Brigids Well

Onze verhuurder blijkt een meneer te zijn die geïnteresseerd is in de geschiedenis van Ierland en heeft zelfs een boekje geschreven. Er zijn meer locale celebraties hier, want in de plaatselijke pub kwamen wij Louise Killeen tegen, die ik in het echt niet herkende. Zij maakt mooie muziek en is te vinden op YouTube. We krijgen wat aardige tips mee voor bezienswaardigheden en bijzondere plekken en daar gaan we morgen mee aan de gang. 

Vandaag hebben we weer een mooie rit gemaakt.

Ierland blijft een prachtig land, met leuke dorpen en stadjes. Maar heeft bovenal overal restanten van ruïnes, kastelen of delen van wat ooit nog kasteel was, liggen of staan.

We belanden bij saint Brigids well, wat een heerlijke plek, maar bovenal wat een bijzonder water.

Door al dat water moeten de dames plassen. Alleen er is geen toilet te bekennen in de buurt van deze bron. Gewapend met zakdoekjes ga ik op zoek naar een geschikte plek. Helaas is deze niet echt goed te vinden, maar langs de weg staat het gras in de oplopende berm aardig hoog, dus met een beetje mazzel moet dat wel lukken. En Jawel hoor, met mijn fel gekleurde broek nog maar net op half zeven en met een fuchsia roze t- shirt val ik in de prijzen, want ik moet haast wel opvallen, voor de mij 2 passerende auto's. Het zij zo. 

Loes volgt even later mijn voorbeeld en terwijl ik bij st. Brigid sta te wachten, glijdt Loes van de helling en heeft een ellenboog die openligt en een flink geschaafde hand, 

Het water in St. Brigids well  is ijskoud. en het voelt een soort van plakkerig aan wanneer ik mijn handen eruit haal.  Als het water opgedroogd is dan voelt mijn huid heel zacht aan. 

Loes hangt haar zere hand lange tijd in het water.

We zijn er geruime tijd geweest en daarna doorgereden naar Birr. Onderweg doen we een roadhouse aan, het eten is er zo goed en zo veel dat we de avondmaaltijd kunnen overslaan. Want ook dat is goed in Ierland. Tot nu toe hebben we alle keren heerlijk gegeten, of het nu een warme maaltijd of een salade was, het is allemaal uitstekend.  

In Roscrea doen we een verwoede poging om een abdij te vinden, maar die hebben de Ieren dit keer weer goed verstopt.

Bij een kerk zet ik de auto aan de kant en Loes spreekt een lokale meneer aan. Doordat ik wat ver van hen af sta kan ik het gesprek niet horen, maar aan zijn gezicht zie ik al dat hij van geen bestaan van welke Abbey dan ook af weet. Ik schiet hardop in de lach en hij ziet mij lachen en komt dan zelf ook niet meer bij, maar zo verzekert hij dan ons, zijn collega, die zal het wel weten. Nou, ook hij was niet gehinderd door enige kennis en stuurde ons naar het kasteel. Tja, aan kastelen geen gebrek hier. We zijn uiteindelijk maar doorgereden naar onze b & b, de Abbey konden wij niet vinden.

St. Brigids well had goed haar werk gedaan, want van de wond aan Loes haar hand, was niets mee te zien.

St. Bridgids Well is opgenomen in de 9 daagse Keltische reis naar Ierland.

Mooie plekken en energieën in Ierland.

Via een mooie route rijden wij naar Hill of Usnagh.

Het is een plek die stamt uit de tijd dat de druïden nog door Ierland trokken. Onderweg zien wij Brigids Well, maar helaas, daar kunnen we niet bij. Afgezet met prikkeldraad. De auto parkeren wij onder aan de heuvel en we hebben mazzel, want ondanks dat er dreigende wolken voorbij schuiven, blijft het droog. We wandelen de heuvel op en ik voel direct dat de energie op het hartgebied werkt. Mijn voeten worden warm en ik blijf mijn hart voelen, dan ebt het langzaam weg. Boven op de heuvel is het uitzicht prachtig. Omdat het vannacht geregend heeft, heb ik mijn matje meegenomen en dat kwam goed van pas. Tijdens de meditatie in het natte gras blijf ik lekker droog. Loes moet op een ander deel van de heuvel zijn en heeft een heftige meditatie, waarin zij veel kan loslaten.

Zelf ervaar ik alleen maar rust, stilte en evenwicht in mezelf. Grappig om te ervaren dat in tegenstelling tot wat ik las over deze heuvel, het voor ons allebei  totaal iets anders was, wat wij waarnamen. Maar dit kan natuurlijk ook aan ons liggen en te maken hebben met waar we op dit moment zijn in onze ontwikkeling? Geen idee, maar voor mij is het een plek die zorgt voor heling, compassie en zachtheid.

Na een heerlijke lunch (met weer dat overheerlijke brood) rijden we door naar een hele bijzondere plek. 

De leyline is voor mij hier heel duidelijk voelbaar.

We brachten een bezoek aan het benedictijnse klooster, ooit gesticht in de 7e eeuw in Fore.

Fechin, was een man die vol vertrouwen en gelovig was. Hij was het die deze omgeving beïnvloede op miraculeuze wijze. Fore staat bekend om zijn 7 wonderen.

Het eerste wonder is het klooster zelf, dat het enige overgebleven benedictijns klooster in heel Ierland is. Het lijkt meer op een fort dan op een gebedshuis. Uit overlevering zou het klooster gebouwd zijn op een rots te midden van trillend drasland. 

Wat het trillen betreft, daar kan ik nog wel inkomen, want de plaats zelf heeft enorm veel energie en die energie is sterk bewegend. 

Wandelend naar het klooster voelde het voor mij alsof ik door een warme laag van energie liep, dit tot aan mijn knieën en de energie voelt licht. In het klooster zelf ervaar ik blijheid en lichtheid. Een hele fijne plek om te zijn.

Het water loopt omhoog. St. Fechin gebruikte zijn staf om het water op te stuwen. Hij laat het water vanuit de grond bewegen zodat de molen kan werken, zonder dat er een zichtbare watervoorziening was. De boom die niet kan branden, staat bekend als de geldboom. Alle pelgrims ( Fore is een pelgrimsplaats) lieten koperen munten achter. Naast deze boom vind je de heilige bron. Dit water zal nooit koken. Het sierlijke Griekse kruis was in het steen gegraveerd, alleen door de kracht van de gebeden van st. fechin.

Even later wandelen wij naar de kerk en er is niemand.

In deze kerk merk ik dat de energie met grote golven binnenkomt en het dompelt mij onder. Bloedheet krijg ik het en na verloop van tijd voel ik het zweet langs mijn lichaam lopen. Van binnen en buiten reinigt het, het voelt als een weldadig bad, voor lichaam ziel en geest.

Stil verlaten wij na lange tijd de kerk. 

Een bijzondere ervaring in Clonmacnoise

De goden zij gedankt! Het weer is aan het opknappen en we verlaten  Bansha met zware bewolking maar onderweg wordt het weer steeds beter. De vrouw des huizes had ons dit heugelijke nieuws al tijdens het ontbijt verteld, terwijl wij nog zaten te genieten van het eigen gebakken brood en scones. Overigens, het brood in Ierland is heerlijk! De rit richting Athlone is bijzonder. Loes rijdt en ik heb nu de gelegenheid om eens rustig om mij heen te kijken. De energie van het landschap verandert en Ierland is prachtig. Uiteindelijk belanden wij ' s middags in een kloosterruiine, een bijzondere ervaring. Nadat ik in het Nederlands tekst en uitleg in mijn handen geduwd kreeg van een zeer behulpzame Ier, realiseer ik me dat ik iets heb gekregen waar ik helemaal niet op zit te wachten. Maar goed, het is lief bedoeld en blijkbaar was ik niet zo alert om het af te slaan. Op het terrein staat een kerkje, vele kruizen, en nog wat gebouwen en ik laat het allemaal eens op mij inwerken. Het klotst en het golft, de energie is behoorlijk heftig en ik krijg het gevoel of ik bezopen uit een kroeg stap.

Ik wandel het terrein op en blijf me dronken voelen, op de begraafplaats achter het oude complex is het dronken gevoel weg. Wanneer ik weer het terrein op loop begint het weer. Loes en ik gaan in een hoek zitten mediteren. Wanneer ik mijn ogen sluit gaat het nog meer golven, ik voel mij beetgepakt en als eerste wordt mijn schedel gespleten. Het golven gaat maar door en ik voel alsof mijn lichaam uit elkaar wordt getrokken, dan wordt ik aan mijn rechterarm stevig vastgepakt. Het is net of ik in een andere tijd terecht beland. De energie blijft maar golven en ik houd het dronken gevoel.

Wanneer ik klaar ben zitten Loes en ik nog wat na te praten. Terwijll wij langzaam naar de uitgang lopen blijft de energie golven, totdat we op de parkeerplaats zijn aangekomen. 

We hebben een leuke b&b gevonden en we zitten op loopafstand van het centrum. De enige pub die dit dorp rijk is, is bijna onbeschrijfelijk. Pub en grocery zijn een. De grocery heeft een sfeer van de jaren ' 50. Ik kijk mijn ogen uit. Tevens is de toonbank ook een soort van bar. Er zitten een paar mannen bier te drinken. Vanuit de grocery stap je zo de pub in, waar een zeer gezellige, open en vooral ongedwongen sfeer hangt.

Loes wil een wijntje en ik ga voor een biertje. Iers bier is er niet, wel ons Nederlands grootste niet te hachelen export bier, waar ik vriendelijk voor bedank, ik ga liever gewoon dood. Dus besluit ik een schots biertje te proberen, net te laat zie ik dat ze cider van de tap hebben ( uit Ierland ), dat ga ik morgen proberen! En het Schotse biertje, dat kon er mee door.

De plek waar we nu zijn, is wel een bijzondere plek, daar waren we gisteren al achter gekomen. Tijdens mijn meditatie zak ik ver weg. Ik reis in de tijd en laat me meenemen. Dan opeens wordt er tegen me gesproken, het is heel druk wanneer ik om me heen kijk. Ik wil door met reizen, maar de spirits willen dat ik stop en naar hen luister. Ineens popt Egypte op, in het huis waar ik toen sliep had ik regelmatig iemand naast mijn bed staan die me wakker maakte met zijn sigarettenrook. Nu, de volgende ochtend en helemaal klaar wakker ben ik vergeten wat ze tegen me zeiden. Had niet zoveel zin om mijn bed uit te gaan en het op te schrijven. Misschien als ik vannacht de geest heb, dat ik het dan doe.

Kastelen en steencirkels in Ierland

Vandaag houdt het weer niet over. Ben benieuwd wat het uiteindelijk gaat worden, mijn daglegging van de tarotkaarten is heel mooi. Dus vol vertrouwen gaan wij op pad, nadat we eerst het programma omgegooid hebben.

De eerste stop wordt het kasteel van Cahir, ik herken het, ben er ooit eerder geweest. Al snel regent het pijpenstelen dus weinig uitnodigend om daar nog iets te doen. Via een prachtige route gaan we naar Lismore. Onderweg zien we veel mist, regen en inderdaad een prachtig landschap dat met zon er adembenemend mooi uit moet zien. Het is nu allemaal wat mistroostig.

In Lismore is het droog en schijnt de zon. Het kasteel is reeds 5 eeuwen in familiebezit en dus kan het publiek alleen de tuinen bezichtigen. Deze zijn de moeite waard. Het stadje zelf stelt niet veel voor, althans dat vinden wij. We rijden door naar lough Gur, een mooie route vanaf Lismore en het weer klaart steeds meer op.

We vinden 2 prachtige steencirkels, hele fijne plekken om daar te zijn en laten de energie op ons inwerken. 

Na een wandeling door het weiland, waarbij we op moeten passen niet in koeienvlaaien te stappen gaan we weer terug naar onze b & b.

Verdwenen kasteel

Onze lady of the house nodigt ons uit om deze ochtend gezamenlijk het ontbijt te nuttigen. Prima plan, want even daarvoor kwam ik in de kamer waar normaliter het ontbijt voor de gasten geserveerd wordt en daar kreeg ik zowat een aanval van hyperventilatie.

In deze kamer staan prachtig gedekte tafels met kristallen glazen, waar ik me al in het voorbijgaan met mijn tas een paar glazen van af zie kieperen. De keuken is groot genoeg en daar kan het allemaal geen kwaad. We krijgen een heerlijk ontbijt met overigens tot nu toe, overal. zalig brood. Dat was niet het enige, ook advies wat we vandaag vooral konden doen. Zij somde een hele reeks op bezienswaardigheden op, waarvan ik al dacht, dat gaat hem niet worden vandaag. Dus zo zei ik haar, we take it easy en zo geschiedde.

Op weg naar Cashel, waar we de alom bekende rock van cashel willen gaan zien en ervaren.

Daar krijgen wij het voor elkaar het grote kasteel te missen, wat we ons realiseren als we het stadje alweer achter ons laten en we op de weg zitten naar Holy Cross. We snappen er niets van en ik keer de auto......en dan sesam open u, hebben we ineens prachtig uitzicht op de kathedraal. Dus dan toch gevonden, Loes en ik hebben allebei een zwaar hoofd in St. Patricks kathedraal en dat gaat pas weg wanneer we eruit zijn. 

Dan vervolgen wij onze weg naar Holy Cross en dat is een mooie plek, eerst zorgen wij dat we niet alleen geestelijk en spiritueel gevoed worden, maar ook fysiek. Bij de plaatselijke pub nemen wij een carvery, een chicken curry met veel groenten is ons deel. In de Abbey vindt een trouwerij plaats, dus na wat in de kerk te hebben rondgewandeld laten wij alle gasten voor wat ze zijn en gaan buiten zitten. Dan hoor ik mijn naam roepen " Caroline" het blijkt de bruid te zijn die nog de laatste fotoinstructies krijgt, voordat zij aan de arm van haar vader de kerk binnenschrijdt en zal worden weggegeven.

Wij hadden ons verheugd op Athassel Abbey, maar dat was een grote teleurstelling want de enige bezoekers die er bij konden en mochten komen waren  de lokale koeien.

De ruïne van de abdij ligt in een prachtig landschap en hoe wij ook zochten naar een ingang,  we konden er niet in alles afgesloten of omheind met schrikdraad.

Als laatst bezoeken wij Tipperary, een leuk plaatsje waar we in de  plaatselijke  kerk hebben gemediteerd. Een fijne kerk, daarna terug naar het prachtige huis. Wanneer we een avondwandelingetje gaan maken, komen we de vrouw des huizes tegen bij de voordeur. We zeggen elkaar gedag en zo vervolgt ze " Did you do what i told you to do". Ik schiet inwendig in de lach en antwoord " no" , en Loes  voegt er nog aan toe " almost" haar gezicht spreekt boekdelen. Later op de avond als we met z'n allen in de keuken zitten inclusief haar kleinkinderen, vertel ik haar dat ik over haar zal bloggen. Waarop de oudste kleinzoon zegt" oh Mary, you are going to be a celebrity on the internet". 

Groen Ierland

Vandaag weet ik ineens weer waarom Ierland zo groen is. Na een heerlijk ontbijt en een allerhartelijkst afscheid van de bazin van de Inn rijden wij richting het Westen. We vertrokken met miezer, maar dat veranderde al snel in veel tot overmatige regen. Echt lekker rijden is dat niet. We gaan op weg naar Gouganebarra, dat is een pelgrimsoord, maar voor dat er waar zijn, bezoeken we eerst nog een Steencirkel. Kealkill is prachtig, hooggelegen en kan alleen te voet worden bereikt. Het regent pijpenstelen, dus het nodigt niet echt uit om daar eens uitgebreid te gaan zitten. Voor de Steencirkel zien wij een graafmachine staan en al lacherig zegt Loes, " kijk ze zijn hem aan het maken".  De plek voelt voor ons goed, maar we rijden weer terug naar het dorp en stappen uit bij Carriganass.

Een restant van vervlogen tijden, de aanblik is schitterend. 

Op naar Gouganebarra, het blijft regenen en wanneer we daar arriveren, zien we een klein kerkje op een eilandje liggen.

Na de koffie bezoeken we het kerkje en we boffen, we zijn alleen en kunnen daar mediteren. De energie stroomt volop en geeft ook beweging. Het is een fijne plek. Wanneer we klaar zijn, guts het water uit de hemel en komen we doorwaternat bij de auto aan ( nog geen minuut lopen). Onze weg vervolgen we naar Tipperary en omgeving. Al druipend zit ik achter het stuur en zet de verwarming aan om een beetje droog te worden.

Het wordt een lange dag, met vele mooie wegen, met alleen maar regen en nog meer regen, wat behoorlijk vermoeiend rijden is. Eind van de dag in de B & B kan ik geen regen meer zien en gelukkig is het nu dan ook droog. 

Het klimaat van Ierland Ierland heeft net als Nederland een zeeklimaat met milde winters en relatief koele zomers. Extremen wat betreft temperatuur komen niet veel voor. In de zomer komt de temperatuur niet zo vaak boven de 25 graden uit en echt winters weer komt langs de kusten weinig voor. Mei en Juni zijn de maanden waarin de minste neerslag valt. Regen valt er dus regelmatig en vooral in het westen. Net als bij ons in Nederland is het altijd maar afwachten en hopen dat het vooral droog blijft gedurende de zomermaanden. Omdat de meeste depressies richting Europa aangevoerd worden via een westelijke stroming vanaf de Atlantische Oceaan, is Ierland regelmatig het eerste land waar een regendepressie overheen trekt krijgt. Dit land krijgt te maken met bovengemiddelde hoeveelheden regen. Dat is vrijwel het hele jaar zo, hoewel in de zomer het onder invloed van sterke hogedrukgebieden ten oosten van Ierland vrij lange periodes droog kan zijn. De lucht in Ierland wordt dan over het Kanaal aangevoerd uit zuidelijke tot zuidoostelijke richting vanaf Frankrijk en bevat dan vaak warme en droge lucht.

Stormen Door de ligging van Ierland ten westen van Engeland en het vasteland van Europa heeft de wind vaak vrij spel. De kans op harde wind en stormen is in Ierland daarom redelijk hoog. Vooral ook in het Noorden en Noord Westen van Ierland. Groen en grijs is het er, De westelijke delen van Ierland zijn het natste. De natuur is daarom vaak indrukwekkend groen, zeker als er een sterk contrast is met zeer aanwezige donkergrijze luchten met een vleugje zon erdoor. Dat zijn de dagen dat fotografen maar foto's blijven schieten, geïnspireerd dat ze zijn door de overweldigende natuur. In de wintermaanden kan het echter erg somber worden en soms gebeurt het dat er over een periode van twee weken bijna geen uurtje zonneschijn genoteerd wordt.

Ierland, een land om te relaxen

De vlucht naar Cork verliep voorspoedig, maar tijdens onze meditatie waren Loes en ik bijna weggetikt. Het zou kunnen zijn dat het te maken had met het feit dat we heel vroeg op moesten staan, voor deze ochtend vlucht. Eenmaal op de luchthaven zie ik bij de douane maar liefst drie zuilen staan, een blauwe, een groene en een rode. Die zuilen staan voor 3 paden waarlangs de reiziger zijn weg naar de uitgang kan vinden, al naar gelang uit welk land de reiziger komt en al dan niet iets aan te geven heeft. De totale breedte over die 3 paden was maar liefst 5 meter, waarop ik dacht, kan dat niet met 1 pad? Blauw was voor de eu residents en nog wat gepeupel, groen voor de non residents en nog wat andere landen en rood voor als je het niet meer wist. Althans dat stond er ook bij. Wij stonden wat te bakkeleien onder welke kleur wij nu vielen en de oplettende douanier zag mij wijzen naar de blauwe zuil en nodigde ons allervriendelijkst uit vooral zijn paadje te nemen. Wat wij dan ook deden, wat wij zijn per slot van rekening eu residents, hoewel ik mij meer een wereldburger voel, zonder wat aan te hoeven geven.

Een auto was snel geregeld en ik sjeesde van de luchthaven af, een groen ziende Loes naast me zittend in de doodsangst omdat ik links reed. " wat doe je nou"? Vroeg Loes, waarop ik de rem intrapte, geen erg hebbend dat deze auto  rembekrachtiging heeft ( wat ik met mijn paard en wagen thuis niet gewend ben) en wij door de bescherming van de veiligheidsriemen nog net niet met ons hoofd door de vooruit schoten. Wat is er aan de hand, vraag ik nog, niet snappend waar het over gaat? Je rijdt aan de verkeerde kant van de weg. Waarop ik m'n wenkbrauwen frons en Loes zich realiseert dat we in Ierland zijn. Het is even wennen. 

Wij scheuren door het schitterendere landschap. Smalle landweggetjes, baaien, gekleurde huizen vallen ons ten deel. In Rosscarberry is het de bedoeling dat we er zijn en niet zijn.

We komen er al snel achter dat we er niet gaan slapen, want onze gidsen leiden ons naar een leuke Inn, die al generaties lang wordt gerund door een en een zelfde familie. De kamer is enorm met een beetje vergane glorie, maar het voelt helemaal goed. 

In Rosscarberry spreekt een man ons aan, die naar hij later vertelt zich eenzaam voelt en verlegen zit om een praatje. Waarop ik in het Nederlands tegen Loes zeg, " daar heb ik nou net mijn werk van gemaakt". Hij neemt ons mee naar een tombe en hij kletst aan een stuk door en nog niet helemaal gewend aan het Ierse accent, begrijp ik er in ieder geval niet zoveel van. Maar Loes werd van harte uitgenodigd om bij hem thuis te komen, wat zij vriendelijk maar zeer stellig afwees. Hij besloot maar te gaan dansen, in de enige locale uitgaansgelegenheid. 

De Steencirkel Drombeg is er eentje waar we heel blij van worden. Evenals de Keltische kookpot van fulacht fiadh, waar ik direct op afliep zonder te weten dat dit het was. Een mooie lichte plek. Eenmaal terug in de Inn, bestellen we koffie en thee en genieten na van deze mooie dag.