Dreams of Memnon & vegetarisme

Ongeveer een kwartierje lopen van mijn (inmiddels niet meer) huisje liggen de Kolossi of Memnon. Gedrieëen wandelen wij er op ons gemak naar toe. Misty heeft een afspraak gemaakt met Abdoul (de eigenaar) voor een lunch. Het restaurant Dreams Of Memnon ligt recht tegenover de kolossen op de westbank van Luxor. Een prachtig uitzicht dus. Maar dat is het niet alleen.De tafels zijn spik en span en een jong katje loopt luid mauwend rond ons heen. Ria en ik zijn dol op dieren, dus hij had al snel ons hart gestolen.

Ook de 3 jarige dochter is aanwezig. Een lekker jong een beetje verlegen in het begin, maar dat draait al snel bij. Zij vindt net als wij het katje leuk. Zoals het een drie jarige betaamt, holt ze achter het kleine ding aan, tot ze hem te pakken heeft. Met argusogen kijken Ria en ik het tafereel aan, want de kleine heeft het kleine katje uiteindelijk aan het linkervoorpootje beet en sleept hem mee alsof het de 1e beste slappe pop is. Zonder overleg reageren Ria en ik tegelijk en Misty neemt het op voor de 3 jarige dreumes, want wij vonden haar ineens niet meer zo leuk.

Abdoul verbouwt zijn eigen groenten en heeft ook kleine veestapel, die hij gebruikt voor zijn keuken. Trots laat hij zijn restaurant en hele diepe tuin zien (en hier ontstaat dan ook het plan om een volle maan meditatie te houden in de tuin) en zijn veestapel. Hij laat ons binnen in een soort van grote open stal. Daar lopen, ganzen, konijnen, kippen en schapen. Er zit een lammetje bij  dat 1 dag oud is. Een schatje, het dier is wit, met 4 zwarte sokjes, een zwart keppeltje en het lijkt alsof hij een zwart brilletje draagt. Ik zie het dier al dampend op mijn bord liggen, want persoonlijk ben ik dol op lamsvlees . Ria en Misty gruwen van de gedachte, het 1 dag oude dier goed gekruid en lekker klaargemaakt op hun bord te hebben. Hypocrites, zeg ik plagend tegen hen. Tja, zegt Ria, als ik dat zo zie dan overweeg ik vegetariër te worden. Vermoedelijk zal er minder vlees worden gegeten wanneer je je avond eten vrolijk in de wei ziet grazen spelen of springen.  Abdoul vraagt of we konijn willen als we komen eten met de groep. Dat hoeven de dames ook niet, als ik die kleine beestjes vrij zie rennen in de stal, hoef ik ook niet meer zo nodig. We gaan maar voor de kip. Ook zielig, maar zo lekkuuuuh........Geen plofkip of met andere rotzooi volgepomte dieren. Egypte kent alleen maar opgepompte ezels, dat kun je horen je wanneer ze balken, zegt Ria, het is dan net of iemand ze oppompt. Het vlees in Egypte is heerlijk, het valt me elke keer weer op. Veel vlees eet ik niet, maar het vlees in Egypte laat ik mij altijd goed smaken. De stal laten we achter ons en wanneer we de tuin inlopen komt er vanuit het niets een soort van enthousiaste stofwolk aangeblaft. Het dier springt tegen me op en wil spelen. Niet echt een goede plan met mijn witte broek, maar een zwart vriendje, geallarmeerd door het geblaf komt eveneens  aangesneld. Ook die wil spelen, Ria doet mee en het is een geren en geblaf van jewelste, ze zijn zo uitgelaten dat er een stel Hollanders zijn die met ze willen spelen.

 Wanneer we in de tuin aankomen is het en donker en volle maan. Het is een zwoele winter avond. De maan heeft een halo.

 

 

 

Tot op heden heb ik zo'n grote halo  van mijn leven nog niet gezien.

Het is nog steeds de dag van het 2e chakra en de stemming zit er de hele dag al goed in. De heren en dame willen BIER. Tja, dat heeft Abdoul niet, want als een goede Moslim verkoop en drink je geen bier. Maar als de heren het zelf willen halen dan kan dat zonder problemen. Een van de heren duikt achter op de brommert van de broer van Abdoel en gaat bier scoren. Wij houden ons aan een overheerlijke verse lemmon. Het eten is verukkelijk, de salades uitmuntend en de kip......onbeschrijfelijk lekker.

De dames gaan aan de Sjieshah en door de rook van waterpijpen en het houtblok wat lekker brandt, ziet het op een gegeven moment helemaal blauw.

 Blij dat ik niet rook!

Het toetje liet de fantasie op hol slaan. Het was nog steeds de 2e chakra dag en de vorm en kleur in het donker was een beetje ondefinieerbaar, maar leek wel op iets.......Zal even in het midden laten wat het was, maar ook dit was eveneens overheerlijk.Appeltabak, de dames werden er een beetje "high"van.

Het was een geslaagd etentje. Dus voor een ieder die zich lekker culinair wil laten verwennen, kan ik het aanraden daar te gaan eten. Alles vers wordt gemaakt en dus bedraagt de wachttijd al snel een uur of langer, maar het wachten is zeker de moeite waard. Het is mogelijk van te voren op te geven wat je eventueel wilt eten, zoals wij nu gedaan hadden, zodat de wachttijd aanzienlijk korter was.

 

Het adres is: Dreams of Memnon Restaurant & Cafe

Owner Abdoul

 

Tel: 0020128 24 99 606
email: dreams_of_memnon@yahoo.com
www.dreams-of-memnon.webnode.com

Echt een aanrader!

 

 

 

 

De verhalen zijn goed maar de praatjes deugen niet.

Mijn huisje heeft iets troosteloos nadat vandaag alle spullen eruit gehaald zijn. Vanmorgen vroeg kreeg ik een telefoontje van Hofny die met een timmerman zou komen om de kast uit elkaar te halen maar ook komt helpen met het verhuizen van de spullen. Hij zou er binnen10 minuten zijn. Dat werd even aanpoten want ik was nog niet aangekleed. Een vrouw alleen in een huis met een onbedekt lichaam is met moslimmannen in de buurt niet echt een goed plan. De deur had ik op een kier gezet, maar Hofny klopt aan en als ik de deur open doe, sta ik oog in oog met een lange aardige maar vooral zachte mooie man. Zijn Engels is niet zo goed, maar met mijn Arabische kleuter- en gebarentaal komen we een heel eind samen.
Jan pakt de leuning an, de heren willen er tegen aan en hierdoor liet mijn 1e bakkie koffie een aardige tijd op zich wachten. De kast is met het juiste gereedschap al snel uit elkaar gehaald. Door de weinige voorbereidingstijd heb ik snel alle kleren uit de kast moeten halen en in mijn woonkamer neergelegd. Het lijkt wel alsof er een bom is ontploft. M'n huisbaas komt de heren gedag zeggen en staat er wat beteuterd bij. Vermoedelijk toch een beetje verkeerd ingeschat, want zoals later Hassaan tegen me zegt "He did not expect you to leave". Anne, mijn vriendin uit Engeland, die sinds 23 januari ook in luxor is, maakt zich al een week druk om m'n verhuizing, zij verwacht ernstige problemen. You don't know these people on the westbank Caroline" waarschuwt ze mij meerdere keren. But i can't be bothered. Tot nu toe ben ik steeds goed beschermd geweest en ik weiger me te laten regeren door angst. Buiten zie ik de vrouw van mijn huisbaas als een ijsbeer heen en weer lopen.

Ze is druk in de weer met haar man, die als een lulletje rozenwater met haar boodschap naar mij wordt gestuurd. De rode deken die klaar ligt om verhuisd te worden is van haar. Hofny kijkt mij aan en ik zie aan zijn houding dat hij niet goed raad weet met de situatie. Hij heeft een hele zachte energie dus zet ik al mijn mannelijke energie in en vindt er een heftige woordenwisseling plaats, met als eindresultaat dat de deken gewoon meegaat. Dat gaat weer lekker, denk ik dan, een beetje Egyptische man had het voor me geregeld, maar niet de zachte Hofny. Even later verschijnt Tarek om mee te helpen. Hij heeft het huis zo'n 2 jaar niet meer gezien en gelooft zijn ogen niet. We ruimen de laatste rommel op en gaan naar de Eastbank. In tegenstelling tot gisteren is het zalig weer en de zon doet me goed. Anne belt me, ze is onderweg vanuit Aswan naar luxor. We ontmoeten elkaar on the roof. Ze is nog steeds bezorgd om het restant van de spullen die in net huis staan Mocht hij het weghalen dan kom ik het land niet uit, want mijn paspoort en ticket liggen nog in het huis, maar eerlijk gezegd kan ik mij daar ook niet al te druk om maken. Hassaan komt afscheid nemen en probeert mijn telefoon zo te regelen dat ik minimaal 2 jaar mijn Egyptische nummer kan behouden. Het lukt hem niet, ik moet alsnog naar de Vodafone shop. Nadat ook dit geregeld is gaan Anne en ik naar de Westbank. We eten in het El Mesala hotel en loop Hazel tegen het lijf, ook van haar neem ik afscheid. Boven op het dak hebben we een schitterend uitzicht op de Nijl met ondergaande zon. Anne krijgt een telefoontje van ene Ahmed. Hij zoekt ons op Anne wil nog iets geregeld hebben. Hij rijdt met ons mee naar het huis. Binnen komt hij niet, want dat is ongepast. Anne is buiten met hem en ik ga nietsvermoedend naar het dak waar het aarde donker om mijn laatste was van de lijn te halen. Ik krijg zowat een hartverzakking, als uit het niets hoor ik " meen?" wat zoal betekent wie is daar. Het is mijn huisbaas die op het dak is en die niet meer bij komt van het lachen omdat ik mij een hoedje schrik. Alle was is droog en Anne helpt me vouwen en inpakken. De allerlaatste spulletjes staan dan nu klaar om ook afgevoerd te worden. Anne vertelt me in vertrouwen dat Ahmed met haar wil praten en kijkt mij vragend aan. Waarover dan? Vraag ik haar. Ze weet het niet, waarop ik begin te lachen. Hoe lang kom je nu al in Egypte? 12 jaar antwoordt zij. Dan moet je het toch zo onderhand wel weten, dan gaat het of over het feit dat hij met je wil trouwen of hij wil geld van je. Ze staart me met een glazige blik aan. Wake up Anne, zeg ik haar nog.
Mijn huisbaas dist mij weer een kul verhaal op. Zijn slaapzak ( we hadden eerder ruzie over de slaapzak) had zijn zoon gevonden in luxor en de slaapzak die ik in het huis in zijn bed had gevonden was inderdaad mijn slaapzak. Een geruststellende gedachte, dat we het daar nu eindelijk wel over eens zijn.

Mijn vlucht vanuit luxor is komen te vervallen en ik vlieg nu met een andere vlucht wat later naar Cairo. Om 21.00 word ik opgehaald. Ehab wil mijn ticket en paspoort hebben. Hij ziet dat mijn vlucht om 22.15 uur staat en vraagt mij waarom ik zo laat ben en hem niet gebeld heb. Hassaan had een en ander uitgezocht en vertelde mij dat het 23.15 uur was en hem vertrouw ik blindelings. Dus ik zeg, ik zag het net pas, wat ook zo was. De chauffeur zet de vaart erin want we hebben volgens Ehab niet veel tijd meer. Vlak voor we bij de luchthaven zijn, kijkt hij mij samenzweerderig en vervolgt: als ze vragen waarom ik zo laat ben, zeg maar dat je trein vertraagd was uit Aswan of dat je problemen had in je hotel. Ik schiet in de lach, dit is nu weer typisch Egypte. Ik haal m'n schouders op en zeg hem dat ik helemaal niets ga zeggen en al helemaal geen smoezen ga verzinnen.
Op de luchthaven van luxor krijg ik een telefoontje van Anne. Guess what? Voor mij is het niet echt gissen. " he wants to marry me". I told you! Ze zag er toch maar vanaf. Even later val ik zelf in de prijzen. 2 jaar geleden heb ik een mooie jonge Egyptenaar via Tarek ontmoet en ook dit keer hebben we elkaar weer gezien en gesproken. Die mannen hier weten toch maar moeilijk het 2e van het 4e chakra te onderscheiden. Hij belt me en vertelt me dat hij me graag beter wil leren kennen en dat hij al vanaf onze eerste ontmoeting 2 jaar geleden gevoelens voor me heeft. Hoe ga ik dit nu weer tactisch oplossen? Het leeftijdsverschil is zo groot dat hij de afdrukken van de pampers nog in zijn bovenbenen heeft staan. Wel strelend voor mijn ego, dat zeer zeker wel, maar ik ga vast problemen met de jeugd en zedenpolitie krijgen. Ach, zou Anne zeggen, " age is just number" wat waar is natuurlijk. Maar ja die heeft een issue op leeftijd, want "i refuse to reveal my age". Komisch, dit soort reacties. Enig idee waar ik met hem over kan praten dan? vraag ik haar, het antwoord blijft ze mij schuldig.
Graag vriendschap en geen verloving zeg ik hem, hij respecteert mijn keuze, maar vervolgt hij, ik zal het wel blijven proberen. Het klinkt zo grappig dat ik hardop in de lach schiet. Egyptische mannen, aanhouders zijn het. Ik moet opschieten mijn vlucht gaat zo zeg ik hem en hang op. Ben nog maar net geland in Cairo, het vliegtuig is nog aan het uitrollen naar de standplaats, of mijn telefoon gaat weer. Ja hoor, mijn baby aanbidder. Ik houd het gesprek kort, moet eerst het vliegtuig nog uit, mijn koffer ophalen en minimaal 8 uur wachten. Het is koud buiten en voor het eerst neem ik geen hotel in de stad vanwege alle problemen, ik durf het niet goed aan. Probeer wat te slapen maar ik krijg het na een paar uur koud maar ook mijn heupen en schouders gaan zeer doen van het liggen op de harde banken. Slaapdronken sta ik op, het is 03.47 uur. Een koffie zal me goed doen. Ik bestel koffie en sandwiches.

De dampende koffie en de broodjes staan op een tafeltje en ik stap uit de shop om m'n koffers te pakken. De afstand is nog geen 5 meter. Wanneer ik terugloop zijn mijn broodjes verdwenen. Ik kijk de man achter de toonbank aan en vraag waar m'n sandwiches gebleven zijn. Hij kijkt al even verbaasd als ik. Een schoonmaker zie ik met iets lopen dat op mijn broodjes lijkt en ik vraag hem of hij wellicht mijn broodjes heeft. Hij haalt ze uit het schoonmaakkarretje en legt ze terug op het schoteltje en verexcuseert zich. De man achter de toonbank verklaart dat hij (de schoonmaker) hier altijd komt schoonmaken en moet hebben gedacht dat het afval was. Toch wel een typische verklaring. Ingepakte sandwiches die opgeruimd worden maar de dampende koffie liet hij staan. Nee, net als bij mijn huisbaas, de verhaaltjes zijn goed maar de praatjes deugen niet.

En ondanks dit alles ben ik dol op Egypte.

Closure to Egypt

Zoals gebruikelijk weer een korte nacht. Voor de wekker ben ik al wakker en sta snel op. Buiten schijnt de zon en het belooft een mooie dag te worden. De eerste gasten staan al klaar om naar de luchthaven te worden gebracht. Van 2 krijg ik te horen dat zij het gevoel hebben dat het wel weer even kan duren voor ik hier weer terug ben. Ethiopië wordt geopperd, ach waarom ook niet, ik houd van Afrika, maar eerst nog Ierland en verder ga ik het wel zien. Misty en ik rijden mee en onderweg bekijken we alle foto's op de laptop van Hans. Er zitten juweeltjes tussen, dat belooft weer wat voor de website. Het afscheid op de luchthaven is warm en ik ga ze missen. We hebben met elkaar zo veel gelachen, uitgewisseld en gedeeld, in deze hechte warme groep. Maar zoals aan alles een eind komt, zo ook aan deze reis. We zwaaien ze uit en wij gaan naar het caféterras en bestellen een overheerlijke cappuccino. Wanneer we buiten komen begint er een aardige straffe en koude wind op te steken. Toch maar even terug langs huis om een warme trui op te halen en daarna naar het station. Misty gaat uitzoeken hoe het met de treinen zit naar Cairo, ze heeft mazzel en heeft voor vanavond nog de nachttrein. Ze wil voor vrijdagochtend er zijn, want als er eventueel narigheid komt tijdens de demonstraties, dan is het na het gebed. Vreemde combinatie bedenk ik mij nu. Zelf besluit ik om overmorgen Cairo niet in te gaan, maar op de luchthaven te blijven tot mijn aansluitende vlucht vertrekt. Wanneer we later de laatste 2 dames in bikini aantreffen bij het zwembad, krijgen wij veel commentaar omdat we er zo dik gekleed bij lopen.

Kijk haar zitten uit de wind en in het zonnetje. Decadent met een glas vers geperste aarbeien. We doen op de badkleding na, mee met beide dames.Ze kunnen me wat, want de wind is behoorlijk koud, later deze middag ziet de lucht geel van al het zand wat in de luchtlaag terecht is gekomen.

Inmiddels is iedereen vertrokken, Misty en ik hebben de dames uitgezwaaid op de luchthaven en als laatste heb ik haar gedag gezegd op het treinstation in luxor. See you in India, zegt ze enthousiast, don't think so, antwoord ik haar, never see no, as you never know, is haar reactie Eerlijk gezegd moet ik er nu even niet aan denken, maar de hele groep wil naar India, behalve ik.

Well maybe not yet, zegt ze. Step,by step, zeg ik haar en denk eerst dit maar eens afronden en dan naar het volgende.
Inmiddels is het middernacht en ik krijg een belletje van mijn baby habibi, hij wil me nog graag zien en spreken voor ik weer naar Nederland ga. Of dat hier in luxor gaat worden of de Skype, we will see.

6e en 7e chakra, El Kab en de Horus tempel en wonderen

Paars, paars, paars en nog eens paars, het is een van mijn favoriete kleuren, maar ik besluit toch maar indigo te dragen en als accent een paarse sjaal en fleececape. We gaan vroeg weg want het is wel een eindje rijden. Buiten is het fris en bewolkt. Hoe meer we naar het zuiden rijden hoe harder het gaat waaien. Na ongeveer 1,5 uur zijn we bij de tombes.

Eenmaal uit de auto, waai ik uit mijn verschoning en de wind voelt ijskoud aan. Een aardige gids loopt met ons mee en opent de tombes. De 1e tombe voelt heel licht, schoon en werkt op het 7e chakra. Op de muren zijn nog nog prachtige afbeeldingen te zien.

We kunnen er lang blijven, de guardian zit buiten en laat ons verder met rust.

De 2e tombe laat ook nog wat mooie afbeeldingen zien, maar de energie is daar voor mij zo naar dat ik heel snel wat foto's maak en als een haas mij naar buiten snel.

De 3e tombe voelt redelijk, maar de 4e is toch beter. Ieder gaat zin eigen weg in de tombes en doet zijn of haar ding. Nadat iedereen klaar is, hebben we onze lunch daar en houden we een meditatie gericht op het 6e en 7e chakra.
Daarna gaan we naar de Horus tempel.

Het ziet er naar uit dat we de tempel voor ons alleen hebben. Winkeltjes met souvenirs voor de tempel zijn dicht er zijn er nog maar een paar over. De crisis is goed merkbaar. Zodra ik mijn voet buiten de bus zet, klampt een Egyptenaar zich energetisch aan mij vast. Ik voel me direct verstrakken, haal diep adem en probeer te ontspannen. Het lukt me maar met behoorlijk wat moeite. De vliegen in Egypte zijn vergeleken hierbij nog alleraardigst. Binnen in de tempel gaan we eerst voor een goede bak illy koffie.

En die smaakt! Daarna naar de tempel, het is er redelijk rustig, heerlijk, genieten dus voor ons. Weer word ik getrokken naar het deel achter de ruimte met de prachtige shrine. Ook hier dwaal ik door de ruimte niet gestoord door toeristen of vervelende guardians. Die laatste categorie blijkt zich bij een deel van de groep op te houden. Er is een ruimte waar ik naar binnen word gezogen en in de linkerbeen blijkt een energetische deur te zitten. Ik ga door de deur en ervaar van alles in mijn lijf. Nieuwe deuren gaan zich openen!

Buiten de tempel worden we weer lastig gevallen door de verkopers, waar blijkbaar hen het water tot aan de lippen staat. Het is het beeld wat we ook zagen in Dendera, daar heeft de groep de plaatselijke middenstand geholpen. Hier duiken we snel de auto in, want iedereen krijgt er behoorlijk de niet goede kriebels van.
Het is tevens onze laatste avond samen, we gaan eerst nog naar de stad voor een lekkere bak koffie en aansluitend naar de soukh. Het is allemaal wat haasten want om 20.00 verzamelen we met z'n allen op het dak van het El Mesala hotel voor een gezamenlijk diner en een afsluitende evaluatie. Maar Egypte zou Egypte niet zijn als het weer eens anders gaat dan anders. Misty wil terug naar huis en hoopt op een wonder. Maybe they will evacuate me? Want de canadese ambassade stuurt haar dagelijks berichtjes dat het hier niet veilig is. Dat gevoel heb ik overigens niet. Ik loop naar de soukh als m'n telefoon gaat. Misty belt mij, maar het blijkt een man van de groep te zijn, die net een ticket voor Misty naar Canada heeft geregeld, het wonder is geschied. De betaling moet nog in orde worden gemaakt, dus hals over kop wordt het programma gewijzigd, want nu word ik ingeschakeld om een en ander te regelen. Ik heb nog niet opgehangen op Hassaan belt mij of ik het geld in ontvangst wil nemen, want het vliegticket moet dezelfde avond nog afgerekend worden en hij heeft het e- ticket inmiddels al op z'n bureau liggen. Met taxi en al vliegen wij in het gekkenhuis van luxor van de pinautomaat naar Hassaan waar ik het ticket overhandigd krijg. Ik lees het.......en schiet in de lach, maar er is nog iemand die niet meer bijkomt en dat is Hassaan. Het e- ticket is in het Arabisch en terwijl ik probeer iets te ontcijferen pakt hij heel galant het papier uit mijn handen, geeft me z'n allerliefste glimlach en draait het papier om zodat hij het in elk geval niet ondersteboven hoeft te lezen Het is een komische situatie. Hij vertaalt het en ik schrijf vluchtnummers vertrek en aankomst tijden over en de zaak ik geregeld. Eenmaal weer terug in het hotel springt Misty een gat in de lucht. Finally home after 3 years of Egypt. Ze is er klaar voor, ze heeft het helemaal hier gehad. Want Egypte haalt van alles naar boven, ofwel je transformeert of je gaat kapot. Een middenweg is er blijkbaar niet. Ook voor haar gaan er zich weer nieuwe deuren openen. India en wij gaan elkaar in Ierland zien. Inshallah! Tegen elven zitten we moe maar voldaan aan de dis.

4e en 5e . .chakra en een vreemde ontmoeting

Dendera tempel, gewijd aan de godin Hathor staat op het programma voor vandaag. Na het avontuur van gisteren met het ontbreken van licht en water heb ik mijn kleding reeds van te voren uitgezocht. Het wordt een combinatie van roze, groen en een blouse waar deze kleuren inclusief lichtblauw in terugkomen. Om mijn nek hang ik een prachtige groene agaat. De weg die ons naar Dendera voert herken ik niet, het lijkt op de weg die mij ooit naar het dorp gorgia bracht, waarvan "men" niet wist dat ik midden in de nacht ging. Blijkbaar neemt onze chauffeur nu een nadere route dan degene die ik ken. Voordat we bij de tempel aankomen zijn er al een paar mensen die de energie van de tempel al voelen. Een dame is in tranen en een van de mannelijke deelnemers voelt enorm zijn hart bewegen. Het is er toch nog redelijk druk met vooral Egyptenaren. Buiten de tempel doen we eerst een meditatie in het zonnetje en wanneer we klaar zijn gaan we de de tempel in. De rechterkant had ik al gezien nadat het gerestaureerd was en nu is ook de linkerkant gedaan.

Het is overweldigend, zo mooi. Er komt een politieman naar me toe en zegt me mee te willen nemen naar de isistempel. Goed plan, het is een klein tempeltje en ik heb isis daar al een paar keer eerder kunnen waarnemen tijdens eerdere reizen. Eenmaal aangekomen bij het tempeltje zegt hij dat we 5 minuten hebben, nu begint dus het onderhandelen, want dat is natuurlijk te kort. Uiteindelijk krijgen we alle ruimte en er gebeurt van alles in die ruimte.

De energie en de aanwezigheid van Isis is goed voel en merkbaar, voor ons allemaal en dat is heel leuk. Hoe lang we er uiteindelijk blijven weet ik niet maar op een gegeven moment is het voor ons allemaal klaar. We besluiten te gaan lunchen. Het restaurant blijkt te zijn opgedoekt door de crisis, lunchboxes had ik niet geregeld. Wat nu?

Dit is het lege overdekte terras, wat voorheen vol stond met tafeltjes en stoelen. Uit het niets komt er enthousiast een man op me aflopen en roept. doktora Welcome back. Hij snapt al snel dat we iets willen eten en werkelijk binnen 10 minuten zitten wij aan een geïmproviseerde tafel en hebben wij een uitgebreide lunch, die voortreffelijk smaakt.

Isis was dus nog volop aanwezig met haar magie. Terug naar de tempel, het is inmiddels stil. Dwalend door de vertrekken, beland ik in andere tijden en even ben ik alle tijd en ruimte weer kwijt. Een aantal van de groep gaat de crypte en een deel gaat naar het dak. We lopen op ons gemak de smalle trap op. Er komt een groep naar beneden met aan kop een Egyptenaar. Wij wachten in een smalle hoek in het tempeltrappenhuis. De Egyptenaar stopt kijkt mij aan en roept uit "Caroline " ik moet ongetwijfeld verdwaasd hebben gekeken want er is geen enkele blik van herkenning van mijn kant. Tot 3 keer toe roept hij mijn naam en kijkt mij aan met een blik alsof hij uit de modder omhoog kruipt. Het lijkt alsof het eeuwen duurt eer bij mij het muntje valt en ik zeg vragend zijn naam? Onderzoekend kijk ik of ik het bij het rechte eind heb, dat blijkt het geval. What happend to you? you are changed, zeg ik hem. Hij lacht naar me en nog steeds is het alsof ik hem totaal niet herken. Hij pakt mijn arm beet en zegt" when are you coming back to Abydos? Zijn ooit sprankelende energie is weg, de energie nu heeft een lage trilling. Terwijl ik hem omarm voel ik buiten de lage trilling helemaal niets. Mijn tarotdaglegging valt ineens op zijn plek. Hij wil op me wachten en met me praten. Ik wimpel het af, want ik ben hier met het 4e en 5e chakra in de weer. We nemen afscheid en ik ben nog steeds zo verbaasd dat ik hem niet herkende, want ik ben dagelijks met deze man opgetrokken en dat voor een periode van maanden. Misty heeft later die middag eenzelfde ervaring, ook zijn herkende hem niet en zij vertelt me later, dat wanneer je eigen trilling verhoogt en die van de ander niet, je zelfs je eigen familie straal voorbij kunt lopen omdat je hen dan niet meer herkent. Het was voor mij in elk geval een bijzondere ervaring. Zoals Misty al zei, " doors are closing"

Chanelled poem by Misty Fehus at Dendera temple.

Come follow me to a world divine to a place of healing to the heart sublime. Where love and laugther gently fly free where the heart is open to the deepest "me".
Come follow me to a world of bliss where time is lost and love uplifts where shadows dance upon the ancient times and the teams forgotten to make you blind.
Come follow me to the inner sight were your heart files free with gratefull flight where the darkness flees in the presence of heart, where the soul gets joy upon great delight.
Come follow me to the land of truth where nothing is seen yet all revealed where your eyes are mirrored in the deepest you, where your light files free.
Come follow me to you.

3e chakra en spuugbak

Vandaag gaan we allen in het geel aan het werk aan en met het 3e chakra. Er zitten er een paar in de groep die een excessief 3e chakra hebben. Het mooie ervan is dat er bewust zijn op is. We beginnen de reis bij de tempel van Hatsjepsut. Het is er een gekkenhuis, druk druk en nog eens druk. Hier krijgen een aantal van ons een les in het zich goed afschermen tegen de verkopers, want zowel naar de tempel toe als terugkomend van de tempel mag de toerist door het nauwe paadje van de verkopers, die als bijen op de honing afkomen. We betreden de trappen van deze prachtige tempel, die uitgehouwen is uit de rotsen.

Er zijn een paar mensen die wat met deze tempel hebben en bij een van hen begint het te werken. Al voelend, pratend en kijkend lijkt er op het eerste zicht nog niets aan de hand. Maar eenmaal aangekomen bij de tombes van Assasif begint het echt goed te werken. We gaan naar een deel waar toeristen normaal niet komen. Het is een krachtige energie die eruit komt, want we staan aan de rand en het is alsof we de afgrond ingetrokken worden.

Misty raakt in een trance en dat duurt een behoorlijke tijd. We laten nadat Misty uit haar trance is deze plek achter ons en we gaan naar de tombes. De 1e tombe die we bezoeken is prachtig, het haar van de danseressen is zo mooi afgebeeld en we zijn in de gelukkige omstandigheid er foto's van te kunnen maken.

De gids neemt ons mee naar een andere tombe. Daar ligt een mummie.

Binnen moet ik niet zijn. Mijn gidsen laten me voelen dat ik hier mag stoppen en ik ga een sinaasappel schillen. Genietend van het sappige fruit kijk een van de groepsleden aan en zie dat het gezicht inmiddels asgrauw is. " je ziet eruit alsof je moet overgeven" zeg ik tegen hem. Hij staat op en verdwijnt achter een muurtje en ik hoor hem kosten. Vergeten de spuugbak mee te nemen. Dat gaat lekker denk ik nog. Bij iedereen is er veel in beweging gezet. In de avond doet Misty readingen en waarnemingen bij de deelnemers en we werken met de astrologie. Tegen middernacht zijn we in het huis en Misty en ik kletsen na. Dan begint het te regenen, iets wat niet zo vaak gebeurt in Egypte. De vloer in de keuken wordt al nat.
De volgende morgen regent het nog steeds en in de straten zijn overal liggen plassen en bovenal is het koud. We gaan naar het hotel waar de gasten verblijven, maar voordat we daar aankomen krijgen we eerst nog een nat pak van een chauffeur die niet gewend is aan voetgangers en plassen. Misty krijgt het meeste modderige water over zich heen, ik zag het gelukkig op tijd aankomen en kon de kleine vloedgolf ontwijken. Druipend komen we in het hotel aan, we schijnen er nogal komisch uit te zien, want de gasten beginnen luid te lachen als ze ons zien binnenkomen. We beginnen met het trekken van een chakra kaart, daarna gaan we tekenen. Tegen het eind van de ochtend zijn we klaar, schijnt het zonnetje weer en duiken wij het terras op. Heeeerlijk die zon op onze huid.

2e chakra een dag van plezier, lekker eten en de volle maan in leeuw.

Al vroeg ben ik wakker en het belooft een warme dag te worden. Uitzonderlijk voor januari, want het is normaliter de koudste maand in Egypte. Vandaag hebben we het 2 chakra op het programma staan. Oranje, de kleur die bij het 2e chakra hoort, is een kleur die me niet staat, dus is het even zoeken eer ik een passend shirt gevonden heb wat ik eronder kan dragen. Fris en fruitig ben ik maar voor een korte tijd. Misty zoekt een bijpassende bindi voor me uit en plakt het op mijn 3 e oog. Het busje haalt ons op en de stemming zit er al snel in.

Leuk om te ervaren wat de kleur oranje doet. Het giebelen, geiten, plagen en lachen start bijna direkt, Bij medinet habu stappen we uit en bij happy habu gaan we op het dak zitten. Hier is het heerlijk rustig en we hebben een prachtig uitzicht op de tempel. Mijn kaart voor vandaag sluit precies aan bij het thema van vandaag. Wanneer we de tempel in gaan is het nog rustig, maar de energie voelt anders dan vorige week. Het ging ook allemaal een beetje anders dan gepland, maar ja dat is niets ongewoons voor hier. Hier doen we onze eerste meditatie. Het is een bij elkaar geraapt zootje om te zien, mensen zijn heel inventief om zich tegen de vliegen te beschermen. Daarna gaan we naar de tepel en als eerste worden de mensen een prachtige tempel mee ingenomen en de guardian laat ze dingen zien en ervaren. Daarna is er een andere aardige guardian die ons mee neemt naar het dak. Ik ben toch al heel wat keren in deze tempel geweest maar deze weg kende ik niet. De trap is zelfs heel goed begaanbaar.

Het gaf een mooi uitzicht en ik dacht dit is wel een mooie plek om de meditatie te doen. Deze gedachte werd al snel de grond in geboord want er ontstond beroering want een andere guardian wilde niet dat wij op het dak liepen en blies nogal hoog van een fictieve toren in deze prachtige tempel. Later bleek dat zijn collega en hij de " baas" waren over het achterste gedeelte van de tempel en werd ons door deze heethoofd vooral nadrukkelijk en met veel handgebaren ondersteund dat we vooral hier in zijn deel mochten bidden maar dan wel op een door hem aangewezen plek,......maar daar stond natuurlijk wel bakshiesh tegenover. Ik tel tot 10 haal diep adem, blijf allervriendelijkst en zeg Inshallah.

Aan de zijkant van de tempel heeft Misty een bijzondere plek gevonden. De energie is zachtjes, maar zeer sterk werkzaam, we brengen daar enige tijd door, om te voelen en om deze energie te gebruiken voor heling. We besluiten toch eerst maar te gaan lunchen en bij het verlaten van de tempel zeg ik tegen de 3 guardians dat we na de lunch terugkomen. Dit kan dus niet, we moeten dan weer een nieuw kaartje kopen. Het ticketoffice zegt echter heel iets anders, namelijk dat het ticket voor de hele dag geldig is, maar de drie musketiers op het bankje bij de ingang van de tempel beslissen unaniem iets anders. 5 minuten krijgen we in 1e instantie om te lunchen. We zijn nog niet uit onderhandeld en na wat blikken heen en weer, van mij naar de 3 muskieters en zij onderling, mogen we er uiteindelijk dan weer wel in. Dat gaat natuurlijk nooit lukken, waarop de slimste van de drie besluit dat we maar liefst 30 minuten krijgen. Ook dat zal niet gaan en na nog wat heen en weer soebatten, krijgen we dan uiteindelijk toch toestemming om terug te komen op hetzelfde kaartje maar........dan moeten we wel hen alle drie bakshiesh betalen. Daar ging het dus om. In deze tijd hadden wel allang kunnen lunchen, maar ja kniesoor die daar op let.. We zien het wel, dacht ik nog. De lunch is heerlijk en we besluiten na het nuttigen ervan naar de tempel terug te gaan, het is er inmiddels behoorlijk druk, niet echt een succes voor een wat langere meditatie. Dan naar het gerestaureerde tempeltje Qasr-El-Aguz, deze is gewijd aan Thoth.

De guardian ligt te pitten op een matje. In de tussentijd loop ik te soppen in mijn sandalen en klotsen mijn oksels van het synthetische oranje gewaad bij deze temperaturen.Het mag de pret niet drukken, we mogen ons ding gaan doen. President Morsi heeft het liever niet, maar als we baksiehs betalen mag het weer wel. Tijdens de meditatie hoor ik het grind knisperen wat betekent dat er nog anderen zijn. In plaats van 1 guardian zijn het er inmiddels 3 en allen willen, je raadt het waarschijnlijk al bakshiesh.

Ter afsluiting van deze dag gaan we in de tuin eten van het restaurant dreams of Memnon, met een kampvuur. Mijn vriendin uit Holland heeft inmiddels al de mannen en zonen van Misty afgepakt, hoezo een excessief werkend 2e chakra? Het wordt een dolle avond met lekker eten, veel tranen met tuiten lachen, de dames aan de sjiesha en een mooie volle maan in de leeuw.

Last but not least, een zwoele romantische avond. Dat vonden de muggen blijkbaar ook, want ik ben veelvuldig door hen betast, aangeraakt en gebeten, met flinke bulten tot gevolg. Het mocht de pret niet drukken.