Ierland, een land om te relaxen

De vlucht naar Cork verliep voorspoedig, maar tijdens onze meditatie waren Loes en ik bijna weggetikt. Het zou kunnen zijn dat het te maken had met het feit dat we heel vroeg op moesten staan, voor deze ochtend vlucht. Eenmaal op de luchthaven zie ik bij de douane maar liefst drie zuilen staan, een blauwe, een groene en een rode. Die zuilen staan voor 3 paden waarlangs de reiziger zijn weg naar de uitgang kan vinden, al naar gelang uit welk land de reiziger komt en al dan niet iets aan te geven heeft. De totale breedte over die 3 paden was maar liefst 5 meter, waarop ik dacht, kan dat niet met 1 pad? Blauw was voor de eu residents en nog wat gepeupel, groen voor de non residents en nog wat andere landen en rood voor als je het niet meer wist. Althans dat stond er ook bij. Wij stonden wat te bakkeleien onder welke kleur wij nu vielen en de oplettende douanier zag mij wijzen naar de blauwe zuil en nodigde ons allervriendelijkst uit vooral zijn paadje te nemen. Wat wij dan ook deden, wat wij zijn per slot van rekening eu residents, hoewel ik mij meer een wereldburger voel, zonder wat aan te hoeven geven.

Een auto was snel geregeld en ik sjeesde van de luchthaven af, een groen ziende Loes naast me zittend in de doodsangst omdat ik links reed. " wat doe je nou"? Vroeg Loes, waarop ik de rem intrapte, geen erg hebbend dat deze auto  rembekrachtiging heeft ( wat ik met mijn paard en wagen thuis niet gewend ben) en wij door de bescherming van de veiligheidsriemen nog net niet met ons hoofd door de vooruit schoten. Wat is er aan de hand, vraag ik nog, niet snappend waar het over gaat? Je rijdt aan de verkeerde kant van de weg. Waarop ik m'n wenkbrauwen frons en Loes zich realiseert dat we in Ierland zijn. Het is even wennen. 

Wij scheuren door het schitterendere landschap. Smalle landweggetjes, baaien, gekleurde huizen vallen ons ten deel. In Rosscarberry is het de bedoeling dat we er zijn en niet zijn.

We komen er al snel achter dat we er niet gaan slapen, want onze gidsen leiden ons naar een leuke Inn, die al generaties lang wordt gerund door een en een zelfde familie. De kamer is enorm met een beetje vergane glorie, maar het voelt helemaal goed. 

In Rosscarberry spreekt een man ons aan, die naar hij later vertelt zich eenzaam voelt en verlegen zit om een praatje. Waarop ik in het Nederlands tegen Loes zeg, " daar heb ik nou net mijn werk van gemaakt". Hij neemt ons mee naar een tombe en hij kletst aan een stuk door en nog niet helemaal gewend aan het Ierse accent, begrijp ik er in ieder geval niet zoveel van. Maar Loes werd van harte uitgenodigd om bij hem thuis te komen, wat zij vriendelijk maar zeer stellig afwees. Hij besloot maar te gaan dansen, in de enige locale uitgaansgelegenheid. 

De Steencirkel Drombeg is er eentje waar we heel blij van worden. Evenals de Keltische kookpot van fulacht fiadh, waar ik direct op afliep zonder te weten dat dit het was. Een mooie lichte plek. Eenmaal terug in de Inn, bestellen we koffie en thee en genieten na van deze mooie dag.