was nog niet aangekleed. Een vrouw alleen in een huis met een onbedekt lichaam is met moslimmannen in de buurt niet echt een goed plan. De deur had ik op een kier gezet, maar Hofny klopt aan en als ik de deur open doe, sta ik oog in oog met een lange aardige maar vooral zachte mooie man. Zijn Engels is niet zo goed, maar met mijn Arabische kleuter- en gebarentaal komen we een heel eind samen.
Jan pakt de leuning an, de heren willen er tegen aan en hierdoor liet mijn 1e bakkie koffie een aardige tijd op zich wachten. De kast is met het juiste gereedschap al snel uit elkaar gehaald. Door de weinige voorbereidingstijd heb ik snel alle kleren uit de kast moeten halen en in mijn woonkamer neergelegd. Het lijkt wel alsof er een bom is ontploft. M'n huisbaas komt de heren gedag zeggen en staat er wat beteuterd bij. Vermoedelijk toch een beetje verkeerd ingeschat, want zoals later Hassaan tegen me zegt "He did not expect you to leave". Anne, mijn vriendin uit Engeland, die sinds 23 januari ook in luxor is, maakt zich al een week druk om m'n verhuizing, zij verwacht ernstige problemen. You don't know these people on the westbank Caroline" waarschuwt ze mij meerdere keren. But i can't be bothered. Tot nu toe ben ik steeds goed beschermd geweest en ik weiger me te laten regeren door angst. Buiten zie ik de vrouw van mijn huisbaas als een ijsbeer heen en weer lopen.

Ze is druk in de weer met haar man, die als een lulletje rozenwater met haar boodschap naar mij wordt gestuurd. De rode deken die klaar ligt om verhuisd te worden is van haar. Hofny kijkt mij aan en ik zie aan zijn houding dat hij niet goed raad weet met de situatie. Hij heeft een hele zachte energie dus zet ik al mijn mannelijke energie in en vindt er een heftige woordenwisseling plaats, met als eindresultaat dat de deken gewoon meegaat. Dat gaat weer lekker, denk ik dan, een beetje Egyptische man had het voor me geregeld, maar niet de zachte Hofny. Even later verschijnt Tarek om mee te helpen. Hij heeft het huis zo'n 2 jaar niet meer gezien en gelooft zijn ogen niet. We ruimen de laatste rommel op en gaan naar de Eastbank. In tegenstelling tot gisteren is het zalig weer en de zon doet me goed. Anne belt me, ze is onderweg vanuit Aswan naar luxor. We ontmoeten elkaar on the roof. Ze is nog steeds bezorgd om het restant van de spullen die in net huis staan Mocht hij het weghalen dan kom ik het land niet uit, want mijn paspoort en ticket liggen nog in het huis, maar eerlijk gezegd kan ik mij daar ook niet al te druk om maken. Hassaan komt afscheid nemen en probeert mijn telefoon zo te regelen dat ik minimaal 2 jaar mijn Egyptische nummer kan behouden. Het lukt hem niet, ik moet alsnog naar de Vodafone shop. Nadat ook dit geregeld is gaan Anne en ik naar de Westbank. We eten in het El Mesala hotel en loop Hazel tegen het lijf, ook van haar neem ik afscheid. Boven op het dak hebben we een schitterend uitzicht op de Nijl met ondergaande zon. Anne krijgt een telefoontje van ene Ahmed. Hij zoekt ons op Anne wil nog iets geregeld hebben. Hij rijdt met ons mee naar het huis. Binnen komt hij niet, want dat is ongepast. Anne is buiten met hem en ik ga nietsvermoedend naar het dak waar het aarde donker om mijn laatste was van de lijn te halen. Ik krijg zowat een hartverzakking, als uit het niets hoor ik " meen?" wat zoal betekent wie is daar. Het is mijn huisbaas die op het dak is en die niet meer bij komt van het lachen omdat ik mij een hoedje schrik. Alle was is droog en Anne helpt me vouwen en inpakken. De allerlaatste spulletjes staan dan nu klaar om ook afgevoerd te worden. Anne vertelt me in vertrouwen dat Ahmed met haar wil praten en kijkt mij vragend aan. Waarover dan? Vraag ik haar. Ze weet het niet, waarop ik begin te lachen. Hoe lang kom je nu al in Egypte? 12 jaar antwoordt zij. Dan moet je het toch zo onderhand wel weten, dan gaat het of over het feit dat hij met je wil trouwen of hij wil geld van je. Ze staart me met een glazige blik aan. Wake up Anne, zeg ik haar nog.
Mijn huisbaas dist mij weer een kul verhaal op. Zijn slaapzak ( we hadden eerder ruzie over de slaapzak) had zijn zoon gevonden in luxor en de slaapzak die ik in het huis in zijn bed had gevonden was inderdaad mijn slaapzak. Een geruststellende gedachte, dat we het daar nu eindelijk wel over eens zijn.

Mijn vlucht vanuit luxor is komen te vervallen en ik vlieg nu met een andere vlucht wat later naar Cairo. Om 21.00 word ik opgehaald. Ehab wil mijn ticket en paspoort hebben. Hij ziet dat mijn vlucht om 22.15 uur staat en vraagt mij waarom ik zo laat ben en hem niet gebeld heb. Hassaan had een en ander uitgezocht en vertelde mij dat het 23.15 uur was en hem vertrouw ik blindelings. Dus ik zeg, ik zag het net pas, wat ook zo was. De chauffeur zet de vaart erin want we hebben volgens Ehab niet veel tijd meer. Vlak voor we bij de luchthaven zijn, kijkt hij mij samenzweerderig en vervolgt: als ze vragen waarom ik zo laat ben, zeg maar dat je trein vertraagd was uit Aswan of dat je problemen had in je hotel. Ik schiet in de lach, dit is nu weer typisch Egypte. Ik haal m'n schouders op en zeg hem dat ik helemaal niets ga zeggen en al helemaal geen smoezen ga verzinnen.
Op de luchthaven van luxor krijg ik een telefoontje van Anne. Guess what? Voor mij is het niet echt gissen. " he wants to marry me". I told you! Ze zag er toch maar vanaf. Even later val ik zelf in de prijzen. 2 jaar geleden heb ik een mooie jonge Egyptenaar via Tarek ontmoet en ook dit keer hebben we elkaar weer gezien en gesproken. Die mannen hier weten toch maar moeilijk het 2e van het 4e chakra te onderscheiden. Hij belt me en vertelt me dat hij me graag beter wil leren kennen en dat hij al vanaf onze eerste ontmoeting 2 jaar geleden gevoelens voor me heeft. Hoe ga ik dit nu weer tactisch oplossen? Het leeftijdsverschil is zo groot dat hij de afdrukken van de pampers nog in zijn bovenbenen heeft staan. Wel strelend voor mijn ego, dat zeer zeker wel, maar ik ga vast problemen met de jeugd en zedenpolitie krijgen. Ach, zou Anne zeggen, " age is just number" wat waar is natuurlijk. Maar ja die heeft een issue op leeftijd, want "i refuse to reveal my age". Komisch, dit soort reacties. Enig idee waar ik met hem over kan praten dan? vraag ik haar, het antwoord blijft ze mij schuldig.
Graag vriendschap en geen verloving zeg ik hem, hij respecteert mijn keuze, maar vervolgt hij, ik zal het wel blijven proberen. Het klinkt zo grappig dat ik hardop in de lach schiet. Egyptische mannen, aanhouders zijn het. Ik moet opschieten mijn vlucht gaat zo zeg ik hem en hang op. Ben nog maar net geland in Cairo, het vliegtuig is nog aan het uitrollen naar de standplaats, of mijn telefoon gaat weer. Ja hoor, mijn baby aanbidder. Ik houd het gesprek kort, moet eerst het vliegtuig nog uit, mijn koffer ophalen en minimaal 8 uur wachten. Het is koud buiten en voor het eerst neem ik geen hotel in de stad vanwege alle problemen, ik durf het niet goed aan. Probeer wat te slapen maar ik krijg het na een paar uur koud maar ook mijn heupen en schouders gaan zeer doen van het liggen op de harde banken. Slaapdronken sta ik op, het is 03.47 uur. Een koffie zal me goed doen. Ik bestel koffie en sandwiches.

De dampende koffie en de broodjes staan op een tafeltje en ik stap uit de shop om m'n koffers te pakken. De afstand is nog geen 5 meter. Wanneer ik terugloop zijn mijn broodjes verdwenen. Ik kijk de man achter de toonbank aan en vraag waar m'n sandwiches gebleven zijn. Hij kijkt al even verbaasd als ik. Een schoonmaker zie ik met iets lopen dat op mijn broodjes lijkt en ik vraag hem of hij wellicht mijn broodjes heeft. Hij haalt ze uit het schoonmaakkarretje en legt ze terug op het schoteltje en verexcuseert zich. De man achter de toonbank verklaart dat hij (de schoonmaker) hier altijd komt schoonmaken en moet hebben gedacht dat het afval was. Toch wel een typische verklaring. Ingepakte sandwiches die opgeruimd worden maar de dampende koffie liet hij staan. Nee, net als bij mijn huisbaas, de verhaaltjes zijn goed maar de praatjes deugen niet.

En ondanks dit alles ben ik dol op Egypte.