Onze wegen, die van Misty en van mij,
hebben zich op een wonderbaarlijke wijze gekruist. Sinds een aantal jaren onderhouden wij per mail of sms contact en sinds 2011 is er een shift geweest en kwamen onze paden weer samen in luxor. Zij is een bekend medium uit Canada en leeft daar, waar haar spirits willen dat ze is. Al haar bezittingen passen in 1,5 rugzak. Persoonlijk moet ik er niet aan denken, maar ik bewonder haar manier van leven. Totaal niet gehecht aan materie en net als wij soms nog worstelend met egostukken, staat zij vol vertrouwen op wat haar spirits haar vertellen in het leven.
Haar tijd hier zit erop, dat werd haar duidelijk toen ze onverwachts in december in Abydos belandde. Haar terugkeer naar Abydos voor het einde van 2012 had ik haar al lange tijd geleden voorspeld. Overigens had ik zelf niet meer gedacht dit jaar nog in Egypte te komen, maar blijkbaar is het toch de bedoeling en zo zitten we hier samen in Luxor. Haar gechannelde boodschappen heeft zij verwerkt in een boekje, wat ze me een tijd geleden opstuurde. Zij wilde heel graag naar de Philae tempel in Aswan, want een van haar boodschappen ging overmdie tempel. Omdat het zuiden van Egypte haar onbekend is vroeg ze mij of ik mee wilde naar Aswan. Een dergelijke trip zat eigenlijk niet in mijn programma. Dus na wat afstemming met mijn gidsen en onderzoek binnen mijzelf zou het voor mij een toeristisch uitje gaan worden, met een leuke gelegenheid om de hekkenspringer uit Abu Simbel weer eens even te ontmoeten. Hij is weer dolenthousiast wanneer ik hem van mijn plannen vertel.
Wat mijn gidsen me lieten zien is dat we eerst naar de medinet habu mochten gaan.
Misty was zo enthousiast over de trip naar Aswan en de Philae tempel, want daar was ze nog nooit geweest dat zei ze" we need to go first to Aswan" ik liet het maar even zo. Het hotel waar mijn goede vriendin uit Holland zit, bracht mij dit keer een aangename verrassing. Hazel, een Engelse dame die hier woont, liep ik tegen het lijf en kort daarna Amani uit België. Haar herkende ik in eerste instantie niet omdat haar lange krullende haren nu eens niet verstopt waren onder een hoofddoek. Time flies when you are having fun, en ineens zei Misty, you are right Caroline, we need to go first to the medinet habu temple. Later hebben we nog een heel gesprek over ons ego, onze wil etc en zoals zij het zo mooi zegt "don't get trapped into the illusion" tja, niets menselijks is ons vreemd. Zo gingen wij gedrieën op een holletje naar de tempel. Problemen ondervonden wij bij het ticketoffice in verband met het ontbreken van wisselgeld. Dus eer wij de kaartjes hadden en het wisselgeld geregeld, was er alweer een half uur voorbij. Aangekomen in de tempel is er de oase van rust. De kleuren van de tempel zijn prachtig omdat we laat zijn en het zonlicht dan een prachtig schouwspel aan kleuren laat zien. De guardians heetten ons hartelijk welkom en we mogen zonder een enkel probleem naar een ruimte aan het eind van de tempel ons ding doen. Al pratend over hoe mooi deze tempel is stonden we in de courtyard en ineens hoor ik. " Habibi, what a nice surprise" . Die stem klinkt bekend, denk ik nog, en kijk in het allervriendelijkste gezicht van Salah. Hij is hier aan het werk, dus veel tijd om te kletsen is er niet om nog voor sluitingstijd op ons gemak onze dingen te doen. Uit het zicht zijn we en het is er heerlijk rustig. Ieder zoekt zijn plek en voor mijn vriendin duurde het even, want voor zij zich geïnstalleerd had, op een steen ( lees alternatief meditatiekussen) waren wij al reeds met onze mediatie begonnen en donderde ze met een " klap" op de grond.
Her herstel gaat snel want door de stilte en de energie in ruimte, ( de andere 2 zitten buiten) ben ik alweer snel ver weg. Bloedheet krijg ik het, het is alsof er van onderen en van boven iets wordt aangekoppeld op mijn lijf en ik voel het water uit mijn lijf overal stromen. Dan verschijnt er een enorme engel voor me, Kamael is zijn naam. Wouw.......wat een energie, hij is de engel die met draken vecht. Hij staat voor kracht, niet bang zijn en heeft het getal 5. Ineens realiseer ik mij dat ik deze engel ook in het vliegtuig had gezien. Dan voel ik dat de stroom van energie afneemt en wanneer het helemaal stopt, sta ik op, pak mijn dekentje, probeer het voorzichtig uit te kloppen en sta in een wolk van fijn stof. Zowel Misty als mijn vriendin hebben elk diepe ervaringen, we delen ze later wanneer we op een soort van stenen bankje in de tempel zitten.
Ineens schiet me de theebladeren lezing van Misty me weer te binnen, waar zij een Miss Piggy zag die zo ' n ding droeg waar allemaal kogels in zitten en ze had een samoeraizwaard in haar handend en die Miss Piggy was ik. Moet blijkbaar toch nodig wat aan mijn lijn gaan doen. Ook daar zag ze de engel en een mummie die me beschermden. We gaan het zien.
Wanneer we later aan de Nijl zitten,
komt Hassaan ons gezelschap houden en ik ben blij hem weer te zien. We praten over de komende demonstratie die voor 25 januari gepland staat. Egypte is er vol van, het leeft onder de hele bevolking. De lucht is vol met een energie die ik niet helemaal kan thuisbrengen, hij voelt beladen en geladen aan. Omdat het vandaag ook nog de geboortedag is van hun profeet Mohammed hebben wij weer dag en nacht water, dat dan weer wel. Door de moslimbroeders is het ook weer toegestaan om koopwaar aan te bieden, voor deze dag, met allerlei goedkoop uitziende plastic bruidspoppen, allerlei zoetigheden met als hoogtepunt een soort van suikerbeesten in de kleur fuchsia. Je tanden en kiezen vallen er al spontaan van uit wanneer je alleen maar naar de kleur kijkt. We zijn laat en inmiddels is het al aardig afgekoeld en dus gaan we naar huis. Eenmaal thuis, zie ik een enorme hagedis in mijn slaapkamer zitten, Misty begint te gillen en ik schiet in de lach. Zolang die niet in mijn bed zit, vind ik het allemaal prima. Tarek heeft me een steentje meegegeven wat ik gebruik om te mediteren. Het is een heftig klein steentje en bezit een enorme kracht. Ik probeer een paar posities uit en mijn hele energiesysteem wordt in beweging gezet. Dan hoor ik een harde gil en ben meteen uit mijn meditatie. Wat is er aan de hand? Vraag ik mijn kamergenoot. There is a big beatle in my bed and that 's a sign for protection. De engel schiet me meteen te binnen. Alle lichten doet zij aan, want zij is als de dood voor insecten.
Ik word er niet warm of koud van en hervat ik mijn mediatie met het steentje. Even later wanneer ik weer ben weggezakt hoor ik weer een harde gil, ergens werd een schot gelost. Op wat blaffende honden en een balkende ezel na (elke keer wanneer er eentje dat doet zegt mijn vriendin, daar wordt er weer eentje opgepompt) keert de rust terug, draai ik mij om en val in een diepe slaap.
.jpg)
Dit belooft een mooie dag te worden. Op dezelfde mountainbikes als gisteren gaan we nu naar de medinet habu tempel. Onderweg vertel ik dat de toren boven mijn hoofd lag, wat inhoudt dat er voor het middaguur iets op mijn pad zal komen, wat ik en niet verwacht en wat meestal ook niet leuk is. De tempel is verlaten, dat ziet er goed uit dus. Er wacht ons een warm welkom van de guardians en stiekem hoop ik dat we nu gewoon lekker door kunnen lopen zonder dat we een guardian aan onze rokken hebben hangen, het blijkt weer eens ijdele hoop te zijn.
De guardian doet verwoede pogingen onze aandacht te trekken voor die dingen in de tempel waarvan hij denkt dat ze voor ons interessant zijn. Niet gehinderd door enig Engels, heb ik dan ook geen idee waar hij het over heeft en eerlijk gezegd vind ik het niet echt bijster interessant wat hij te murmelen heeft, want ik kom hier voor andere dingen. Een collega guardian doet tevergeefs een poging om aan hem uit te leggen dat ik wel weet dat het 1e beeld Sechmet is. Want zoals de man zegt "it is her home". Tja, het is waar ik kom er graag en vaak. Z'n collega trekt zich niets van zijn collega aan en volgt ons dapper op de voet. Tussen het gewauwel door probeer ik een geschikte plek uit te zoeken, waar ik deze ochtend mijn tijd kan nemen om eens rustig te mediteren. Wanneer ik een stille plek gevonden heb, krijg ik jawel gezelschap van mijn volger. Een andere collega komt ook zijn hoofd om de hoek steken en ziet mij zitten. Ah doctora, Welcome back. Hij zegt wat in het Arabisch tegen zijn collega en hij staat op het punt de ruimte te verlaten en zegt nog wel even in de gouwigheid. 5 minutes. 1 hour antwoord ik hem..........en sluit m'n ogen. Het wordt ruim een half uur, want dan word ik opgeschrikt door zijn gesis en hard gefluister, dat de andere gasten, die inmiddels de ruimte hebben betreden waar ik zit, stil voor mij moeten zijn. Ik laat het er maar bij, sta op en vertrek.
Voel me net zwaan kleef aan
en hij begint weer te wauwelen, maar nu of ik euro's wil wisselen. Geen probleem, wanneer we dat gedaan hebben,ik vraag of zijn collega, die € 3,00 muntjes had deze ook nog wil wisselen, dan gebeurt er iets vreemds. Hij begint ineens te krijsen en te gillen, grist de euro's uit mijn handen, duwt de Egyptische ponden weer terug in mijn tas en dit met een heftigheid en blijft schreeuwen en krijsen, maar nu tegen zijn collega, dat ik niet weet wat me overkomt. Geluid draagt ver en goed in deze tempel, dus de gearriveerde Russen en andere tempelbezoekers kunnen volop van dit theater meegenieten. Op een afstandje sla ik het tafereel gade en denk " dit was mijn toren dus" kan ik maar gehad hebben. We besluiten de tempel te verlaten en het nabij gelegen andere tempeltje op te zoeken, daar is het rustig, zoals altijd eigenlijk.
Op de fiets gaan we wat later op de dag een stukje de woestijn in. Het is uitstekend fietser, warm met een aangenaam windje en met die mountainbikes is het goed fietsen op de oneffen ondergrond.
Even later komen we bij de restanten van een verblijf van de farao. Er liggen omgedraaide stukjes afbeelding op de grond, het heeft wel wat.
We zijn eigenlijk op zoek naar nog een andere tempel, maar kunnen die een twee drie niet vinden. Een vrouw vraag ik de weg, dit met handen en voeten, wat Arabisch en hulp van inmiddels nog 2 toegesnelde locale dames, dan komt er ineens een windvlaag waardoor we met z'n allen gezandstraald worden. Geen hand voor ogen zien we. Nadat de stofwolken zijn neergedaald gaan we weer op pad. Dat uitgestrekte, desolate en de rust van de woestijn blijf ik buitengewoon aantrekkelijk vinden. Het werd een leuke fietstocht, maar helaas geen tempel.
.JPG)
